Lazar Lazo Škundrić
(1825-19??)
Poslednji lički hajdučki vođa (harambaša: 1862-1865), rodio se 1825. godine u selu Prljevu (Lika) u srpskoj pravoslavnoj porodici, od oca Dane Škundrića (17??-1850) i majke Janje Bukarica (17??-1842), koja je pre udaje živela u Erveniku (severna Dalmacija).
Lazar se zbog hajdukovanja (1849-1865) oženio relativno kasno (1871) sa Marijom Stojisavljević (iz Velike Popine), sa kojom je imao sinove Đurđa (1873-19??) i Špiru (1878-19??).
U hajduke Lazo Škundrić odlazi 1849. godine, iskoristivši povratak iz Mađarske, tj. prolazak svoje jedinice kroz Liku, pa je posle prolaska Gračaca u selu Štikada dezertirao iz austrijske vojske.
Škundrić je bio revoltiran činjenicom, da mobilizacija nije ravnomerno obuhvatila sve porodice u Lici, jer su pored njega i njegova dva brata bila mobilisana, a mnoge druge porodice nisu imale nikog mobilisanog.
Najpre je krenuo u Dalmaciju, ali tamo se zbog potera za dezerterima nije mogao duže zadržati, pa je prešao u Srb (Lika), kod svog rođaka Todora-Todoraša Škundrića, hajdučkog vođe (harambaša: 18??-1855).
Ova hajdučka četa je pored harambaše (do Lazinog dolaska) imala još osam ljudi: stičeviće Luku i Andriju Labusa, Savu Šajicu i Nikolu Miladinovića, iz Male Popine (Lika), Todora Stojsavljevića, iz Velike Popine (Lika), Savu Radišića, iz Dabašnice (Lika), te Nikolu Manojlovića i Jovicu Miljuša iz Bruvna (Lika).
Posle pogibije harambaše Todora, starešinstvo prelazi na Luku Labusa (harambaša: 1855-1862), koji je hajdukovao 14 godina (1848-1862).
Kada se Lazo Škundrić povukao iz hajdučije, u Lici više nije bilo hajduka, već su oni koji su želeli da se i dalje bave tim „poslom“, odlazili da se priključe hajdučkim družinama u drugim krajevima, pa tako Ličane nalazimo kod pounijaćenog Serbina Josipa-Joce Udmanića (harambaša: 1843-1867) iz Popovače u Moslavini, gde su se obreli lički hajduci Teodor i Jovan Uzelac, Ivan Štimac, Đorđe Slijepčević i Mile, Stevo i Marko Lončar, odnosno neki drugi kod harambaše Petra Ličanina, koji je od 1866. godine hajdukovao u okolini Siska, Pakraca i Petrinje.
List Narodne stranke „Novi Pozor“ (počeo je da izlazi u Beču 1. 9. 1867. godine), u broju 35., od 15. 10. 1867. godine, navodi da je nakon pomilovanja harambaše Laze Škundrića u Lici ostala još samo trojica hajduka (Došen, Đukić i Jelovac), koji su se povezali sa dalmatinskim hajducima i „čine nam velikih neprilikah“, koje je do 1866. godine predvodio harambaš Simo Kovalević, a potom Tomo Kovačević.
Tek je između 1870. i 1871. godine konačno zaustavljena hajdučija, kada su pohvatani ili poubijani poslednji lički hajduci, koji su hajdukovali širom današnje Republike Hrvatske i Bosne i Hercegovine.
