U dalekoj prošlosti ovaj kraj (Posavina), gdje se nalazi i opština Donji Žabar, bio je močvaran, nenaseljen i pust,sa puno šuma. Do 1548. godine bila su evidentirana naselja: Crkvina (današnje selo Crkvina kod Šamca, Ogudovac sa orlovim Poljem (današnji Obudovac čiji je zaselak Orlovo Polje, Čremošnica (sadašnje selo Tramošnica, kod Gradačca) i Žabar, to je bilo zajedničko ime za Gornji i Donji Žabar.
Donji Žabar je bio na nižoj nadmorskoj visini, dole, pa je i dobio ime Donji Žabar.Prvi put pod ovim imenom spominje se 1848.godine kada je održan sastanak turskog vezira Tahirpaše u Travniku sa knezovima potlačene hrišćanske i krišćanske „raje“ za uvođenje novog danka zvanog „trećina“.Ovaj posavski kraj bio je davno naseljen što se može zaključiti po pravoslavnom groblju u Gornjožabarskom zaseoku Četnica koje datira iz 1500.godine. Dolina rijeke Save u sjevernoj Bosni, Posavina, bila je naseljena u kameno, gvozdeno i bronzano doba. Nađeni novčići u selu Tolisi, kod Orašja jasno ukazuju da su u ovom kraju bili Rimljani koji su pokušavali da isušuju močvarno i ritsko zemljište u ovom dijelu Bosanske Posavine.
Padom Zapadnog Rimskog carstva ovi krajevi padaju pod vlast Gota,a zatim Avara. Od IV do VII vijeka Bosansku Posavinu osvajaju Bugari i Vizantija. Početkom XV vijeka dolaze Mađari i ostaju do 1463. godine i pada Bosne pod tursku vlast. Od 1548. do 1683. godine turski karavani na konjima išli su sa tovarima mletačke soli kroz ovaj posavski kraj. Veliki karavani nosili su sirovine za izvoz na konjima i gvožđe iz Vareša za Brčko, odakle se ta roba dalje prenosila lađama za Srbiju. Ovi karavani su išli od Tuzle i prolazili pokraj pravoslavnog groblja u Donjem Žabaru. Tu su prelazili rječicu Briježnicu na što podsjeća naziv dvije njive koje se zovu „Brodovi“ što znači da se tu „brodila“ Briježnica i išlo se dalje prema istoku. Na mjestu gdje su se karavani zaustavljali, da bi sačekali jedni druge, u zaseoku Donjeg Žabara „Koštanbari“ naziv je te njive „Trubilo“ jer su tu prvi karavani trubili na trube i davali pouzdan znak gdje se nalaze.
Za vrijeme turske vlasti uvedeni su brojni nameti, harač, u vidu „desetine“ i „trećine“ pa je čak uveden i porez na malu hrišćansku / krišćansku djecu što je izazvalo veliko nezadovoljstvo i bunt u narodu. Došlo je do velike bune u pravoslavnom i katoličkom narodu i ta pobuna je zahvatila sela od planine Trebave do rijeke Save i dalje na istok do Brčkog.Nazvana je Protina buna jer je na čelu pobunjene „raje“ bio Stevan Popović, proto u pravoslavnoj crkvi u Orašju, koje je tada bilo srpsko selo. Dogovor o podizanju oružane pobune postignut je u selu Žabaru u proljeće 1858.godine u zaseoku Lipik.
Novi turski vezir Tahir-paša koji je na vezirski položaj došao 1857. godine poziva knezove iz ovih pobunjenih sela i njihove begove na dogovor o plaćanju novog poreza „trećine“ što je prelilo čašu ogromnog nezadovoljstva. Na ovaj skup pozvani su: iz Žabara – knez Stijepo Stojišić, iz sela Matića-knez Pavo Mikić, iz Donje Mahale – knez Marijan Moskaljević i iz Tolise – knez Mika Nedić.
Bunu posavskih zemljoradnika ugušila je regularna Turska vojska iz Stambola.Turci su u svom bijesu zapalili više kuća u Žabaru, Obudovcu i drugim mjestima i ubili više mirnih težaka koji se nisu sakrili jer su mislili da nisu nikom ništa krivi. Ustanici su cijeli prvi dan borbe pružali žestok otpor na Lipiku, Dugoj Njivi-selu kod Gradačca i pod Trebavom, sve dok su imali dovoljno municije.Ostalo je zabilježeno da je barjaktar u Protinoj buni bio Jakov Živković iz Čović Polja(selo koje pripada Opštini Donji Žabar) u oktobru 1858.godine na Lipiku.U toj borbi se istakao i Iljo Mirković iz Donjeg Žabara, Jovan Kalinović iz sadašnjeg Pelagićeva, Cvijetin Babić iz Slatine, Mićo Zelenkić iz Krepšića i Gliša Pribojac iz Brčkog.
Do 1992.godine područje Opštine Donji Žabar bilo je u sastavu Opštine Orašje.Početkom nesrećnog građanskog rata u BiH 1992.godine, ovo područje koje čine sela sa srpskim stanovništvom, izdvaja se iz opštine Orašje i pripaja Srpskoj Republici Bosni i Hercegovini i funkcioniše u sastavu Opštine Šamac. Značajan dio stanovništva Orašja srpske nacionalnosti,odmah po otpočinjanju ratnih sukoba preselio se na sadašnje područje Opštine Donji Žabar i ponovo zasnovao sopstvena domaćinsta.
Narodna Skupština Republike Srpske, uvažavajući volju građana ovog područja, na sjednici od 21/22 jula 1993.godine formirala je samostalnu Srpsku Opštinu Orašje, koja je pod tim nazivom funkcionisala do 1997. godine,kada je promijenjen naziv u Opština Srpsko Orašje. Poštujući Odluku Ustavnog suda Bosne i Hercegovine br. U 44/01 od 22. 09. 2004. godine, a u skladu sa Odlukom Ustavnog suda BiH br. U 44/01 od 27. 2. 2004. godine,i uvažavajući mišljenje Skupštine opštine Srpsko Orašje,Narodna Skupština Republike Srpske, na sjednici održanoj 27. jula 2005. godine donosi Zakon o izmjenama Zakona o teritorijalnoj organizaciji Republike Srpske kojim, između ostalog, mijenja naziv Opštine Srpsko Orašje u: Opština Donji Žabar.
Opština Donji Žabar se uspješno razvija, uprkos tome što je kao samostalna jedinica lokalne samouprave počela sa funkcionisanjem „na ledini“ bez osnovne javne infrastrukture. Međutim,volja građana za svojom autonomnom jedinicom lokalne samouprave bila je jača od svih nedostataka.
Ubrzani razvoj i naseljavanje, koji su zasnovani najvećim dijelom na razvoju privatne inicijative i uspješnim privrednicima koji su od početka svog rada primjenjivali evropske standarde, posebno u agraru i industriji stočne hrane, saobraćaju i trgovini, kao i na tradicionalno vrijednim domaćinstvima, u potpunosti i suštinski opravdavaju postojanje ove Opštine i dovoljan su razlog da narod ovog područja sa osmjehom i optimizmom gleda u budućnost. Uostalom, to pokazuje i dokazuje činjenica da Budžet Opštine Donji Žabar zadovoljava u potpunosti potrebe javnog finansiranja, i ne samo to, već i omogućuje intenzivno ulaganje u izgradnju infrastrukture, puteva i druge kapitalne investicije. Jednom riječju, Opština Donji Žabar je jedno veliko (g)radilište.
