Petar Popović Pecija
(1826. — 1875)
Petar Popović, zvani Pecija (1826. — 1875) je rođen od oca Petra i majke Ilinke u selu Bušević u Krupskoj. Većinu života proveo je u gradu Kostajnici.Petar je sam naučio pisati i čitati, a osim srpskog govorio je i turski jezik.
Ne priznavajući otomansku državu Petar u 22. godini odlazi u hajduke i od tada do kraja života aktivno se bori protiv turske države. U jesen 1858. zajedno sa hajdučkim harambašom Petrom Garačom iz Strigove, diže veliku bunu u Knešpolju i pred Kostajnicom gradi šanac poznat kao "Pecijin šanac".
Hajducima se pridružuje i narod, pa se na šancu odigrava žestoka bitka između Turaka i ustanika. Nakon duge i teške borbe Turci su uspjeli ustanike natjerati preko rijeke Une u Kostajnicu gđe se većina predala austrijskim stražama. Pecija i Garača sa još 300-tinjak ustanika se nisu predali već su prešli preko mosta nazad među Turke i potisnuvši ih nazad, tako da su Turci umakli u Pastirevo. Ova buna je u narodu poznata kao Kostajnička ili Pecijina buna, a rjeđe kao Knešpoljska buna.Poslije Kostajničke bune Turci su dva puta hvatali peciju. U Carigradu je bio osuđen na smrt, sa presudom da bude pogubljen u svom kraju jer je "tamo najviše zla počinio". Na putu u rodni kraj Pecija je pobjegao Turcima kod Kragujevca, gđe se i zadržao i dobio mjesto stražara u topolivnici. Tu je ostao sve do novog ustanka u Bosanskoj Krajini 1875. godine. Pristupio je ustanicima i već 28. avgusta učestvovao u bici kod sela Gašice, sadašnje Gašnice. Toga dana Petar Pecija se još jednom pokazao kao sposoban vođa ustanika nađačavši Turke i nagnavši ih u bijeg. Međutim, nedugo poslije, a po narodnom predanju zbog izdaje nekog Ilije Čolanovića, Turci u iznenadili ustanike i nakon dugog i žestokog boja razbili su hajduke od kojih su neki pobjegli u Prosaru, a njih pedesetak sa Pecijom na čelu su ostali da se bore na obali Save.Potjerani turskom silom Pecija i ustanici uspjeli su se dokopati lađe i preći preko rijeke, ali bez zaklona, izloženi turskoj puščanoj vatri gotovo svi izginuše. Samo Pecija i dva čovjeka ostadoše živi, ali Petar, nemirnog i hrabrog duha, umjesto da se skloni, izađe na čistinu i povika na Turke: "Evo Turci, neka znadete, Pecije niste ubili, još je živ, i naskoro će Vam se osvetiti". Tog momenta ga je pogodilo tursko tane i na mjestu ga ubilo. Bilo je to 29. avgusta 1875. godine. Među narodom je kružila priča da ga nije ubilo puščano zrno već da je puška bila nabijena pšenicom. Mrtvog Peciju sa Kormanošem i ostalim junacima drugovi sahraniše u selu Jablancu niže Jasenovca, a deset godina nakon pogibije Pecijine su kosti prenešene i pohranjene kod manastira Moštanica podno Kozare blizu Kozarske Dubice.
NASTAVAK
nastavak
