Bivši Srbi Bošnjaci – bogumila nije bilo
Slobodan Jarčević
Verska podeljenost srpskog korpusa odavno već služi kao političko sredstvo kolonijalnog potčinjavanja. Iz viševekovne, veoma brižljivo negovane međusrpske verske i regionalne podeljenosti, nastali su „novi“ narodi, među kojima su i „Bošnjaci“ – regionalni (zavičajni) naziv za „novu naciju“. U ostvarenju političke zamisli izmišljenog socijalno-verskog pokreta nesrba u srednjevekovnoj Srbiji, poslužila je austrougarska „naučna“ podvala o tobožnjoj „bogumilskoj crkvi“ u Srbiji (Bosni, Bugarskoj) i Romeji alijas Vizantiji, o čemu je Slobodan Jarčević napisao studiju „Bivši Srbi Bošnjaci – bogumila nije bilo“.
Sektaški naziv „bogumili“ za rimokatolike, poslužio je u fikciji „bogumilstva“ za lajtmotiv Jarčevićeve knjige o islamizovanim Srbima kao „bogomilskim Bošnjacima“, što je bio povod za razgovor s njenim autorom, u kojem ćemo prvo definisati pojmove „Bošnjak“ i „bogumili“.
Smatra se, da je naziv Basante u Pojtingerovoj tabli iz trećeg veka najraniji pomen imena ilirske Bosne, koja je od Nemanje zajedno s Raškom u sastavu države Srbije sve do njenog pada prodorom Turaka. Postoji više tumačenja naziva Bosna, ali je najizvesnije ono po regiji Vrhbosne u gornjem slivu reke Bosne, koji se kasnije proširio. Šta prvobitno znači naziv „Bošnjak“ i kakva je njegova geneza?
Bosna je zavičajno srpsko ime. Takva su i mnoga druga: Dalmacija, Lika, Banat, Šumadija, Makedonija, itd. Ovo ime je od drevnih vremena, jer se u jednoj srpskoj narodnoj pesmi, u kojoj se opisuje vreme pre Nove ere, spominje Bosna. Pesmu je objavio Miloš Milojević u 19. stoletju. U pesmi „Jak-Car“ je reč o Bosni i o Dunavu. Spominje se u njoj i Božić – kao Svarožić, sin Svaroga. Stih ubraja Bosnu u srpske zemlje, što danas mnogi intelektualci i državnici u Bosni osporavaju. A ne bi trebalo, jer se ovde spominje, čak, i Srebrenica – spominju se njeni žitelji, Serberičani. Još veću potvrdu o srpskoj Bosni donosi sadržaj sledećeg stiha ove pesme:
Bosna srbska i odavna
Od Srbije postanula.
Ova svedočanstva bi trebala da zaustave bosanske intelektualce i državnike – da ne dograđuju krivotvorenu istoriju – stvorenu u Beču i Berlinu i da Bosnu u Antici i Srednjem veku ne vežu za nesrpsko stanovništvo, koje proglašavaju svojim nesrpskim precima. Ne objašnjavaju oni, zašto danas govore srpskim jezikom, a ne jezikom tih nesrpskih predaka. Ne obaziru se, naprimer, ni na to – da se u ovoj pesmi spominje srpska Krajina. A ona je poznata kao srpska i od Srednjeg veka u državama: Mađarskoj, Austriji, Mletačkoj Republici, Kraljevini Jugoslaviji i SFR Jugoslaviji.
Izvesni Skender iz Bosne, koji se pravilno predstavio Srbinom islamske veroispovesti, zapisao je ovu korisnu pesmu („Jak-Car“) u 19. stoletju. Pored ostalog, ona nas obaveštava, da su Srbi izgubili bitku s Hindušanima:
„Borak borili Serberičani
Koljedo moj
Božole moj
Božiću moj
Svarožiću oj!
U toj zemlji Serberiji
U Inđiji proklijetoj,
Borak borili mlogo dugo
Sto tisuća dugih ljeta
Dvjesta tisuć kratkih ljeta,
Borak borili, zlo činili.
Borić bore razljuti se
Tartarima zemlju dade
A Srbima tuđeg stanka
Tuđeg stanka tuđeg danka
Na Srbicu i Jak-Cara
Na tog Čuja, velju rijeku.
Borili se, hrabrili se
Boje svoje pogubili
Zemlje srbske ostavili
I Inđiju i Dunava.
Hinduš za njim nasrnuo
I Krajine zlopamtile.
Koljed zemlju ostavio
Nad Bosnu se nadmašio.
Bosnom trjesnu Srbu svanu
Bosna srbska i odavna
Od Srbije postanula.
Koljed bio prjeminuo
Božića nam ostavio,
A Božića Svarožića.
Svarog bradu pogladio
Mlogo dobro počinio
Svakom nami dobro dao
Domaćinu ponajveće
A domaćin koljeđanom
Svašta dosta podario:
Kome zlato, kome blago
Car Koljedu milu šćjercu
Koljeđanom sinovine. [1]
Dakle, ne treba tražiti ime ove srpske pokrajine ni u latinskom, ni u grčkom jeziku, jer su stihovi u kojima se spominje ispevani pre dolaska Grka na Balkan (8. stoletje pre Nove ere) i pre stvaranja Rimske države (6. stoletje pre Nove ere). Ime „Bosna“ je moglo nastati od srpske reči „bos“, ili od neke druge – koja je preličena u današnji oblik. Iz drugih evropskih jezika nije mogla biti preuzeta, jer su svi nastali tek od kraja 11. do 19. stoletja Nove ere.
Bošnjaci se vezuju za bogumile koje zovu još babuni, kudugeri, patareni, krstjasni, pagani… Ko su bili„bogumili“?
Babuni, kudugeri, patareni, pagani, itd su bile verske grupe koje su, na svoj način, tumačile religiju i Hrišćanstvo. Pojavile su se u prvim stoletjima Nove ere i one su iščezle do Srednjeg veka. No, kad se Katolička crkva izdvojila iz Hrišćanske, onda su hrišćanski visokodostojnici katolike upoređivali s ovim sektama iz prvih stoleća Nove ere. Naravno, Katolici to nisu priznavali, jer su sebe smatrala pravim hrišćanima, pa su Pravoslavnu crkvu, s centrom u Carigradu, izjednačavali s kudugerima, paterenima, itd. Tu se rodio i novi izraz za pripadnike druge grane Hrišćanstva – šizmatici.
Katolici su tako zvali pravoslavne vernike do kraja Drugog svetskog rata. Vrlo jednostavno, pravoslavni su zvali katolike imenima ranih sekti, a katolici su isto tako zvali pravoslavne. U taj rečnik je ušao i izraz „bogumili“. Oni su bili politička stranka u Bugarskoj u 10. stoletju, kad su se dva princa borila za presto – Mihailo i Petar. Mihailove pristalice je vodio pop Bogumil, koji su izgubili građanski rat. Bogumil je s grupom pristalica pobegao u Srbiju. Tad je u politički rečnik ušao izraz „bogumil“ i on se odnosio na one koji su osuđeni da izgube bitku.
Tako su katolici počeli zvati pravoslavne i poručivati im, da će pravoslavni izgubiti rat za primat u Hrišćanstvu, a i pravoslavni su počeli zvati katolice bogumilima, poručujući im da će izgubit versku bitku, jer je prava hrišćanska vera pod rukovodstvom patrijarha u Carigradu. Znači, ta reč je ušla u politički i verski rečnik poput imena sekti iz prvih stoletja Nove ere. Pošto su u Srbiji Nemanjića preduzimane mere protiv katolika – koji su bili plaćeni iz inostranstva i rovarili su neprijateljski po Srbiji, savremena povest (istorija) je to iskoristila i krivotvorila da ti bogumili nisu bili katolici, nego neka humana sekta, čiji pripadnici ne koriste oružje i odriču se borbe i ubistava. Uz takvu tvrdnju, piše se, da je Nemanja, na bojnom polju, porazio veliku vojsku bogumila!
Drži se, kako ime „bogumili“potiče od nekog sektaškog popa Bogumila iz „Bugarske“ u 10. veku, koja tada nije ni postojala, osim u glavama i spisima „vizantijskih“ hroničara. Da li naziv bogumili stoji u vezi s imenom Bogomila (Teofila) arijanskog vladike starosrpskih Geta i Rašana iz četvrtog veka, koji su imali službu u Carigradu na svojoj bukvici?
O bugarskom popu Bogumilu sam prethodno rekao ono najvažnije. Bio je politički, a ne verski aktivista. Teofil ili Bogumil iz četvrtog stoleća nije mogao biti preziran kod Srba – ako je koristio srpsko pismo i srpski jezik. Što se tiče stava katolika prema njemu (posle 11. stoletja), moguće je da su ga spominjali, jer je iz Rima naređeno ispovedanje samo na latinskom jeziku. To znači, da su se crkvene knjige, takođe, pisale samo na latinskom. U takvoj situaciji, i spomen na svete knjige pisane srbicom bi uznemirile svakog katoličkog visokodostojnika.
Postoje li pisani izvori srednjeg veka koji svedoče o sektaškom nazivu „bogumili“ za vernike rimokatoličke crkve?
Uneo sam te podatke u knjigu. Zapisi iz Srednjeg veka spominju katolike i izjednačuju ih s pripadnicima sekti iz prvog stoleća. Najuverljiviji podatak o tome da su patareni katolici je u Dušanovom zakoniku. Tamo doslovno piše da su Latini patareni.
Kako su onda Srbi muslimanske veroispovesti u Bosni dobili svoju narodnu posebnost ”crkvu bosansku”(bogumili, patareni, kudugeri, pagani…)
Prof. dr Ilija Živančević je u prvoj polovini 20. stoletja uspešno predstavio odnos Vatikana i Austrije prema «slovenskim» narodima i «slovenskim» pravoslavnim vernicima, a to predstavljanje je skoro nepoznato, jer je uklanjano iz školskih i visokoškolskih knjiga. Našao je u arhivi Matice srpske u Novom Sadu dokumenta o austrijskom stavu prema Srbima početkom 19. stoletja. Bilo je to vreme Karađorđevog ustanka protiv Turaka – u Šumadiji.
To je opšte srpski ustanak, koji je plamtao i u Hercegovini, i u Bosni, ali ustanak s leve strane Drine je potpuno izbačen iz stručne literature – od 19. stoletja do danas. Znači, to je bio srpski nacionalni ustanak, usmeren ka stvaranju (obnovi) srpske države iz Srednjeg veka. Bila je najveća opasnost za Austriju, jer je u njoj najbrojniji narod bio srpski (a veliki broj ih još nije bio pomađaren i porumunjen).
Tad su (oko 1810.) Austrijanci i Vatikan doneli odluku, da što više Srba prebace u nesrpske narode, da se na srpskim zemljama osnuju nesrpske države, da se od Srpske pravoslavne crkve izdvoje nesrpske pravoslavne crkve i da se od srpskog jezika stvori više nesrpskih jezika. Sve je to danas ostvareno – rasrbljeni Srbi su u Makedoniji, u Albaniji, u Crnoj Gori, u Dalmaciji, Krajini, od srpskog jezika su „stvoreni“: hrvatski, bosanski, crnogorski i makedonski, a od Srpske pravoslavne crkve su stvorene: „hrvatska“, „makedonska“ i „crnogorska“ pravoslavna crkva. Sve kako su Austrijanci zamislili početkom 19. stoletja!
Jedan odeljak takve austrijsko-vatikanske odluke je stvaranje i bosanske nacije od Srba muslimana. No, začuđuje više drugi deo ove odluke – da se što više Srba islamizira i katoliči, da bi se prebacili u šiptarsku naciju, za koju je planirano i stvaranje države – posle povlačenja Turaka s Balkana. Tada, zamislite, računato je s tim, da će deo albanske države postati Metohija i Kosovo! O tome sam napisao knjigu: „Bivši Srbi Šiptari“. Objavila ju je Izdavačka kuća „Miroslav“ u Beogradu.
Zašto se samo Bosna određuje kao sedište neke „nehrišćanske crkve“ kad „bogumuli“ postoje i u drugim srednjevekovnim regijama?
Pitanje nije ispravno. U Srednjem veku, nije bilo bogumila (kao verskog ogranka) ni u Bosni, ni u bilo kojem drugom delu Srbije, Ugarske, Austrije, Bugarske i Mletačke Republike. Rimokatolička crkva je otvarala svoje oaze u Dalmaciji, istri, Hercegovini i Bosni. A u ovim krajevima je sve pravoslavne zvala bogumilima, paterenima, šizmaticima, itd. No, u društvenim naukama je Austrija predstavila samo Bosnu kao postojbinu„bogumila“.
Pa, zato što je zamislila da bogumilstvo bude temelj stvaranju nesrpske nacije, bošnjačke, od Srba muslimana. Austrija nije tada mogla ni zamisliti, da će se to ime, kao ime nove nesrpske nacije, prihvatiti i od dela muslimana u Srbiji (Raškoj), Crnoj Gori, Makedoniji, Albaniji, Metohiji, Kosovu… Sve je to uspelo, jer srpski državnici i zvanični stručnjaci društvenih nauka nisu preduzimali ništa – da to spreče. Suprotno tome, “srpski” (jugoslovenski) državnici su pomagali ovaj pakleni kolonijalni plan Austrije i Vatikana – o stvaranju nesrpskih naroda od Srba. Tako je kralj Aleksandar Karađorđević izdvojio Makedoniju iz Srbije, a knez Pavle Karađorđević poklonio Hrvatskoj Banovini: Dubrovnik, Dalmaciju, deo Hercegovine, deo Bosne, Liku, Kordun, Baniju, Slavoniju i deo Srema.
Bogumilstvo znači nije bilo nikakav versko socijalni pokret, već jednostavno prenošenje naziva pripadnika ranohrišćanske jeresi na rimokatolike zbog kvarenja (Svetog) pisma.
Tačno. A, rekao sam, i katolici su zvali pravoslavne bogumilima.
Kada se za Stjepana Vukčića, Sandalja Hranića ili Kulina bana kaže da su najugledniji „bogumili“, onda je očigledno da je to izraz za pravoslavne „šizmatike“. O tome svedoči (bez obzira na tačnost godine) nadpis hercega Stjepana iz 6954. (1442.) godine na pravoslavnoj crkvi u Goraždu. To je samo jedan od brojnih dokaza, da „bogumili“ nikada nisu ni postojali, već su to rimokatolici koji su hteli da sruše pravoslavnu veru i preuzmu je. Od svog nastanka rimokatolička jeres vrši neprekidnu kampanju katoličenja i unijaćenja, u kome najvažniju ulogu posle prisile ima „peta kolona“.
Pojedini srpski plemići su prihvatali katoličanstvo i pokušavali pokatoličiti i deo svojih kmetova. A neki od tih plemića su se predomišljali, odustajali od te namere i vraćali se svom pravoslavlju. Tada bi ih katolici žestoko optuživali da su bogumili. A te koji su odlazili u katolike, srpski državnici i pravoslavni visokodostojnici su ih, takođe, zvali bogumilima, patarenima, ili drugim imenima sekti iz prvih stoleća Nove ere. Tačno je, plemići koji su optuživani za bogumilstvo – imali su pravoslavne crkve.
Za Rim, Nikolaj Fjodorov kaže da nikada nije imao svetski značaj, već je značajan samo za Zapad, ali raskolnici iz Rima su ovaj grad proglasili za centar hrišćanstva, spremajući se za borbu protiv bogumila ilipatarena koji nisu bili sekta već vernici pravoslavne crkve. O tome svedoče pravoslavna Britanija do 1066. i zaklinjanje Luja 14. na ćirilskoj Bibliji u Remsu (P. Stanojević), kao i prvi izabrani papa biskup Balšić iz Tuluza, sa stolicom u Avinjonu (Nikolić).
Vaše pitanje me je prijatno iznenadilo. Nisam koristio ove podatke o biskupu Balšiću, jer ih nisam imao. Kao i ove o Bibliji u Remsu, pravoslavnim Britancima i pravoslavnom obredu Luja 14. No, u knjizi sam se osvrnuo na mnoga katolička dokumenta, u kojima piše, da su prognani patareni iz Francuske i drugih zapadnih država. Kako u to vreme nije bilo patarena, kudugera i drugih, usudio sam se zaključiti, da su to na Zapadu bili pravoslavni vernici – koji su odbijali da priznaju rimskog papu za poglavara Hrišćanstva. Naravno, takve vernike je Vatikan morao zvati pogrdnim imenima, da bi im narušio ugled u narodu.
Engleski humor prikazuje Srbe nesposobnim za stvaranje države. Možda se ovaj sarkazam odnosi na njihovo savezništvo s Turskom još od Kosovske bitke ili engleske oficire, koji su komandovali turskim topovima dobijenim od Austrije u Prvom srpskom ustanku! Možda je u pitanju kolonijalni princip da „najbolje služi onaj ko toga nije svestan“!
Englezi su stalno pomagali Tursku protiv Rusa i Srba. Njihova strateška odluka u odnosu na Balkan je onemogućavanje prostranije Srbije. U tom smislu su pomagali Turcima da se uguši srpski ustanak u Makedoniji – 1903. godine. U svoju knjigu „Bivši Srbi Makedonci“, uneo sam pretpostavku, da su Englezi pomogli Turcima da ubiju vođu ustanka, Gocu Delčeva. Jer, Delčev je odbio da ustanike predstavi pripadnicima bugarske, ili makedonske nacije. Isticao je svoje srpstvo, a to Englezi nisu mogli da podnesu.
Najrigidniji postupak Engleza prema Srbima je iz Prvog svetskog rata. Tad su Englezi, iako im je Srbija bila saveznik, tražili od Srbije, da ustupi istočnu Makedoniju Bugarskoj. A 1915. godine su tražili od Bugarske, da se umeša u Prvi svetski rat, da bude u savezu s Austrougarskom, Turskom i Nemačkom i da spreči povlačenje srpske vojske preko Makedonije. Kad je deo srpske vojske stigao u Grčku, Englezi su odbili da im ustupe brodove – radi prevoza na Krf. Nisu hteli da sarađuju ni sa Srpskom dobrovoljačkom divizijom, pristiglom iz Rusije. Bombardovanje srpskih gradova (bez nemačkih posada) 1944. je takođe nedelo Engleza.
Od srednjeg veka do dana današnjeg vrši se neprekidna agitacija prelaska Srba i drugih naroda nakatoličku veru ili unijaćenje, koje je planirano na crkvenim saborima i koncilima, a važnu ulogu je u tome je imala kao i danas „peta kolona“ u tim zemljama. Sv. Sava je suzbio „bogomilstvo“ ili rimokatoličkupropagandu, što je rimokatolička crkva lako pretvorila u “biološko” istrebljenje „bogumilske crkve”, jer ova nije ni postojala. O potpunom neuspehu latinske propagande u srednjevekovnoj Srbiji svedoče reči pokojnog pape “hemičara” i beogradskog nadbiskupa Hočevara: „Ima pomirenja s pravoslavljem, ali nema pomirenja sa svetoslavljem“! Možda je to odgovor na pitanje zašto nema Srba rimokatolika ili muslimana?
Ako su Vatikan i Austrija doneli odluku da od Srba prave druge nacije, onda je logično, da je tome pomoglo prebacivanje pravoslavnih Srba u katoličku veru. To je bio najpouzdaniji temelj rasrbljivanja. No, oko bogumilstva je đavolska zamka, koji ne raspoznaju ni najobrazovaniji. Pogledajte, u srednjevekovnim dokumentima se kaže, da su bogumile progonili Nemanjići – Nemanja, Sveti Sava, Stefan Prvovenčani, itd. A u istim dokumentima se kaže, da su Mleci, Austrijanci i Mađari progonili bogumile. Ali se ne kaže, gde su se bogumili sklanjali! Kako su se iz Srbije mogli sklanjati u Mletačku Republiku, kad su i iz nje progonjeni? A ti najobrazovaniji ljudi među nama, ne shvataju, da je politička praksa takva – da bi Mlečani rado pomagali bogumile, da su ih Srbi progonili.
Jer, od tih ljudi bi mobilisali vojnike protiv pravoslavne Srbije. Sledeći političku praksu, i Srbija bi pomagala prognane bogumile iz Mletačke Republike, da bi ih koristila protiv Mletaka. Jer, Mletačka je stalno ratovala protiv Srbije, otimajući joj delove morske obale i ostrva. Hočevar je mislio na pomirenje u smislu dominacije pape nad pravoslavnim crkvama. Sava Nemanjić na tako nešto nije pristajao, zato mu Hočevar ne oprašta. Ako bi se ostvarila papina dominacija nad pravoslavnim hrišćanima, onda bi pravoslavci morali da se mole i katoličkim svecima – a mnogi od njih su, kao sveštenici, vodili zapadnoevropsku vojsku u Ameriku i Australiju, gde su rukovodili istrebljenjem naroda i bacanjem žive dece Maja psima – o tome je napisao knjigu naš savremenik, nemački filozof Karlhajnc Dešner.
Jedan od atributa bogumilstva su takozvani „stećci“ koje je izmislio Ćiro Truhelka. Narodni naziv ovih nadgrobnih spomenika je „mramori“, a prisutni su na celokupnom evro-azijskom prostoru.
Stećke su podizali pokojnicima pravoslavni Srbi. Uneo sam taj podatak u knjigu. Postoje pravoslavne crkve u Hercegovini u kojima su grobovi sa mramorima, koji postoje čak u Avganistanu i Indiji. Nađeni su i u Škotskoj i to je uneseno tamo u univerzitetske udžbenike. Mramore izučava sve više ljudi. Na njima su predstave znanja i iz prethrišćanskog doba, što se nije zabranjivalo, jer je to kulturna baština naroda. Mnogi istraživači otkrivaju na slikama i znanja iz astronomije.
Ono što je važno, Austrija i Vatikan su mramore odabrali, da bi ih pripisali tzv. bogumilskoj veri. Pošto se područje nove nacije, bosanske, prostiralo samo tamo gde je bilo muslimana (Hercegovina i Bosna), Austrijanci su rušili i uklanjali mramore u Dalmaciji i delu Hercegovine, gde su pretežno bili pokatoličeni Srbi. Sami Srbi su, neoprezno, rušili mramore u jugozapadnoj Srbiji i Crnoj Gori, kojih je tamo bilo početkom dvadesetog stoleća. Narodno ime ovih nadgrobnih spomenika jeste „mramori“, ali su ušli u društvene nauke pod imenom „stećci“, te sam ih tako i obeležio u svojoj knjizi.
Bosna je „šapatom pala“ u islamizaciju, jer je bila iscrpljena bezbrojnim krstaškim ratovima, na koje je protiv nje vekovima neprestano huškao Vatikan. Upravo iz tog razloga a praktično radi lakšeg organizovanjaodbrane, regija Bosne je u srpskoj državi dobila pravo titulisanja kraljevinom, što je kasnije „nauka“ koristilakao “dokaz” za tvrdnju o njenoj tobožnjoj samostalnosti.
Bosna nikad nije bila nezavisna država. Ona je bila samo jedna od pokrajina u Srbiji. Postaće nezavisna tek posle smrti cara Dušana Nemanjića, kad su se i drugi srpski krajevi odvojili i proglasili se državama – Zeta, Bosna, delovi Makedonije, delovi Albanije, Metohija i Kosovo, itd. Uporno su gomilani falsifikati, da je Bosna bila posebna država. Tako su i naši povjesničari prihvatali jedan očigledan falsifikat – Grk je napisao, da je Drina odvajala Bosnu od ostale Srbije. To znači, da je i Bosna Srbija. Ali, u naše knjige je ušla drukčija rečenica.
Izbačena je reč «ostale», pa je u udžbenike uneseno – da je Drina odvajala bosnu od Srbije! Ovako je odvojena, pa joj je pridodata i nova vera. A i najobrazovaniji nisu primetili, da su Bosnom vladali banovi, kad je na čelu Srbije bio kralj. A u Bosni su bili kraljevi, kad je na čelu Srbije bio car. Bosna i Dalmacija su bili na meti katoličkih država. No, i o tome se ništa ne nalazi u našim stručnim knjigama. Pa, ni podatak da je papa poslao krstašku vojsku protiv Srbije 1202. godine, u vreme Stevana Prvovenčanog. Tad su Krstaši okupirali Zadar i okolinu i predali ga Mletačkoj Republici. Krstaši, ili mađarska vojska su često upadali u Bosnu i Dalmaciju i često su bili poraženi, ali ni tih detalja nema u našoj povjesnoj nauci.
Vi u knjizi navodite kako je „Konstantin Filozof bugarski pisac“ ili da je „Mađarska okupirala Hrvatsku 1097. godine“!? „Bugari“, i „Hrvati“ nisu etnički pojmovi u srednjem veku, niti su postojali kao državne zajednice, već samo kao regije ili pokrajine. Mađarska nije Ugarska ili Zapadna Dakija koja je bila katolička država Arpadovića, gde su Mađari bili samo etnička enklava, dok je pravoslavna Romeja alijas Vizantija u etničkom smislu bila srpsko-jelinska mešavina. Mađarska i grčka država takođe nisu postojale, jer su obe kao i Bugarska nastale tek u 19. stoletju! Prema tome, bogumilstvo Helma se isključivo vezuje za prostor pravoslavlja. Kako vi komentarišete ovu primedbu koja direktno podržava vaš teorijski stav?
Mađari i Bugari su mongolska plemena. U 9. stoletju Nove ere, u Aziji i istočnoj Evropi su, verovatno, bile mnoge države (slovenske), koje su međusobno i ratovale. Tako da su pojedine, da bi naudile susedima, ostvarivale saveze s Mađarima (Ugrima) i Bugarima, koji su se naselili na srpskim zemljama. Došljaci su, na oba mesta, preuzeli vlast – kao ugledno i bogato plemstvo. Vatikan i zapadne kneževine nisu uspele razviti i održati bugarski jezik, ali su to uspeli s mađarskim. Službeni je bio latinski do 19. stoleća, ali su plemići, činovnici, oficiri… morali da uče mađarski. Mađarski je postao službeni tek u drugoj polovini 19. stoleća. Zanimljivo je, da je većinsko stanovništvo bilo srpsko – pitate za Dačane, oni su bili Srbi.
To sam objasnio u knjizi „Bivši Srbi Rumuni i Moldavci“. No, oko Mađarske je zanimljivo – kad su Turci prognani početkom 18. stoletja, u današnjoj Vojvodini, rumunskom Banatu, Slavoniji, Sremu i Baranji bilo je 94% pravoslavnih Srba! No, Vatikan i Austrija su, svim merama, Srbe katoličili i prebacivali u mađarsku naciju. To je bilo regulisano i zakonom, izglasanom u Parlamentu Mađarske u 19. i početkom 20. stoletja.
Ali, zanimljivo je, da su u sastavu države cara Dušana bile: Slavonija, Baranja, Srem, Bačka, Banat i deo današnje Mađarske do Pečuja. To je skriveno i krivotvoreno, da je Dušanova država bila samo do Beograda. Sve to, i mnogo drugog objaviću u knjizi „Bivši Srbi Mađari“. Uneću i istinu – zašto je Evropa dozvolila (pomogla), da Turska okupira Mađarsku. To je odobrio i rimski papa Kliment, koji je pridobio 50% mađarskih plemića, da se ne odupru turskoj okupaciji, koju su, pored Vatikana, pomagali i Francuzi i Englezi! Krivotvori se, da se hrišćanska Evropa borila protiv islamske Turske!
Možemo da zaključimo, kako je kamen temeljac o “narodnoj posebnosti“ Srba muslimanske veroispovesti u Bosni izmišljeno “Bošnjačko hrišćanstvo”. Antisrpsku tezu kvazi nauke o bošnjaštvu i bogumilstvu, uveo je B. Kalaj kao okupacioni upravnik Bosne. Njen cilj je bio prikrivanje srpskog porekla muslimanske konfesije, kako bi se sprečilo njihovo približavanje istorodnom narodu. Bošnjaštvo je izvorno regionalan naziv, a fikcija bogumilstva nije bila socijalnoverski pokret, niti se ovaj pogrdni naziv za pravoslavne širio od istoka ka zapadu, već obrnuto od zapada ka istoku.
——————————————————————————–
[1] Aljoša Brankov Arsenović: „Obredne pjesme drevnih Srba iz Indije“, Izd. „Miroslav“, Beograd, 2008, str. 31.
Za Vesnik – Naš glasnik sa Jarčevićem razgovarao Slobodan M. Filipović / Vesnik.net
vesnik.net