Poziv na tribinu “NATO agresija traje”
- Detalji
- Datum kreiranja: 22 Mart 2018
Udruženje “Akcija za slepe” Vas poziva na tribinu pod nazivom “NATO agresija traje”, koja se održava u okviru ciklusa Istorija srpskog naroda. Predavač je Akademik prof. dr Alek J. Račić, primarius, D.Sci je osvedočeni borac za istinu koji je prvi krenuo u proučavanje posljedica NATO bombardovanja na zdravlje ljudi u Republici Srpskoj i SR Jugoslaviji. Rezultate svojih istraživanja je objavio u knjizi “Zdravstvene posledice NATO bombardovanja 1995/99. godine”.
Ovih dana iz štampe izlazi i nova knjiga u kojoj su izložena najnovija saznanja do kojih je autor Račić došao. Osim što istražuje štetne posljedice bombardovanja, dr Račić se nesebično posvetio liječenju oboljelih. Urednik i voditelj tribine je Akademik dr Luka Joksimović Barbat.
Tribina će se održati u nedelju, 25. marta 2018. god, sa početkom u 16:00 časova u MZ “Mihajlovac” na Banovom brdu u ulici Nedeljka Čabrinovića 54 u Beogradu
Alek Račić - ZDRAVSTVENE POSLEDICE NATO BOMBARDOVANJA 1995-99
Autorski pogledi...
Doc. dr Alek J. Račić, prim. dr sci.: Zdravstvene posledice NATO bombardovanja 1995/99. godine
Objavljeno 07 jul 2017
Alek Racic portret
Na nedavno održanom Sveslovenskom kongresu o kome smo pisali u nekoliko navrata, učestvovao je i Dr Alek Račić, naš poznati borac po pitanju otkrivanja istine o posledicama genocidnog bombardovanja srbskog naroda od strane neonacističkog NATO pakta. On je na tom kongresu dobio i specijalno priznanje za svoj rad i njegovom ljubaznošću našim čitaocima poklanjamo uvod iz njegove knjige "Zdravstvene posledice NATO bombardovanja 1995/99 godine".
U V O D
Istraživanje o posledicama NATO agresije na SR Jugoslaviju bila je popularna tema samo tokom 1999. i 2000. godine ali se poklapala s time da sam upisao postdiplomske studije na Medicinskom fakultetu u Beogradu upravo tokom ratne 1999. godine.
Prvi profesor Medicinskog fakulteta u Beogradu, koja mi je ukazala na moguće probleme bila je tada doc. dr Svetlana Stošić-Divjak, jer je moju ideju o tom istraživanju pokušala da usmeri tako da ja nemam problema na radnom mestu i tokom napredovanja u karijeri. Na žalost kako već 7 godina nije među nama, siguran sam da bi joj bilo jako žao zbog svih problema koje sam imao u svojoj karijeri, ali i da bi učinila sve da te probleme reši najbolje moguće po mene. Kroz saradnju s njom ne samo u razgovorima, već i konkretan rad u svim smenama instituta za ORL i maksilofacijalnu hirurgiju, gde sam obavio postdiplomske i specijalističke studije, u ranoj fazi istraživanja ustanovio sam da je tema bitna za biološko očuvanje nacije. Nisam imao na raspolaganju nikakavu literaturu koja je mogla da usmeri na pravilan tok studije jer značajne zemlje čija se literatura citira u svetu, nisu imale NATO bombardovanje pa samim tim ni literaturu o tome. Dakle, bilo je neophodno otpočeti studiju koja je jedinstvena i bez odgovarajuće literature, već je bilo moguće samo sporadično koristiti literaturu pojedinih medicinskih oblasti za određena oboljenja. Stoga je bilo očigledno da za studiju treba vremenski period od najmanje 10 godina ali da će se kroz nju dati jedinstven prikaz stanja zdravlja nacije posle NATO agresije.
1. Autor sa prof. dr Gojkom Stojičićem u opštoj bolnici Doboj 2001. godine, tokom operacije pacijenta sa obostranim metastazama na vratu. Posebno iskustvo bilo je hirurški rad sa prof. dr Gojkom Stojičićem, koji je u periodu od 2001–2007. godine bio glavni konsultant za onkohirurgiju glave i vrata u R Srpskoj, pre svega u opštim bolnicama u Doboju i Brčkom. Kroz hirurški rad s njim u tom periodu imao sam neponovljivo iskustvo sa pacijentima koji su bili izloženi dejstvima bombardovanja NATO alijanse u avgustu 1995.godine i po prvi put se susreo sa pacijentima koji su oboljenja dobili čitavu deceniju posle bombardovanja. Od ovih pacijenata u istraživanju sam formirao posebnu grupu ispitanika radi poređenja sa pacijentima iz R Srbije, Crne Gore i Makedonije koji su bili izloženi dejstvima NATO bombardovanja 4 godine kasnije od njih.
2. Možda i presudan uticaj na ovu studiju imala je saradnja sa prof. Sandrom Šipetić–Grujčić, epidemiologom sa Medicinskog fakulteta u Beogradu, koja mi je ukazala na neophodnost pravilne analize epidemioloških faktora ukoliko želim da se bavim uzrocima nastanka povećanja incidence malignih bolesti u srpskoj populaciji. Naravno, odmah je bilo jasno da ukoliko ne budemo došli do podataka o tačnom sastavu svih bombi koje su izručene tokom NATO agresije,istraživanje neće moći da obradi sve etiološke faktore koji su mogli da dovedu do ovlikog povećanja različitih bolesti u srpskoj populaciji.
Kao što sam se od 1999. godine bavio hirurškim i konzervativnim lečenjima pacijenata stradalih od NATO bombardovanja, vršeći njihovu preciznu evidenciju, u međuvremenu za potrebe postdiplomskih i specijalističkih studija na Medicinskom fakultetu u Beogradu do 2003. god.uradio i odbranio magisterijum „ZNAČAJ ANATOMSKIH ODNOSA MAKSILARNIH SINUSA I GORNjIH ZUBA U BOLESTIMA MAKSILARNIH SINUSA”.Tu vrstu istraživanja okončao sam kasnije kroz doktorsku disertaciju 2007. god. „ENDOSKOPSKA HIRURGIJA MAKSILARNIH SINUSA” kao logičan i naučno opravdan sled istraživanja o bolestima maksilarnih sinusa. Ovo je značajno jer su grupe bolesnika iz obe ove studije,i magistarske i doktorske, bile planirane za kontrolne grupe u kasnijoj statističkoj studiji za drugi doktorat, kako bi disertacija bila što bolje statistički obrađena.
Na žalost, za takav tip studije, nepremostiva prepreka bilo je nepostojanje nacionalnog kancer registra bez koga nije moguće odrediti povećanje incidence malignih bolesti u populaciji, a da ne govorimo o području KiM, za koje se pretpostavlja da bi dalo statistički najznačajnije razlike.
Svo to vreme od ukupno 10 godina, vršio sam hirurške intervencije pacijentima iz R. Srbije, R. Crne Gore,R. Srpske i Makedonije sa vrlo često i uznapredovalim malignim tumorima i vrata glava koji su na osnovu anamnestičkih podataka odgovarali grupi pacijenata stradalih posredno od kasnih dejstava bombi korišćenih tokom NATO agresija i 1995.i 1999.godine.
Zatim su usledili i problemi za koje smo znali da će biti nerešivi kada su u pitanju pacijenti iz R. Srpske i sa područja KiM zbog krajnje loših baza podataka.
Stoga je bilo neophodno da zamolim šefa katedre za medicinski statistiku, prof. dr Tatjanu Ile da se priključi studiji kako bi smo mogli da izradimo doktorsku disertaciju i saradnja s njom rezultirala je odlukom naučno-nastavnog veća da se izrada disertacije odobri 2011.godine (predsednik komisije prof.dr Miodrag Colić).
3. Pacijent iz centralne Srbije sa uznapredovalim malignim tumorom potiljačnog predela koji je uzrokovao obostrane metastaze na vratu
Za pravilno razumevanje i prihvatanje ovog problema pre svega je neophodno sagledati sve činjenice vezane za načine kojim su vršena bombardovanja naše zemlje kroz podatke koje sam uspeo da prikupim od 1999. godine na ovamo a u kojima još samo nedostaje i tačan sastav bombi koje je tokom agresije izručivao američki avion A-10.
4. NATO je bombardovao Republike Srpske u okviru operacija "Namerna sila"i "Mrtvo oko" municijom sa osiromašenim uranijumom u periodu od 30. 8 –14. 9.1995. godine i to, vojne i civilne ciljeve u reonu Hadžića, Vogošće, Bratunca, Ilijaša, Pala, Jahorine i TV toranj na Kozari. Od ukupno 10.000 tona bačenog eksploziva, upotrebljeno je oko 3,5 tona municije sa osiromašenim uranijumom. Prema izveštaju komisije UN (Program za zaštitu životne sredine) iz 2002/03. godine (“Depleted Uranium in Bosnia and Herzegovina, post Conflict Environment Assessment, Mau 2003.”), nedvosmisleno je potvrđeno prisustvo ostataka municije sa osiromašenim uranijumom na tri lokacije: Tehničko-remontni zavod u Hadžićima, kasarna "Žunovnica"i skladište artiljerijskog oružja u Han Pijesku.
Merenja su vršili odmah nakon bombardovanja i naši stručnjaci iz "Vinče", ali ti podaci nikada nisu bili objavljeni, niti su dostupni. Na bratunačkom groblju je do 2000. godine sahranjeno oko 400 izbeglica iz Hadžića od kojih je većina preminula od posledica malignih bolesti (ukupno ih je 5000 doselilo, u međuvremenu su raseljeni po inostranstvu ili u drugim gradovima R. S. i Srbije). Činjenica je da je stopa smrtnosti izbeglih Hadžićana 4 puta veća od lokalnog stanovništva u Bratuncu, a podatak Srpske pravoslavne crkve je, da je u 2000. godini od ukupno 105 sahranjenih ljudi u Bratuncu, 51 bilo iz Hadžića.
Deset godina kasnije od 33 preminula pacijenta čak 12 pacijenata je preminulo od posledica raka.
"Zavod za javno zdravstvo BiH" je formirao komisiju i vršilo merenja stepena radioaktivnosti u vodi 2004/05. godine (navodno u dozvoljenim granicama ), a 2007/2009. pratio zdravstveno stanje izbeglica iz Hadžića.Prema njihovim podacima 2008. stopa povećanja oboljevanja od karcinoma je iznosila 0,2%, a 2009. 0,1 % kod muškaraca, dok je kod žena u 2008. taj procenat povećan za 0,9%, a u sledećoj godini, navodno nije bilo povećanja.
5. Pacijentkinja iz BiH sa uznapredovalim malignim tumorom parotidne regije
Očigledno, da je ta komisija radila pod pritiskom i iznela fabrikovane podatke, mada ni oni nisu mogli da negiraju porast maligniteta, iako broj ispitanika (izbeglica iz Hadžića) u vreme skrininga je bio neznatan, u odnosu na onih 1995.–5000 doseljenih.
Psihosomatski poremećaji učesnika rata u R. Srpskoj (BiH),obrađeni su detaljnije i tu nije bilo prepreka u istraživanjima, pa se čak posebno obrađivala tema psihičkog stanja boraca koji su bili izloženi dejstvima mina (S.Ćeranić i autori, literatura) i publikovani u stranoj literaturi, dok su dejstva municije sa osiromašenim uranijumom i plutonijumom bile zabranjene teme.
Prema podacima "Instituta za javno zdravlje RS" broj novootkrivenih slučajeva malignih bolesti u 2012. godini je iznosio 5478 (2849 muškaraca i 2629 žena). Stopa incidence za muškarce 205,8 na 100.000, a za žene 182,0 na 100.000. BiH ni danas nema centralni registar raka čime ne može da se pohvali ni Ministarstvo zdravlja R Srbije.
Nismo bili u mogućnosti da ispitujemo detaljnije načine i predele koje je NATO alijansa bombardovala 1995.godine u R. Srpskoj(BiH), ali smo u studiju uključili bolesnike koji su stradali od posrednog dejstva ovog bombardovanja,a koje je autor sa kolegama hirurški tretirao u KC Srbije, Opštoj bolnici Doboj i klinici „Impuls”.
Za razliku od toga bombardovanje SR Jugoslavije 1999. godine, koje je nosilo i niz specifičnosti i bitnih razlika u odnosu na bombardovanje R. Srpske 1995.godine, u stanju smo da detaljno obradimo.
Stoga ćemo se u narednom delu knjige prvo podsetiti šta se to zapravo desilo u periodu od 24. marta do 10. juna 1999. godine, ko i kakve je odluke o bombardovanju je doneo i gde i kada su zabeležene akcije bombardovanja nedozvoljenim sredstvima prema važećim međunarodnim konvencijama.