Razgovori
Razgovor sa Slobodanom Jarčevićem
- Detalji
- Datum kreiranja: 24 Februar 2016
Razgovor sa Slobodanom Jarčevićem
DB: Poštovani Slobodane, u početku rata neprijatelji RS i RSK su bili pripadnici jugoslavenskih nacija koji su krenuli u secesiju, ali je tokom rata sve više izbijalo na površinu da iza svega stoji u stvari NATO pakt, koji se na kraju morao i direktno umiješati u naš rat. Zašto se NATO morao umiješati, i time se razotkriti, šta je po vama bio pravi razlog?
SJ: Sve je jednostavno. Članice EU (EZ) i NATO-a su imale plan za razbijanje Jugoslavije, a namerile su to učiniti zavađanjem jugoslovenskih naroda, kako su to činile u Prvom i Drugom svetskom ratu. SFR Jugoslavija je pomagana sa Zapada, da bi se prividno u njoj razvijala demokratija i povećavao standard, što je trebalo da podstakne pokrete protiv društvenih sistema u SSSR i drugim socijalističkim zemljama. Zapad je pomagao Jugoslaviju i u pokretu nesvrstanih, jer se time ostavljao utisak u istočnim zemljama o demokratskoj Jugoslaviji, u kojoj svi državljani imaju pasoše i putuju u skoro sve zemlje bez viza. Drugi razlog za podržavanje jugoslovenske nesvrstanosti sa Zapada je u činjenici - što su time mnoge države Azije i Afrike bile magično privučene tom pokretu, a time se gubila mogućnost da se priključe Istočnom bloku – a članstvo u Istočnom bloku je bilo moguće, jer su mnogi državnici u tim zemljama završili studije u SSSR-u i drugim socijalističkim državama. Kad se Istočni blok rasturio, a SSSR podelio na više država, Jugoslavija je zasmetala Zapadu. Zašto? Pa, zato što su se njeni narodi mogli poistovetiti s jugoslovenstvom, te bi u tom slučaju Jugoslavija predstavljala snažnu i prostranu državu na Jugoistoku Evrope. Znači, možda se narodi ne bi više vezali za svoju pripadnost: hrvatskoj, makedonskoj, crnogorskoj, muslimanskoj.... narodnosti. A jugoslovenstvom su Zapadnjaci, krajem 19. i početkom 20. stoleća, razbijali srpsku narodnost. I uspeli su u tome, jer su se Srbi katolici poistovetili s Hrvatima, Srbi muslimani se, polako, izdvajali iz srpske kolevke, Starosrbi (Makedonci) proglasili posebnu makedonsku narodnost, ogromna većina Šiptara, posle islamizacije, poistovetila se sa šiptariskim narodom, a Šokci i Bunjevci (koji su poreklom iz Bugarske Makedonije i Albanije), u većini, postovetili su se s Hrvatima, kao i drugi katolici. Znam da je ovo opširan odgovor, ali sve se ovo neće razumeti bez jednog stravičnog podatka protiv Srba. To se desilo u vreme Prvog srpskog ustanka. Vatikan i Austrija su se uplašili od stvaranja srpske države, jer je najbrojnije stanovništvo Austrije bilo srpsko – ogromnom većinom pravoslavne vere. Tad su Vatikan i Austrija doneli sledeću odluku: a) od Srba stvoriti više nesrpskih naroda, b) od srpskog jezika stvoriti više nesrpskih jezika, v) od srpske pravoslavne vere stvoriti više pravoslavnih nesrpskih vera (stvorene makedonska i crnogorska). I nažalost, to je Zapadu sve uspelo. A sve su ove protivsrpske zamisli, nažalost, sprovodili srpski državnici. Na primer: Kralj Aleksandar je izdvojio (1929) Makedoniju iz Srbije, Knez Pavle Dalmaciju i Krajinu uključio u Hrvatsku banovinu.
Tako podeljene Srbe, Zapad je zavadio u oba svetska rata, kad je veštačka hrvatska nacija u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj (1941-1945) imala obavezu da biološki istrebi pravoslavne Srbe, Rome i Jevreje.
A 1990. godine je Hrvatska, zajedno sa Slovenijom i muslimanima u Bosni i Hercegovini, dobila zadatak – da razbije Jugoslaviju, da se Hrvati i drugi otuđeni Srbi nebi ujedinili pod imenom Jugosloveni.
DB: Da li se na početku razbijanja Jugoslavije moglo locirati ko je ustvari pravi neprijatelj kome i radi čega, i da li se radilo o kontrolisanom haosu upravljanom s vana ili je haos bio stvarni?
SJ: Nesolidno vrednovanje (u stručnoj literaturi prisutno) evropskihistorijskih zbivanja, onemogućava potpuno shvatanje rusko-srpske (međudržavne i međunacionalne) saradnje. Izbegava se spominjanje, recimo, odlika ratova u Evropi. A ti ratovi su, često, bili kolonijalni, kao i na drugim kontinentima. Pokretani su radi germanskih i romanskih osvajanja slovenskih zemalja. Nekad su, ti ratovi, unapređivali odnose između Rusa i Srba, ili su ih, češće, onemogućavali, prouzrokujući njihovo zamrzavanje. Zapadnoevropske države su radile, stolećima, na ometanju čvršćih veza Rusa i Srba i o evropskom sprečavanju – da Rusija pomogne oslobađanje srpskih zemalja od turske, mletačke i austrijske okupacije. Nećemo se ogrešiti o istinu ako kažemo, da su zapadnoevropske države i SAD, u vreme evropskih ratova, činile sve na što masovnijem pomoru Rusa i Srba – svejedno da li su, u određenom momentu, pojedine zapadnoevropske države bile ratni saveznici ili ratni neprijatelji Rusa i Srba.
Tako je Amerika organizovala komunističku revoluciju u Rusiji 1917. godine (što je bila samo genocidna agresija Zapada na Ruse), a Lenjin je dobio zadatak da se u tom novom sistemu moraju biološki istrebiti desetine miliona Rusa – do 1941. je ubijeno više od 20 miliona a od 1941. do 1945, više od 30 miliona. Dovođenje Lenjina na vlast obavile su SAD i Engleska, a pomogla im je i neprijateljska Nemačka.
Tako su Rusima i Srbima – i prijateljske i neprijateljske zapadnoevropske države želele sve najgore, pa i masovni pomor. Ovako nečovčan odnos katoličkih država (germanskih i romanskih) prema pravoslavnim Slovenima je davno izgrađen i sprovodi se svakom mogućom prilikom.
DB: Vatikan je država koja nema svoju vojsku, pa me interesuje kako i na koji način on vodi i kontroliše ratove za svoju korist?
SJ: Prema pravoslavnim Srbima je netolerantna Rimokatolička crkva, pa, mada ne tako žestoko, i prema drugim narodima s pravoslavnom hrišćanskom verom. Rimski papa je tražio od katoličkih država i katoličkog sveta, da se pravoslavni vernici podvrgnu izolaciji. Jedna od njegovih naredbi, u tom smislu, potiče još iz 1309. godine! Reč je o zaključku skupa prelata Rimokatoličke crkve u Budimu, Mađarska, 1309. godine – tako davno, a tako savremeno. Savremeno u smislu nekih mera protiv pravoslavnih Slovena. Naravno, one se menjaju. U dvadesetom stoleću je Rimokatolička crkva imala suprotnu odluku – što više katoličkih žena da se udaje za pravoslavce. Zašto? Jer su pravoslavni muževi neopterećeni svojom pripadnošću veri i naciji, a katoličke supruge su u braku s programom – i muža i potomstvo pridobiti za katolicizam i naciju kojoj ona pripada. Tako su katoličke Hrvatice prebacile u hrvatsku naciju svoje potomstvo, čiji je otac bio Srbin pravoslavne vere. Dalje, u Drugom svetskom ratu je Rimokatolička crkva, kao i Hitlerova Nemačka, odobrila hrvatskoj državi, od 1941. do 1945, da potpuno istrebi Srbe pravoslavne vere, ili da ih prebaci u katoličku veru i proglasi pripadnicima hrvatskog naroda. Tako je katolička Hrvatska pristupila potpunom istrebljenju Srba, kako će to činiti i prema Jevrejima i Romima.
U 14. stoleću je bilo drukčije, ali i te mere protiv pravoslavnih Srba nose odlike zločina genocida. Evo odluke iz tog davnog vremena, donesene u Budimu, 1309. godine:
„Zabranjuje se svim rimokatolicima, da daju svoje kćeri, sestričine i sinovice za žene... jeretičkom patarenu, kataru, šizmatiku ili drugom kom nevjerniku, a naročito ne Rusinima, Bugarima, Srbima (Rasciis), Litvancima, koji zaostaju u grijehu... jer kako smo iz iskustva naučeni, muževi, odjelivši se od jedinstva vjere Rimokatoličke, a nadraženi od Đavola, više vuku svoje žene grijeh u nevjerstva...“( Johann Rudolf Kutschker: ”Die gemischten Ehen vom katholisch-kirchlichen Standpuncte betrachtet“, Wien, 1846).
Ukratko, hrišćanski centar u Rimu je, još u Rimskoj Imperiji, tražio da se ispovedanje ispoveda u crkvama na latinskom jeziku, a ne na jeziku vernika. Patrijaršija u Carigradu je poštovala narode i dozvoljavala ispovedanje na maternjem jeziku. Kad je, u 5. stoleću Nove ere, podeljena Rimska Imperija na Istočno i Zapadno carstvo, verski centar u Rimu je tražio, i dalje, ispovedanje na latinskom. To je još više pojačano posle 1045, kad je papa prestao da priznaje vrhovnog poglavara Hrišćanstva u Carigradu. Tad je papa organizovao sve zapadne države i državice i vezao ih za svoju sektašku katoličku versku granu. Tad je Zapad počeo neprekidne ratove protiv pravoslavnih država, u čemu je uspeo pokatoličiti i mnoge slovenske narode: Poljake, Čehe, Slovake, Lužičke Srbe, Slovence, delove ruskih plemena i delove Srba, koje su proglasili u 19. stoleću Hrvatima. Istovremeno je Vatikan sa Zapadom stvorio od Srba mađarsku i rumusnku naciju, itd. Znači moć Vatikana je ogromna, jer mu svoj novac i vojsku stavljaju zapadne zemlje na raspolaganje.
DB: Stalno se iz nekih krugova prebacuje što su zaraćene strane trgovale međusobno, jer kao to nema logike niti opravdanja, a otkrilo se da je čak i Nikola Pašić to isto obilato radio sa Austrijancima protiv kojih su Srbi ratovali. Da li uopšte postoje ratovi u kojima se ne trguje između zaraćenih strana?
SJ: Ne postoje. Čak i u vreme Trojanskog rata su Ahejci (protivnici Trojanaca) prodavali oružje, opremu i drugo Trojancima.
DB: Zašto se nijesu ujedinile vojske RS i RSK, ipak se radilo o istom srbskom narodu koji se našao u istom problemu protiv istih neprijatelja i što se ponavlja kroz vremena?
SJ: Rukovodioci Republike Srpske i Republike Srpske Krajine su imali nameru ujedinjenja i stvaranje jedne države, kojoj Hrvatska, s muslimanima u BiH nebi bila dorasla – u vojnom smislu. Ali, rukovodstvo Srbije i Crne Gore je sprečilo to ujedinjenje, pod izgovorom, da Podgorica i Beograd neće pomagati prekodrinske Srbe. Kad do toga nije doslo, onda je Republika Srpska odbila da pomaže Republiku Srpsku Krajinu kad je na nju obavljena hrvatska agresija 1. maja i 6. avgursta 1995, a i vojna komanda u Vukovaru i Belom Manastiru je odbila naredbu predsednika RSK, Milana Martića, da ratuje protiv hrvatske vojske. Novosadski korpus Srbije je trebalo, po jednom ugovoru Knina i Beograda, da krene prema Zagrebu, ali su njegovi vojnici samo otišli na izlet, na Frušku goru. To je jad srpskog pravoslavnog rata, a moglo je doći i do međusrpskog pravoslavnog obračuna, kao i u Drugom svetskom ratu – između četnika i partizana.
DB: Da li su Srbima uvijek neprijatelji istog nivoa i opasnosti, ili ih se ipak može razvrstati po nekom osnovu i po kojem?
SJ: Ni danas nema okolne države koja bi ratovala protiv Srba samostalno. To susedi čine samo kad ih na to uputi Vatikan i države Zapada.
DB: Do kakvih ste spoznaja došli po pitanju današnjeg stava Srba prema našim oslobodilačkim pokretima iz drugog svjetskog rata. U početku smo imali dva srbska oslobodilačka pokreta od kojih je jedan posustao, ali drugi nije i dotjerao je rat do kraja i upisao se u istoriju kao pobjednik. Neki dan je recimo bila godišnjica oslobađanja Mostara kojeg je obavio dalmatinski korpus ojačan hercegovačkim jedinicama, a svi su govorili samo o Trifundanu i Valentinovu i oko toga se Srbi ponovo dijelili. Zašto se u javnosti stvara klima takva da je skoro sramota spomenuti da su Srbi oslobađali svoju teritoriju, i koji je sada tu interes u pitanju?
SJ: Spomenuo sam naš jad o međusrpskom ratovanju u Drugom svetskom ratu – najžešće i najčešće su se tukli međusobno četnici i partizani. I to su činili kad je Hrvatska izglasala zakon o potupnom istrebljenju pravoslavnih Srba. Samo su vođe Srba mogle prihvatiti takvo svoje samoistrebljenje. Ova činjenica bi morala da bude u svesti svakog pripadnika srpskog naroda i da se ona nalazi u svim školskim knjigama i da bude tema umetničkih dela svih rodova. Da se nešto slično nikad ne desi. Ne treba kriviti jednu stranu više od druge – obe snose povjesnu (istorijsku) odgovornost.
DB: Šta mislite da li će se steći uslovi na svjetskom nivou ikada, kao i da li ćemo ih znati prepoznati, koji će nam omogućiti da napokon riješimo svoje nacionalno pitanje na isti način kao i što su ga riješili i ostali oko nas, ali uglavnom na našu štetu?
SJ: To se može obaviti samo ako državnici i naučne ustanove u srpskim zemljama našu prošlost izučavaju naučno. Do danas oni to ne čine. Toliko je naučnih dela u mnogim zemljama sveta, u kojima se odbacuje kriovotvorena povjest (istorija) Srba i ostalih Slovena, ali podmetnuta izmišljotina ne zanima srpske državnike, a i one u drugim slovenskim zemljama. Otkriveno je, da su preci Slovena tvorci prvog pisma i da su utemeljivači Civilizacije, ali se u našim (slovenskim) školskim knjigama ističe, da su Sloveni bili nepismeni do 9. stoleća Nove ere.
DB: A evo odmah i podpitanje, šta mislite u čemu je problem da se samo Srbima na Balkanu ne da da riješimo svoje nacionalno pitanje nego nas stalno vijekovima dijele na nekakve države. Stalno crtaju granice država ne obodom našeg naroda što bi bilo logično ukoliko se želi uspostaviti dugoročniji mir, nego uvijek crtaju granicu po sred naroda?
SJ: Ukratko kolonijalne države Zapada i Vatikan žele zaposesti sve srpske zemlje, a to ne bi mogle, da su Sbi međusobno složni, anisu, jer su ih podelili po verskoj, jezičkoj, nacionalnoj i svakoj drugoj osnovi.
DB: I za kraj jedno veoma konkretno pitanje, čime se bavi Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu i sa kojim se problemima najviše sreće?
SJ: Vlada RS Krajine u progonstvu i Skupština RSK rade onako kako im to uslovi omogućuju. No, mada Vlada RSK šalje prosečno dva saopštenja nedeljno, nijedno glasilo ga ne objavljuje. Vlada se obraća ustanovama UN, EU i drugim međunarodnim organizacijama, da se na dnevni red stavi hrvatski zločin genocida nad Srbima od 1990. do 1995, ali nijedna međunarodna organizacija ne odgovara. Nijedna vlada na svetu nije prihvatila predlog Vlade RSK, da to ona, kao predstavnik članice UN, to pitanje stavi na dnevni red Saveta bezbednost, ali nijedna vlada nije odgovorila.
Duško Bošković, 24.12.7524.(2016) godine