Na prostoru opštine Bijeljina za sada najstariji potvrđeni tragovi života ljudi potiču iz mlađeg kamenog doba (5000 – 3000 godina p.n.e.). Takođe su zabeleženi ostaci iz perioda neolita, bronzanog i gvozdenog doba i antičkog perioda. Istraživani su lokaliteti Gradac i Poljoprivredno dobro u Batkoviću, Glavičicama, Kućerine u Dvorovima, Selo u Kojčinovcu, Brodić u Triješnici, a iz antičkog perioda istražena je rimska vila na lokalitetu Prekaja u Brodcu, a u Velikoj Obarskoj je pronađena olovna pločica kultne namjene sa predstavom ‘Podunavskih konjanika’.
U prvom vijeku naše ere, Semberija je bila sastavni dio rimske provincije Panonije. Rimski arheološki lokaliteti su u Janji, Dvorovima, Batkoviću, Patkovači… Zna se da se u ovom kraju nalazilo rimsko naselje Ad Drinum, ali još nije ustanovljena njegova precizna lokacija.
Stari Sloveni
Najpoznatiji starosrpski i staroslovenski lokalitet kod nas je istražen sa obe strane Bistrika između sela Batković i Ostojićevo i sastojao se od 4 lokaliteta u trajanju između VII i XII veka. Posebno je značajno da je na lokalitetu Čelopek istražen veći kompleks radionica metalurškog naselja gde su naši preci u VIII veku topili gvožđe i proizvodili gvozdene alatke, o čemu jasno svedoči nalaz gusano – grafitnog lonca koji se čuva u bijeljinskom Muzeju. U ovo vreme naselje na Bistriku, verovatnog naziva Bistrica, bilo je bez sumnje centar župe koja je obuhvatila celu ravnicu pre nego što je nastala Bijeljina…
Sam grad Bijeljina u istorijskim dokumentima i spomenicima pominje se relativno kasno. Najstariji poznati zapis o ovom naselju od 3. marta 1446. godine nalazi se u Dubrovačkom arhivu. Tada su ljudi iločkog bana ovdje opljačkali dubrovačkog trgovca Bogišu Bogmilovića, a o tome je ostalo pisano svjedočanstvo.
Ime grada još je mlađe. Ono je slovenskog porijekla. Topomini sa atributom bjeline često se sreću kod Slovena: Beograd, Bijelo Brdo, Bijela Stijena… Naziv Bijeljina koristi se, međutim, tek od 1918. godine a preteće su mu Bijelina, Belina, Bilina… Pretpostavlja se da je imenu kumovala bjelina zemljišta na kojem je nastalo naselje, a da je čitav kraj dobio naziv Semberija zahvaljujući vrijednim ratarima-semberima koji sakupljaju plodove…
U srednjem vijeku Semberija je bila u sastavu Ugarske, srednjovjekovne Bosne, srpske kraljevine i despotovine. Na ovaj kraj trajan pečat je ostavila okolnost da je vijekovima bio na granici islamske Turske i katoličke austro-ugarske monarhije. Na prostoru cijele sjeverne Bosne, a posebno u Semberiji i na Majevici, došlo je do vjerskog grupisanja i razdvajanja srpskih i muslimanskih sela, a vjerska i etnička izmješanost ostala je karakteristika gradskog života.
Po okončanju Prvog svjetskog rata, Bijeljina ulazi u sastav nove države-Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca koja kasnije dobija naziv Kraljevina Jugoslavija. Nakon Drugog svjetskog rata u sastavu je Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije sve do njenog raspada. Od potpisivanja Dejtonskog sporazuma, kojim je okončan građanski rat u Bosni i Hercegovini, grad i opština Bijeljina sastavni su dio entiteta Republike Srpske.
Muzej Semberije je počeo sa radom kao muzejska zbirka 1972 god., a kasnije je prerastao u pravu muzejsku ustanovu sa preko 10000 eksponata i 3 stalne postavke. Stručno prikuplja, obrađuje, sistematizuje, čuva i izlaže tragove prohujalih vremena, bavi se istraživačkim radom i organizuje tematske izložbe iz oblasti arheologije, etnologije i istorije. Smješten je u zgradi drugoj po starosti u gradi, a u njemu se odvijaju i razne kulturne manifestacije – kao što su „Majska smotra likovnog stvaralaštva učenika“ i „Bijeljinsko bijenale“.
Grb grada Bijeljine
Istorija i prošlost Bijeljine iskazane su u njenom grbu i zastavi grada kojima, pored nacionalnih simbola i heraldičkog prikaza prirodnih karakteristika ovog kraja, dominiraju dve izuzetne ličnosti- knez Ivo od Semberije i Filip Višnjić.
Knez Ivo od Semberije- Ivan Knežević veliki je i neprevaziđeni dobrotvor i humanista koji je u vrijeme Prvog srpskog ustanka prodao čitavo imanje da bi otkupio srpsko roblje. Filip Višnjić najveći je srpski narodni pjesnik, guslar koji je pratio srpske ustanike od 1809. godine. Najbolja pjesma slijepog guslara „Početak bune na dahije“ smatra se jednom od najboljih srpskih epskih pjesama uopšte.
Prisustvo kneza Ive od Semberije i Filipa Višnjića na grbu grada Bijeljine izraz je poštovanja koje sve generacije ovog grada i čitave Semberije osjećaju prema svojim čuvenim sunarodnicima.
Izvor:tur_org_bijeljina
„Bosanska Vila“ br.8, 1887.god.
Sion 1874.
Etno selo „Stanišići“
Na izlazu iz Bijeljine, na trećem kilometru prema Pavlovića mostu, nalazi se Etno Selo „Stanišići“. Etno selo „Stanišići“, izvan sadašnjeg vremena i prostora, vraća nas precima i prirodi, i budi u nama divljenje prema jednostavnosti nekadašnjeg načina života. Ovdje se odmaraju oči i duša, čovjek postaje plemenitiji, ali i mudriji slušajući žuborenje potoka i rad vodenice.
Etno Selo „Stanišići“ osnovano je 2003. godine, zahvaljujući inspiraciji Borisa Stanišića. Više od nekoliko godina on je putovao po srpskim selima srednje Bosne u potrazi za starim kućama i predmetima, koji će sačuvati predstavu o jednom vremenu i kulturi življenja sa kraja 19. i početka 20. vijeka. Rezultat je autentično planinsko selo u sred semberske ravnice.
U selu se danas izdvajaju dvije cjeline. Jedna prikazuje svetovni život i izgrađena je od drveta. Čine je drvene kuće – brvnare sa pokućstvom koje im je vijekovima pripadalo. Kuće povezuju popločane kamene staze, a u centru sela su dva jezera. Druga cjelina je duhovnog karaktera i predstavljena je srednjevjekovnom arhitekturom građenom u kamenu, koja je u stvari skup replika istorijskog i religijskog značaja.
Selo čine vodenice, mljekarnik, kovačnica, kameni bunar, ambar i autentične drvene kuće, sa prikazom pokućstva i narodnih nošnji. Mlin potočar je napravljen 1937. godine i još je u upotrebi kao i vodenica iz 1917. godine u kojima se još uvijek melje brašno za pogačice koje se služe u restoranu. Unutra se nalazi sve što je mlinaru bilo potrebno za boravak u njemu za vrijeme sezone mljevenja žita. Mljekarnik je iz 1948 godine. To je zgradica za preradu mlijeka i čuvanje mliječnih proizvoda, sa svim drvenim posudama. Mljekarnici su bili dobro provjetreni i čisti, a u njih su mogle ulaziti samo žene koje su se time bavile.
Kuće pripadaju dinarksom tipu, pravljene su od drveta i sa visokim krovom. To je malo apartmansko naselje gdje su kuće spolja autentične, a enterijer je prilagođen savremenim potrebama gostiju. U jednoj od kuća smještena je suvenirnica koja nudi proizvode starih zanata i domaće radinosti. U fazi izgradnje je još nekoliko objekata u koje će biti smještena kovačnica, tkačnica i grnčarska radionica.
Svi objekti ove cjeline smješteni su u blizini jezera i potoka koji između njih vijuga, a povezani su stazama popločanim kamenom. Sa izvora stalno dotiče čista voda koja je svuda po selu i svojim tokom simbolizuje izvor života, postojanje i trajanje.
Duhovna cjelina nas vraća još dublje u prošlost i sačinjena je od replika objekata sa raznih mjesta obilježenih pravoslavljem. Sa svetovnim dijelom sela povezano je velikim kamenim mostom koji je replika Kozje ćuprije iz Sarajeva. Preko njega se dolazi do Krstionice koja je rađena po uzoru na malu crkvu koja postoji na Aljasci.
U srcu ove cjeline je manastir Svetog oca Nikole, replika manastira Kumanice, zadužbine Nemanjića i u njemu su položene čestice moštiju Cara Uroša i Svetog oca Nikolaja. Takođe se nalazi kivot sa česticama moštiju Svetog oca Nikole. Pored manastira se nalazi manastirska kuća (konak) koja predstavlja izuzetan primjerak srednjevjekovne gradnje.
U blizini monaške kuće, na jezeru, nalazi se kameni amfiteatar sa 380 mjesta, predviđen za kulturne manifestacije pod vedrim nebom.
 |
 |