Vlada RSK u u prognostvu
Srbska država Dubrovnik
- Detalji
- Datum kreiranja: 07 Februar 2017
(Na naslovnoj slici je Aleksa Šantić sa novinarima časopisa "Srđ" kojeg su izdavali Srbi iz Dubrovnika)
Br. 32/17 – 6. II - 7525 (2017)
I SRBI TVORCI SVOG STRADANјA – XVII - DUBROVNIK – SRPSKA DRŽAVA
Vlada i Skupština Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam skreću pažnju o strahovitom pokolјu Srba u Drugom svetskom ratu - što učiniše: Hrvati (katolici i muslimani), Nemci (i Austrijanci), Mađari, Šiptari i Bugari. Takav pokolј nad Srbima je bio i u Prvom svetskom ratu – što učiniše Austrougari, Nemci, Šiptari i Bugari. U svakom je pobijeno Srba više od miliona. Uz to, Srbi su gubili istorijske zemalјe, od Srba su se stvarale nesrpske nacije, srpski jezik se označavao drugim imenima (makedonskim, hrvatskim, bošnjačkim, crnogorskim...), srpsko kulturno blago je proglašavano blagom drugih naroda, Srbi su prisilјavani da iz pravoslavne vere prelaze u katoličku i islamsku... Ove genocidne mere nad Srbima su sprovođene i pre 20. stoleća, a i u vreme razbijanja Jugoslavije od 1990. do 1999. godine. Sve je to programirano (stolećima) u kabinetima državnika Zapadne Evrope, Vatikana i Turske. Srpski državnici i srpski naučnici nisu shvatali - da je reč o strategiji, od koje spomenute države nikad ne odustaju, te nije odgovarajuće postupano, da bi se to sprečilo ili, na neki način, izbeglo. Srbi su se branili kad je to bilo kasno, pa su sledili ogromni lјudski gubici, okupacija srpske zemlјe, uništavanje i prisvajanje srpske kulturne baštine, itd.
Srpski državnici i naučnici prošlog vremena nisu shvatali - da se protivsrpske mere pripremaju u toku mira, te su i sami (nesvesno) pomagali njihovo ostvarivanje. Tako su se pretvarali u tvorce sopstvenog stradanja. To srpsko državno i naučno slepilo zapanjuje. Traje i od 1945. godine do danas! Ne primećuju da je i Drugi svetski rat (1941-1945) korišćen da bi se izbrisali srpski (slovenski) tragovi iz drevnih vremena i ranog Srednjeg veka, te da bi odlike naših predaka ostale onakve kako su prikazane u službenoj povjesti (istoriji). A u ovoj društvenoj nauci su o Srbima (Slovenima) upisane izmišlјotine (u pogrdnom smislu). To su učinili državnici i naučnici germanskih i romanskih države, u saglasnosti s Vatikanom. Tako su uneli u naučne knjige da su preci Srba (Slovena) bili necivilizovani, varvari, nepismeni, nepokršteni... i da su ih, tek u 9. stoleću Nove ere, opismenili i pokrstili Grci i Zapadnoevroplјani! Dalјe, upisali su u školske i naučne knjige da Srbi (Sloveni) do 7. stoleća nisu živeli van područja ruskih reka Dnjepra, Dnjestra i Visle, čime su uklonili istinu da su preci svih današnjih Slovena bili u kamenom dobu stanovnici Balkana, Sredozemlјa i Panonije. I današnji srpski državnici i naučnici podržavaju ova krivotvorenja Zapada i Vatikana, čime uklanjaju činjenice da su preci Srba (Slovena) tvorci prve pismenosti na svetu, čije je pismo Vinčansko – pronađeno u Lepenskom viru i Vinči – na obalama Dunava - u današnjoj Srbiji. Takođe, uklanjaju i otkrića američkog akademika i profesora na Oksfordu, Anatolija Klјosova, koji je, na osnovu DNK, otkrio da su preci Srba (Slovena) živeli na Balkanu pre 12.000 godina.
Izmišlјena povjest (istorija) se nameće Srbima, a Srbi se istreblјuju i pretvaraju u druge, navodno, nesrpske nacije, a srpsko kulturno blago se pripisuje tim veštačkim nacijama – stvorenim od delova Srba pravoslavne veroispovesti. Najobimnija krađa srpskog kulturnog blaga je obavlјena radi njegovog pripisivanja hrvatskoj naciji – naciji koja je oblikovana tek u 19. stoleću. I pored toga, njoj se u društvenim naukama pripisuju sva umetnička dela iz Srednjeg veka i novog doba. Tako je ubeleženo u povjesti (istoriji) da je Dubrovačka Republika bila hrvatska država, a u prilog takvoj „naučnoj“ tvrdnji ne postoji nijedan dokument – od Srednjeg veka do danas.
I što je najtragičnije, srpski državnici i naučnici su prihvatili ovo otuđenje srpske Dubrovačke Republike i njeno proglašenje za hrvatsku državu, a sve njene umetnike i naučnike savremene društvene nauke ubrajaju u hrvatske umetnike i naučnike. Navodimo samo nekoliko nepobitnih podataka o Srpstvu Dubrovnika i o svim njegovim stanovnicima u Srednjem veku do danas kao o pripadnicima srpskog naroda – katoličke veroispovesti.
Na osnovu ovih podataka se lako uočava, da srpski državnici i naučnici postadoše tvorci svoga stradanja i na osnovu toga što su dozvolili da se Srbi Dubrovnika i cele Dalmacije proglase Hrvatima i da se tako pripreme za zločine nad Srbima pravoslavne vere u Prvom i Drugom svetskom ratu, pa i u vreme razbijanja Jugoslavije od 1990. do 1995. godine.
Mavro Orbini piše o Vojvodstvu Svetog Save u Bosni, a za Hrvatsku kaže da je "vrlo daleka zemlјa", posvećujući joj samo desetak redova. Ivo (Dživo) Gundulić, pored nekoliko stihova posvećenih Hrvatskoj, u "Osmanu" sve ostale, a ima ih 11 000, posvećuje Srbima u Srbiji, Makedoniji, Hercegovini i Bosni. Dubrovački poslanik u Parizu Antun Sorgo-Sorkočević (1775 - 1841) štampao je u Parizu brošuru: "Postanak i propast Republike Dubrovačke", u kojoj je predložio da se ujedine, u jednu državu, Dubrovnik, Boka Kotorska, Crna Gora i Srbija. Brošura je bila zabranjena u Austriji. Pesnik Dubrovnika Medo Pucić je rekao da je "Srpska vila nadahnjivala dubrovačke pjesnike", a sam je napisao pesmu "Srpskoj zemlјi staroj" - 1848. U to vreme je i Georgije Nikolajević javno rekao da Dubrovčani govore "srpskim, hercegovačkim narečjem".
Velikom pesniku Dubrovnika Dživu Gunduliću, spomenik je podignut 1892, na predlog Srpske dubrovačke omladine od 1880. Općinsko vijeće grada je predlog usvojilo i odlučilo da organizuje odbor za proslavu 300. godišnjice pesnikovog rođenja. U Odbor su ušli Srbi katolici i izrazite pristalice Jugoslavije: Medo Pucić, Pero Budmani, Ivo Kazančić, Mato Vodopić i Luko Zore. Odbor je, 15. avgusta 1892, uputio pismo sledeće sadržine Jovanu Ristiću, namesniku kralјa Aleksandra Obrenovića:
"Nama Srbima ponos ispunjava grudi, kad god pomenemo naš stari i tolikom slavom ovenčani Dubrovnik. Nekada beše ovaj naš grad prvi među našim gradovima: i prosvetom i trgovinom i politikom i bogatstvom, ali najviše svojim pesništvom. I mnogo veći narodi nisu, u ono vreme, imali grada koji bi se merio s Dubrovnikom. On ne samo sebi, svom narodu, nego svetu - dade nekoliko veličina naučničkih. Ali sve to nije pronelo toliko slavu njegovu, kao što ga uzdignuše sinovi njegovi, poznati u našoj književnosti po imenu: dubrovački pesnici.
Čitavo kolo pesnika dade nam taj naš proslavlјeni grad; njihova imena svetle svetlošću jarkom, koja se ne tuli i koja se neće ugasiti, dok je u životu i jednoga Srbina. Prva zvezda na ovom svetlom nebu jeste Gundulić, koji ugleda sveta pre trista godina, i čiju tristogodišnjicu svečano proslavismo i mi u Beogradu, pri kraju 1887.
Rođen od Srbina vlastelina, odnegovan u slobodi i bogatstvu, Gundulić se posveti nauci. Iz mladačke duše njegove počeše se odlegati pesma u stihovima, najsavršenijim onog vremena. Nјegov pesnički rad beše obilat, ali se izdvajahu najznatnija i najslavnija dva dela: "Dubravka" i "Osman". U prvom slavi slobodu svog milog Dubrovnika; u "Osmanu" peva pobednu pesmu krsta nad polumesecom i proriče bolјu budućnost svom srpskom narodu".
I tako, svaka reč iz starih spisa i knjiga svedoči da su u Dubrovniku, Dalmaciji, Hercegovini i Boki kotorskoj Srbi katoličke i pravoslavne vere, a srpske grane društvenih nauka unesoše u školske i naučne knjige da su ti Srbi pripadnici hrvatske nacije?!
Očigledno – i Srbi su tvorci svoga stradanja!
Podatke o pretvaranju Srba u veštačke nacije i krađi srpskog kulturnog blaga, možete naći u knjigama istine - Izdavača „Miroslav“, Beograd, Goce Delčeva 15, tel. 297-0875, email- Ova adresa el. pošte je zaštićena od spambotova. Omogućite JavaScript da biste je videli., a posebno u delima Slobodana Jarčevića: „Bivši Srbi Crnogorci“, „Bivši Srbi Bošnjaci – bogumila nje bilo“, „Gradišćanski Hrvati su Srbi“, „Hrvatska jezička bespuća“, „I od Istre do Drine Srbija“ „Gresi istoričara“, „Oluje protiv Srba“, „Zapad i rusko-srpski odnosi“, „Ilijada“ i „Odiseja“ na desetercu... itd.
Na ovom i drugim sličnim primerima se vidi da srpski državnici i naučnici sve tri veroispovesti još nisu sposobni učiniti odlučujuće korake za onemogućavanje dalјeg odvajanja jednih Srba od drugih (prema religioznoj, ili zavičajnoj pripadnosti), jer još nisu (kako to narod mudro uočava) – prohodali. A da su prohodali, danas bi jasno organizovali međunarodni naučni skup o srpskom jeziku i bilo bi jasno, da se u Dubrovniku nikad nije koristio hrvatski jezik i da je taj hrvatski jezik (kajkavski dijalekt) zabranjen za korišćenje u 19. stoleću. To je zabranila okupatorska Austrija i primorala stanovnštvo Zagreba i Zagorja da se služi srpskim jezikom, a da ga zove hrvatskim.
S poštovanjem,
Milorad Buha, predsednik Vlade
Br. 33/17 – 7. II - 7525 (2017)
I SRBI TVORCI SVOG STRADANјA – XVIII - SRBI DUBROVNIKA EVROPSKI NAUČNICI –
Vlada i Skupština Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam skreću pažnju o strahovitom pokolјu Srba u Drugom svetskom ratu - što učiniše: Hrvati (katolici i muslimani), Nemci (i Austrijanci), Mađari, Šiptari i Bugari. Takav pokolј nad Srbima je bio i u Prvom svetskom ratu – što učiniše Austrougari, Nemci, Šiptari i Bugari. U svakom je pobijeno Srba više od miliona. Uz to, Srbi su gubili istorijske zemalјe, od Srba su se stvarale nesrpske nacije, srpski jezik se označavao drugim imenima (makedonskim, hrvatskim, bošnjačkim, crnogorskim...), srpsko kulturno blago je proglašavano blagom drugih naroda, Srbi su prisilјavani da iz pravoslavne vere prelaze u katoličku i islamsku... Ove genocidne mere nad Srbima su sprovođene i pre 20. stoleća, a i u vreme razbijanja Jugoslavije od 1990. do 1999. godine. Sve je to programirano (stolećima) u kabinetima državnika Zapadne Evrope, Vatikana i Turske. Srpski državnici i srpski naučnici nisu shvatali u prošlom vremenu - da je reč o strategiji, od koje spomenute države nikad ne odustaju, te nije odgovarajuće postupano, da bi se to sprečilo ili, na neki način, izbeglo. Srbi su se branili kad je to bilo kasno, pa su sledili ogromni lјudski gubici, okupacija srpske zemlјe, uništavanje i prisvajanje srpske kulturne baštine, itd.
Da ponovim, srpski državnici i naučnici prošlog vremena nisu shvatali - da se protivsrpske mere pripremaju u toku mira, te su i sami (nesvesno) pomagali njihovo ostvarivanje. Tako su se pretvarali u tvorce sopstvenog stradanja. To srpsko državno i naučno slepilo zapanjuje. Traje i od 1945. godine do danas! Ne primećuju da je i Drugi svetski rat (1941-1945) korišćen da bi se izbrisali srpski (slovenski) tragovi iz drevnih vremena i ranog Srednjeg veka, te da bi odlike naših predaka ostale onakve kako su prikazane u službenoj povjesti (istoriji). A u ovoj društvenoj nauci su o Srbima (Slovenima) upisane izmišlјotine (u pogrdnom smislu). To su učinili državnici i naučnici germanskih i romanskih države, u saglasnosti s Vatikanom. Tako su uneli u naučne knjige da su preci Srba (Slovena) bili necivilizovani, varvari, nepismeni, nepokršteni... i da su ih, tek u 9. stoleću Nove ere, opismenili i pokrstili Grci i Zapadnoevroplјani! Dalјe, upisali su u školske i naučne knjige da Srbi (Sloveni) do 7. stoleća nisu živeli van područja ruskih reka Dnjepra, Dnjestra i Visle, čime su uklonili istinu da su preci svih današnjih Slovena bili u kamenom dobu stanovnici Balkana, Sredozemlјa i Panonije. I današnji srpski državnici i naučnici podržavaju ova krivotvorenja Zapada i Vatikana, čime uklanjaju činjenice da su preci Srba (Slovena) tvorci prve pismenosti na svetu, čije je pismo Vinčansko – pronađeno u Lepenskom viru i Vinči – na obalama Dunava - u današnjoj Srbiji. Takođe, uklanjaju i otkrića američkog akademika i profesora na Oksfordu, Anatolija Klјosova, koji je, na osnovu DNK, otkrio da su preci Srba (Slovena) živeli na Balkanu pre 12.000 godina.
Izmišlјena povjest (istorija) se nameće Srbima, a Srbi se istreblјuju i pretvaraju u druge, navodno, nesrpske nacije, a srpsko kulturno blago se pripisuje tim veštačkim nacijama – stvorenim od delova Srba pravoslavne veroispovesti. Najobimnija krađa srpskog kulturnog blaga je obavlјena radi njegovog pripisivanja hrvatskoj naciji – naciji koja je oblikovana tek u 19. stoleću. I pored toga, njoj se u društvenim naukama pripisuju sva umetnička i naučna dela iz Srednjeg veka i novog doba. Tako je ubeleženo u povjesti (istoriji) da je Dubrovačka Republika bila hrvatska država, a u prilog takvoj „naučnoj“ tvrdnji ne postoji nijedan dokument – od Srednjeg veka do danas.
I što je najtragičnije, srpski državnici i naučnici su prihvatili ovo otuđenje srpske Dubrovačke Republike i njeno proglašenje za hrvatsku državu, a sve njene umetnike i naučnike ubrajaju u hrvatske umetnike i naučnike. Naveli smo u prethodnom saopštenju (br. XVII) nepobitne podatake o Srpstvu Dubrovnika i o svim njegovim stanovnicima u Srednjem veku do danas - kao pripadnicima srpskog naroda katoličke veroispovesti.
Na osnovu ovih podataka se lako uočava, da srpski državnici i naučnici postadoše tvorci svoga stradanja i na osnovu toga što su dozvolili da se Srbi Dubrovnika i cele Dalmacije proglase Hrvatima i da se tako pripreme za zločine nad Srbima pravoslavne vere u Prvom i Drugom svetskom ratu, pa i u vreme razbijanja Jugoslavije od 1990. do 1995. godine. Naukom i umetnošću se u Dubrovniku i Dalmaciji bavila i „Matica srpska u Dubrovniku“, koju su u izbeglištvo u Beograd premestili članovi Vlade Republike Srpske Krajine u progonstvu. Oni je održavaju, mada nemaju nikakva sredstva za tako nešto. U čast stogodišnjice osnivanja „Matice srpske u Dubrovniku“, u Beogradu su štampana mnoga dela Srba Dubrovčana, 2010. godine. Među njima je studija Vice Adamovića „Dubrovčani izvan zavičaja“, izdata 1914. u Dubrovniku.
Vice Adamović je svoje delo posvetio Konstantinu Vučkoviću, osnivaču Matice srpske u Dubrovniku. On je tragao za Dubrovčanima, koji su u zapadnoevropskim zemlјama bili istaknuti naučnici, profesori i akademici i taj podatak upućuje na zaklјučak da je srpski doprinos opštoj evropskoj nauci i prosveti ogroman. I uz ovu činjenicu, srpski državnici i naučnici to zanemaruju i ne osporavaju falsifikat – kojim se ovi umni lјudi (od Srednjeg veka do 20. stoleća) proglašavaju Hrvatima, ili se obeležavaju kao Francuzi, Nemci, Italijani, itd – tako što su im srpska imena i prezimena germanizovana, ili romanizovana. Evo nekoliko imena tih umnih Srba Dubrovčana, koji su u zapadnoevropskoj prosveti i kulturi dosegli najveće visine:
1)Ivo Stojković-Staji (Joannes a Ragusio) je studirao u Parizu (1424), gde se isticao umnom darovitošću. Doktorirao je filozofiju i teologiju , te je predavao studentima u Rimu i Parizu,
2) Niko Dimitrić je bio najpoznatiji pesnik u Firenci početkom šesnaestog stoleća – pisao je na srpskom i italijanskom,
3) Dinko Ranjin je u prvoj polovini šesnaestog stoleća – sedam puta biran za rektora u Firenci,
4) Niko Nalјešković (Nale) je proglašen najbolјim matematičarem u Firenci 1563. godine, a bio je i poznati pesnik – pisao je na srpskom i italijanskom,
5) Lodovik Crijević (Cerva Tubero) je poznati latinski povjesničar i napisao je povjest (istoriju) Evrope. Živeo je u Parizu i Rimu (1455-1527),
6) Ile Crijević (Aleius Lampridius Cervinus), rođen 1460. umro 1520, živeo je u Rimu i cenjen je kao vrhunski pesnik, pisao je na latinskom jeziku,
7)Anselm Bandur (1671-1742) je živeo i radio u Rimu i Parizu. Bio numizmatičar i starinar. Izabran je za člana Pariske akademije nauka i umetnosti, mada je ta titula bila zabranjena za strance,
8)Ruđer Bošković je bio filozof, matematičar i astronom (1711-1787). Prvi je Srbin koji je postao član Petrogradske akademije nauka i umetnosti u Sanktpeterburgu, Rusija,
9)Rajmund Kunić (1719-1794) je studirao u Rimu i postao profesor. Pisao je elegije i štampao ih u Rimu i Veroni. Preveo je na italijanski jezik Homerovu „Ilijadu“, što je od posebnog značaja, jer je to delo do tada bilo u Rimu na latinskom jeziku.
Ovo je samo mali deo starih srpskih naučnika i umetnika, a ni Vice Adamović ih nije sve nabrojao u svojoj knjizi.
I tako, svaka reč iz starih spisa i knjiga svedoči da su u Dubrovniku, Dalmaciji, Hercegovini i Boki kotorskoj Srbi katoličke i pravoslavne vere, a srpske grane društvenih nauka unesoše u školske i naučne knjige da su ti Srbi pripadnici hrvatske nacije?!
Očigledno – i Srbi su tvorci svoga stradanja!
Podatke o pretvaranju Srba u veštačke nacije i krađi srpskog kulturnog blaga, možete naći u knjigama istine - Izdavača „Miroslav“, Beograd, Goce Delčeva 15, tel. 297-0875, email- Ova adresa el. pošte je zaštićena od spambotova. Omogućite JavaScript da biste je videli., a posebno u delima Slobodana Jarčevića: „Bivši Srbi Crnogorci“, „Bivši Srbi Bošnjaci – bogumila nje bilo“, „Gradišćanski Hrvati su Srbi“, „Hrvatska jezička bespuća“, „I od Istre do Drine Srbija“ „Gresi istoričara“, „Oluje protiv Srba“, „Zapad i rusko-srpski odnosi“, „Ilijada“ i „Odiseja“ na desetercu... itd.
Na ovom i drugim sličnim primerima se vidi da srpski državnici i naučnici sve tri veroispovesti još nisu sposobni učiniti odlučujuće korake za onemogućavanje dalјeg odvajanja jednih Srba od drugih (prema religioznoj, ili zavičajnoj pripadnosti), jer još nisu (kako to narod mudro uočava) – prohodali. A da su prohodali, danas bi jasno organizovali međunarodni naučni skup o srpskom jeziku i srpskoj kulturi, te bi bilo jasno, da se u Dubrovniku nikad nije koristio hrvatski jezik i da je taj hrvatski jezik (kajkavski dijalekt) zabranjen za korišćenje u 19. stoleću. To je zabranila okupatorska Austrija i primorala stanovnštvo Zagreba i Zagorja da se služi srpskim jezikom, a da ga zove hrvatskim.
S poštovanjem,
Milorad Buha, predsednik Vlade