Ostalo

Deklaracija "Svi Srbi jedan narod"

Srpske podele i viševekovni međusobni sukobi pravoslavnih Srba sa islamizira-nim, katoliciziranim Srbima i Srbima Arnautašima, u okolnostima poremećenog mira, doveli su do velikih ljudskih žrtava, ekonomske štete, seoba i novih deoba srpskoga naroda svih konfesija, zaustavili kulturni, duhovni  i svaki drugi civilizacijski razvoj srpskoga naroda. Konvertiti Srbi redovno su podržavali i sarađivali sa okupatorima Srbije, a u mirnodopskim uslovima separatističkim aktivnostima podrivaju ustavni poredak i ruše integritet Srbije.

Uviđajući ponavljanje tih istorijskih destruktivnih pojava Srpska razvojna akade-mija iz Beograda je odlučila da animira savest građana Srbije da jedinstvenom akcijom zaustavimo takva dešavanja, ispravimo štetu istorije nanetu srpskom narodu  i da Srbe konvertite svih konfesija i ideologija pozovemo na jedinstvo srpskoga naroda.

Srbi, kao jedan od najstarijih evropskih naroda, naseljavali su najveći deo centralnog i zapadnog dela Hema ili Balkanskog poluostrva. U rimskim izvorima su se Srbi podrazumevali pod zajedničkim slovenskim imenom Venedi, Veneti, Vendi. Ima brojnih i stranih i domaćih autora koji smatraju da su Iliri zapravo sinonim za Srbe. Prema vizantijskim izvorima u  srednjem veku poznate su zemlje i oblasti naseljene Srbima kao što su Raška, Duklja, Travunija, Bosna, Zahumlje, Paganija, Usora, Soli. To bi bio sadašnji prostor između reka Cetine i Drima, Save i Dunava i Jadranskog mora. Na tom prostoru su nastale   srpske srednjovekovne države Raška ili Srbija, Duklja ili Zeta i Bosna u kojima su postojale brojne župe, udeone kneževine i banovine.

Već u 9. veku  postoji srpska država Raška kojom vlada knez Vlastimir, a nastavljaju njegovi naslednici Vlastimirovići. U 11. Veku postoji i druga srpska država Duklja kojom je vladala dinastija Vojislavljevića, a knez Mihailo Vojislavljević je krunisan i za kralja Duklje (Zete) 1077. godine u čijem sastavu su tada bile i  Travunija i Zahumlje, kao i veliki delovi Bosne. U drugoj polovini 12. veka Raška se ponovo uzdiže pod dinastijom Nemanjića i stiče nezavisnost od Vizantije. Veliki župan Stefan Nemanjić je krunisan za kralja 1217.godine. Pravoslavnu arhiepiskopiju, crkvenu samostalnost je  srpska država stekla 1219. godine, a patrijaršiju 1346.godine za vreme cara Dušana. Srbija, kao nezavisna država, postojala je do 1459.godine kada su je osvojili Turci Osmanlije. Bosna se takođe razvila u nezavisnu državu u borbama između Ugarske i Vizantije i koja je postojala od kraja 12. pa do turskog osvajanja 1463. godine. Bosnom je vladala dinastija Kotromanića koja je bila u bliskim rodbinskim vezama sa Nemanjićima. Po toj vezi je i krunisan za kralja Bosne i Srbije Tvrtko I 1377.godine.

Prema tome, Srbi su u srednjem veku imali svoje nezavisne države koje su stvorili u borbi za slobodu i opstanak između Vizantije i Ugarske i povremeno na nekim delovima teritorije i Venecije i Bugarske.  

Turci Osmanlije su tokom 15. i u prvoj polovini 16. veka zavladali svim srpskim zemljama u kojima će biti viševekovni okupacioni gospodari. U tom dugom periodu robovanja među Srbima je pod raznim okolnostima došlo  do procesa islamizacije. Oni koji su se islamizirali nastojali su da se identifikuju sa tada moćnim osvajačem koji je i doneo islam u srpske zemlje. Poseban vid nasilne islamizacije i otimanja srpske muške dece je bio kroz danak u krvi (devširma). I sami Turci su  podržavali takvu političku identifikaciju. Međutim, ipak se to turciziranje nije desilo, jer je ogroman broj tih konvertita znao svoje poreklo i očuvao svoj maternji srpski jezik, ćirilično pismo i mnoge preislamske srpske narodne tradicije.

Na prostoru Dalmacije, Dubrovnika, Boke Kotorske i Vojne Krajine osim Srba pravoslavaca živeo je i veliki broj Srba katolika. Bez obzira na sve pokušaje katoličke crkve da pravoslavce unijati i katolicizira uz veliku podršku Austrougarske, tadašnjeg okupatora tih srpskih zemalja, ipak se najveći broj  održao u pravoslavlju. Od početka 20. veka hrvatski nacionalni romantizam i katolička crkva su raznim pritiscima nastojali da Srbe katolike kroatiziraju i tako denacionizuju znatan broj Srba sa parolom da katolici moraju biti Hrvati. Austrougarska je beskrupuloznom propagandom i raznim drugim sredstvima uporno radila na odvajanju Srba muslimana iz srpskog nacionalnog korpusa  proglašavajući ih Bošnjacima, a Srbe katolike Hrvatima. Bilo je otpora tom procesu denacionacije kod velikog broja Srba katolika i Srba muslimana što su neprijatelji srpskog naroda uporno suzbijali, ali ni srpska politička i kulturna elita nije se dovoljno zalagala da odlučnije podrži takav otpor.

Za vreme Kraljevine Jugoslavije pokušano je jedinstvo sa integralnim jugoslovenstvom što je, takođe, razbijalo jedinstvo srpskog naroda. Za vreme fašističke okupacije 1941-1945.godine vođen je bratoubilački rat, a na prostoru fašističke ustaške Nezavisne države Hrvatske izvršen je genocid nad srpskim narodom. Slično se događalo i na Kosovu i Metohiji.

Po završetku Drugog svetskog rata komunistički režim je nastavio sa razaranjem srpskog naroda  gušenjem verskog identiteta i stvaranjem novih nacija. Tako su od Srba nastali Crnogorci, Muslimani i Makedonci. Muslimani su 1993. godine ponovo preimenovani u Bošnjake. Mnogi muslimani Bošnjaci i sada praznuju srpske pravoslavne praznike, govore srpskim jezikom iako ga nazivaju bosanski i  nisu zaboravili ćirilično pismo. Posle krvavog raspada SFGRJ nastala je i brojna srpska dijaspora, ali oni koji su rođeni u inostranstvu već u trećoj generaciji su denacionizovani i tako izgubljeni iz srpske populacije. Posle surove agresije NATO pakta na Saveznu Republiku Jugoslaviju (Srbija i Crna Gora) ponovo je nastao period odlaska mlade i zdrave radne snage čime je, i pored nekih drugih faktora, takođe ugrožen i biološki opstanak srpskog naroda.

Obzirom na ove činjenice, pozivamo sve verske, etničke i asimilovane Srbe konvertite da prihvate istorijsku činjenicu da su njihovi preci bili Srbi i da su potomci tih srpskih konvertita po biološkoj i duhovnoj prirodi srpskoga porekla. Ni srpski preci konvertiti, ni njihovi potomci, ne snose nikakvu istorijsku krivicu zbog verskog, nacionalnog i asimilacionog konvertitstva Srba. Pozivamo sve Srbe konvertite po bilokom osnovu, da  slobodnom voljom, prema svojem intimnom osećanju i jasnoj svesti prihvate istorijsku činjenicu da je njihovo poreklo srpsko i da se izjasne da pripadaju srpskom narodu.

Versko i ideološko opredeljenje je promenljiva kategorija činjenica, stvar slobodnog izbora svakog Srbina konvertita koji mogu slobodno da biraju svoje versko i ideološko opredeljenje. Pozivamo sve crkve, verske zajednice i države čiji su građani srpski konvertiti, da im dozvole slobodan izbor verske, nacionalne i ideološke opredeljenosti prema njihovoj slobodnoj volji i intimnom osećanju. Pozivamo državu Srbiju, društvene organizacije Srbije i intelektualnu  populaciju Srbije da podrže Deklaraciju Svi Srbi jedan narod i da svi svesrdno pomognemo da se ovaj viševekovni problem konvertitstva srpskoga naroda valjano, humano i harmonično odvija i završi.

Srpska razvojna akademija Beograd, Akademik mr Salih Selimović, Akademik dr Dobrosav Nikodinović

Beograd 21.03.2019.    

• Prethodni
• Sledeći