Br. 5/19 – 12. II – 7527 (2019)

Generalni sekretar UN Antonio Gutereš,

NJUJORK, SJEDINjENE AMERIČKE DRŽAVE

          Vaša Ekselencijo,

Pišem Vam u ime prognanog srpskog naroda iz Republike Srpske Krajine (Zone pod zaštitom UN), koju je okupirala Republika Hrvatska 1995. godine, a taj srpski narod u broju od 800.000 nije stavljen pod zaštitu UN, te mu je hrvatska država zaplenila svu pokretnu i nepokretnu imovinu, a UN ne preduzimaju ništa da se to učini i da se oni vrate u svoju Republiku Srpsku Krajinu (Zonu pod zaštitom UN), čime bi se okončala i okupacija Republike Hrvatske.

Opširnije: Istra i Zadar su srbske zemlje

Učitelji iz srpskih zemalja pod vlašću Austrije prelazili su u Srbiju. U vremenu  od 1804. do 1858, uglavnom su bili iz Ugarske, ali ih je bilo i iz dubrovačke gimnazije. Aleksandar Ban (Banović) rođen je u  Dubrovniku. Završio je gimnaziju u Dubrovniku i prešao u Srbiju 1842. U svojoj molbi naveo je da je Srbin iz Dubrovnika, da je završio normalne škole, gimnaziju na srpskom jeziku i bogosloviju u šibeničkoj bogosloviji, kasnije Zadarskom zavedeniju, gde je završio filozofske nauke, i da je 1842. postavljen za učitelja starije normalne užičke klase. Tražio je 27. marta 1845. da mu se podari “profesura” u polugimnaziji. Petar Marinović rođen je 1819. u Dubrovniku. Završio je gimnaziju u Dubrovniku i šibeničku bogosloviju. U Srbiju je došao 1842. Gavrilo Popović rođen je 1822. u Dubrovniku. Završio je četiri razreda gimnazije u Dubrovniku a u Srbiju je došao 1856. Petar Popović rođen je 1817. u Dubrovniku. Završio je tri razreda gimnazije u Dubrovniku. Spiridon Popović rođen je 1817. u Kotoru. Završio je gimnaziju u Dubrovniku a prešao  u Srbiju 1845. (1) Dubrovački Srbi  smatrali su da je Dubrovnik  “od pamtivjeka imao srpsku misao pritajenu u grudima. Sve: istorija, trgovina, književnost, geografija, sve je udruživalo i jednako udružuje naš grad sa srpskim zaleđem.”

Opširnije: Saša Nedeljković: Dubrovački Srbi u 19. vijeku

Na slici se vide iranska i srbijanska ambasada u Sarajevu. Blizu su jedna drugoj. Možda neko i zamjeri što se koristi naziv „srbijanska“, ali ako se kaže „srpska ambasada“, neko bi mogao da pomisli da je to možda ambasada Republike Srpske, pa bi se mogli izroditi veći problemi. Ovako je naziv precizan i tačno se zna  na koju državu se ambasada odnosi.

Srbi i Iranci tj. Persijanci, imaju odavno dodirnih tačaka. Ljudi koji su bili u Iranu kažu da ima sela u kojima se i danas govori jezik veoma sličan srbskom. A evo vam i slike jednog kao Iranca koji bi mogao proći i kao Srbijanac i obrnuto. Čak su i kape slične i sličnog su naziva.

Opširnije: Iran, Srbija i agresija

Godinama gledamo kako iz Sarajeva, a i iz drugih dijelova Jugoslavije odlaze ljudi sve masovnije i masovnije na Igman podsjećajući se „Igmanskog marša“, kada su borci Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije (NOVJ), poznatiji kao „partizani“ učinili nadljudski poduhvat devetnaestosatnog neprekidnog marša na -30 stepeni.

Na okupljanju mogu da se vide i sadašnje zastave BiH što je bezsmisleno, jer je sadašnja BH zastava, kao i sva država, negacija cjelokupne borbe jugoslavenskih partizana za svoju državu i njeno oslobođenje. Kao što je ujedno i borba svih jugoslavenskih Srba da žive u jednoj državi. U trenutku napada na Kraljevinu Jugoslaviju, Bosna i Hercegovina nije ni postojala, Jugoslavija je bila podjeljena na banovine. Sadašnja BH zastava je simbol protivustavne secesije od Jugoslavije protiv izričite volje Srba, koji su sačinjavali ogromnu većinu partizanskih jedinica, o čemu je govorio i sam Tito:  

Opširnije: O čemu se nerado govori povodom „Igmanskog marša“