Br. 11/17 – 11. I – 7525 (2017)
I SRBI TVORCI SVOG STRADANјA – I
Vlada i Skupština Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam skreću pažnju o strahovitom pokolјu Srba u Drugom svetskom ratu – što učiniše: Hrvati (katolici i muslimani), Nemci (i Austrijanci), Mađari, Šiptari i Bugari. Bio je to obnovlјen pokolj Srba, jer se takav desio i u Prvom svetskom ratu – što učiniše Austrougari, Nemci, Šiptari i Bugari. U svakom od ovih ratova, Srba je pobijeno više od jednog miliona. Uz to, Srbi su gubili svoje istorijske zemalјe, od Srba su se stvarale nesrpske nacije, srpski jezik se označavao drugim imenima (makedonskim, hrvatskim, bošnjačkim, crnogorskim…), srpsko kulturno blago proglašavano je blagom drugih naroda, Srbi su prisilјavani da iz pravoslavne vere prelaze u katoličku i islamsku… Ove necivilizovane i genocidne mere su nad Srbima sprovedene, a i sprovođene u vreme razbijanja Jugoslavije od 1990. do 1999. godine. Sve ovo je protiv Srba programirano (stolećima) u kabinetima državnika Zapadne Evrope i Turske. Nažalost, srpski državnici i srpski naučnici nikad nisu bili svesni da je reč o strategiji od koje spomenute države nikad ne odustaju, te nisu odgovarajuće postupali, da bi to ubuduće sprečili ili, na neki način, izbegli. Tako su se počinjali braniti kad je to bilo kasno, te mnogi planetarni zločini genocida protiv Srba obavlјani u velikim razmerama – što se tiče umorenih Srba, otimanja njihove zemlјe, uništavanja i prisvajanja srpske kulturne baštine, itd.
Srpski državnici i naučnici nisu shvatali da se ove mere protiv Srba pripremaju u toku mira, te su i sami (nesvesno) pomagali budućim neprijatelјima, što se može oceniti i zaklјučkom da su i sami bili tvorci svog stradanja – stradanja svog naroda. Skretaćemo pažnju u više saopštenja o takvim postupcima srpskih državnika i naučnika. Danas ćemo to početi s postupkom cara Dušana Nemanjića, koji je želeo da pomogne susednoj srpskoj državi – Dubrovniku, ne verujući da će ti Srbi (po strategiji Rimokatoličke crkve) rasrblјivati Srbe na teritoriji koju je Dušan Nemanjić poklonio Dubrovčanima. Nije verovao ni da će ti Srbi katolici Dubrovnika primoravati pravoslavne Srbe da postanu katolici. A potomci tih pravoslavnih Srba će (kao katolici) obavlјati zločine genocida u Prvom svetskom ratu (kao vojnici Austrougarske) i u Drugom svetskom ratu (kao vojnici fašističke Hrvatske). Car Dušan se izvrsno borio protiv širenja rimokatoličke vere u Srbiji i to je bilo regulisano njegovim zakonikom, gde su se katolici zvali i bogumilima i paterenima, no, s obzirom da su Dubrovčani bili Srbi, njima je verovao i nije ni pretpostavio da će oni protiv pravoslavnih mera preduzeti progon i zabranu pravoslavne vere. Zato je Dubrovniku ustupio Pelјešac i druge teritorije oko Dubrovnika. Tako davno, vrsni srpski državnik, Dušan Silni Nemanjić nije očekivao dubrovački progon Srba, poklonio im je teritorije i time, kako smo naveli, učestvovao je u tvorbi srpsog stradanja. Evo tekst o tome dubrovačkog istoričara:
U Srednjem veku je Srbija stalno bila napadana od katoličkih država: Ugarske i Mletačke Republike. Posebno su stradale Bosna, Zahumlјe i Dalmacija. A za nesreću, sve vreme su katoličke države pridobijale za saveznike i neke srpske plemiće. A oni su, često, pristajali i na širenje katoličanstva – a i lično su ga prihvatali. Zato je Srbija i zakonodavstvom suzbijala katoličanstvo, što je ubeleženo u Dušanovom zakoniku, u kojem se rimokatolička vera označava imenima sekti, kao što su rimokatolici obeležavali i pravoslavnu veru u Srbiji. Znači, bilo je otvorenih sukoba između katoličkih i pravoslavnih vernika i sveštenstva. O tome su podaci u sačuvanim dubrovačkim dokumentima, a ti sadržaji uklanjaju svaku mogućnost o prisustvu bogumilskih vernika u Zahumlјu, mada vernike ovog područja Srbije, papa zove patarenima i šizmaticima. Reč je o pravoslavnima, koji su podigli ustanak protiv katolika i dubrovačke vlasti, kad je Srbija Dušana Nemanjića prodala Pelјešac Dubrovniku. A Dubrovnik, kao katolička država, izgonio je pravoslavno sveštenstvo sa svoje teritorije – a ne neko bogumilsko, ili patarensko, ili šizmatičko stanovništvo, kako se pravoslavlјe (podruglјivo) beleži i danas u zvaničnim istorijskim dokumentima:
„Ustanici u Stonu najprije udariše na franjevački samostan i primoraše fratre da se razbjegnu. Zatim, udariše na kneževu kuću (sjedište dubrovačkog lokalnog kneza u Stonu) i uspjelo im je zarobiti kneza. Radi ugušenja ustanka, Republika je brodovima uputila mnogo vojnika iz Dubrovnika, kako stoji u zapisima knjiga Malog vijeća Republike. Ponovo se Stonjani obratiše Stefanu Dušanu Nemanjiću – tada već caru – da im zaštiti pravoslavnu vjeru i da prisili Republiku, da im prizna slobodu vjeroispovjedanja. Izaslanici ustanka stigoše pred cara krajem aprila 1436. godine. Car ih lijepo primi i preko svog poslanika upozori dubrovačku vladu – da poštuje slobodu pravoslavne vjere. Carevo posredovanje malo utiša pobunjenike, posebno kad im Senat Republike ponudi mirno izravnavanje sukoba. Pregovori su dugo trajali. Republika je namjerno zatezala, da dobije na vremenu. Senat je popustio tek nakon godinu dana, jer dukčije nije mogao, ali snovao je kako će docnije sve to opozvati. Odlukom Senata od 12. maja 1347, bila je opozvana senatska naredba o izgonu pravoslavnih sveštenika iz 1346. godine. U novoj odluci se određuje, da preostala dva pravoslavna sveštenika neće moći redovno stanovati u Stonu, tj. u samom mjestu, ali da im je slobodno dolaziti u Ston i posjećivati pravoslavne Stonjane. To ne zadovolјi narod, pa se on opet požali caru Dušanu Nemanjiću. Carevim posredovanjem, bude 1. avgusta 1347. donesena nova, treća po redu, odluka Senata Republike, kojom se dopusta, da sveštenik Bratoslav može slobodno stanovati u Stonu, a u ostala mjesta na poluotoku – da može odlaziti, uz prethodnu prijavu stonskom knezu. No, fratri u Stonu su, nalazeći se pod okrilјem Republike, produžili svoj ‘misionarski’ rad, ali sada na oprezan način. Stonski knez i dubrovačka vlada su izbjegavali da javno podupiru rad fratara. Sve to potrajalo do Dušanove smrti… Car Dušan umrije 1355. godine, pa Republika, iste godine, uspostavlјa svoju raniju odluku o izgonu preostalih pravoslavnih sveštenika iz Stona. Izdaje naredbu stonskom knezu, da ne smije dozvoliti, da se ikakav pravoslavni sveštenik više pokaže u Stonu, ili bilo gdje na poluotoku. Otada, počinje energično i ubrzano latinjenje pravoslavnih Stonjana i Rćana“.[1]
Zahvalјujući Pasariću-Dubrovčaninu, možemo videti da rimokatolički sveštenici i državnici zovu pravoslavno stanovništvo u Zahumlјu bogumilima. Znači, vraćaju to pravoslavnima, jer pravoslavni sveštenici i državnici (kako je to pokazao prof. dr Miodrag M. Petrović) tako zovu rimokatolike, kojih ima u franjevačkim oazama u Bosni. A te franjevce iz Bosne će dovesti Dubrovčani u Slano – da pokatoličke pravoslavne Srbe’.
Sve je jasno, prilikom osnivanja srpskih država Crne Gore i Srbije, bilo je obavezno ove srednjevekovne događaje uvesti u školske i univerzitetske knjige, te slične postupke katoličkih državnika i sveštenika sprečiti. Srpski državnici i naučnici to nisu činili, te će stradanja Srba uslediti – a uvod u ta stradanja biće katoličenje pravoslavnih Srba od Istre do drine.
S poštovanjem
Milorad Buha, predsednik Vlade
Prof. Rajko Ležaić, dipl. inž, predsednik Skupštine
[1] Pasarić-Dubrovčanin, Ratko: „Srbsko-pravoslavno žitelјstvo zapadnih krajeva Dubrovačke Republike do u XIV stolјeće“, Sršsla šravpsčavma ešaroka uagrebaćla. Zagreb, 1983, str. 20-21.
Br. 12/17 – 12. I – 7525 (2017)
I SRBI TVORCI SVOG STRADANјA – II
Vlada i Skupština Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam skreću pažnju o strahovitom pokolјu Srba u Drugom svetskom ratu – što učiniše: Hrvati (katolici i muslimani), Nemci (i Austrijanci), Mađari, Šiptari i Bugari. To je obnovlјeni pokolј Srba, jer se takav desio i u Prvom svetskom ratu – što učiniše Austrougari, Nemci, Šiptari i Bugari. U svakom je pobijeno Srba više od jednog miliona. Uz to, Srbi su gubili istorijske zemalјe, od Srba su se stvarale nesrpske nacije, srpski jezik se označavao drugim imenima (makedonskim, hrvatskim, bošnjačkim, crnogorskim…), srpsko kulturno blago je proglašavano blagom drugih naroda, Srbi su prisilјavani da iz pravoslavne vere prelaze u katoličku i islamsku… Ove necivilizovane i genocidne mere nad Srbima su sprovedene odavno, a i u vreme razbijanja Jugoslavije od 1990. do 1999. godine. Sve je to programirano (stolećima) u kabinetima državnika Zapadne Evrope i Turske. Srpski državnici i srpski naučnici nisu bili svesni – da je reč o strategiji od koje spomenute države nikad ne odustaju, te nisu odgovarajuće postupali, da bi to sprečili ili, na neki način, izbegli. Srbi su se počinjali braniti tek kad je to bilo kasno, pa su sledili ogromni lјudski gubici, otimanje srpske zemlјe, uništavanje i prisvajanje srpske kulturne baštine, itd.
Srpski državnici i naučnici nisu shvatali da se ove pripremaju u toku mira, te su i sami (nesvesno) pomagali budućim neprijatelјima – da ih i pripreme i sprovedu. I sami su bili tvorci svog stradanja.
Te pripreme su činjene i na otuđenju srpskog jezika i njegovim proglašavanjem za jezik Hrvata. I na osnovu toga su Srbi katolici prozvani Hrvatima – uz saglasnost državnika i naučnika u obe Jugoslavije. Uveravani su da im je maternji jezik hrvatski, te su se postepeno navikavali na podvalu (smatrajući je istinom) – da Srbi i Hrvati govore istim jezikom, prozvanim: srpskohrvatski, hrvatskosrpski, pa i hrvatski. Tako su stotinehilјada Srba pokatoličeni u Austriji i Mletačkoj, a u obe Jugoslavije su proglašavani Hrvatima i uveravani da im je jezik hrvatski. Ovu neprijatelјsku protivsrpsku podvalu su prihvatili državnici i naučnici u srpskim redovima, te su stotinehilјada pokatoličenih Srba pregrupisani u hrvatsku naciju, a onda su korišćeni u oba svetska rata da istreblјuju Srbe – po strateškim planovima Austrougarske, Nemačke i Vatikana. Na isti način su iskorišćeni za razbijanje Jugoslavije od 1990. do 1999. godine, kojom prilikom su prognali iz Republike Srpske Krajine (Zone pod zaštitom UN) i Hrvatske 800.000 Srba, lišili Srbe svih lјudskih prava i oduzeli im svu pokretnu i nepokretnu imovinu. Ovaj zločin agenocida nad Srbima, kao i u dva svetska rata, tvorili su i srpski državnici i naučnici. To je činio i srpski akademik Aleksandar Belić, jer je pristao da Srpska akademija nauka i umetnosti prihvati podvalu da Srbi katolici govore hrvatskim, a ne srpskim, jezikom. On je dugo bio predsednik Akademije i za to vreme je utemelјena neistina o hrvatskom jeziku, koji, praktično, nikad nije postojao, a ne postoji ni danas. No, Akademija u Beogradu je prihvatila podvalu i uvela u jezičku nauku (lingvistiku) da postoji srpskohrvatski, ili hrvatskosrpski jezik i da se sastoji od tri dijalekta: štokavskog, čakavskog i kajkavskog. Dva dijalekta su nametana kao čisto hrvatski- čakavski i kajkavski. Ovo je potpuna neistina, jer je čakavski i štokavski dva dijalekta srpskog jezika, a tzv kajkavski dijalekat je čist slovenački jezik. Ovu naučnu istinu je Aleksandar Belić napisao 1905. godine, koja je prihvaćen od jezičkih stručnjaka Petrovske akademije nauka i umetnosti u Sanktpeterburgu, u Rusiji. Nјegov stručni rad o srpskom jeziku je glasio na ruskom: „Dijalektologičeskaja karta serbskoga jezika“. U njemu je jasno objasnio, da se srpski jezik prostire od Istre, preko otoka Jadranskog mora, preko Bosne i Hercegovine, Like, Korduna, Banije, Slavonije, Vojvodine, Crne Gore i Srbije do grčke i bugarske granice. Istakao je da se linija srpskog jezika naslanja na Zagorje, gde se govori slovenački jezik, koji je udalјeniji od srpskog nego bugarski. Ali, kad je stvorena Jugoslavija 1918. godine, srpski državnici su išli na ruku austrijskom i vatikanskom planu, da se od Srba katolika stvore Hrvati, te su pristali da se dijalektom srpskohrvatskog jezika proglasi i slovenački jezik u Zagorju – prozvavši ga „kajkavskim dijalektom“. To je prihvatio i Aleksandar Belić – kad je postao član Srpske akademije nauka i umetnosti i nikad više nije spominjao svoju studiju o slovenačkom jeziku u Zagrebu i Zagorju, niti o dijalektima srpskog jezika – čakavskom i štokavskom. Sva školska i univerzitetska literatura je ispunjena neistinom o tri dijalekta srpskohrvatskog jezika – štokavskom, čakavskom i kajkavskom, s tim što je u svakom tekstu upućivano, da su čakavski i kajkavski hrvatski dijalekti, a delimično je hrvatski i štokavski dijalekat. Koliko je to zaslepilo desetine srpskih pokolјenja za sto godina, ukazuje i postupak umnog Srbina, dr Vojislava Šešelјa. On je u Haškom tribunalu, takođe, izjavlјivao da je čakavski dijalekat – dijalekat hrvatskog naroda.
Uz takve pretpostavke i usvojeno tumačenje srpskih naučnika, uspelo je prebacivanje stotinehilјada katoličkih Srba u hrvatsku naciju, a njih će, svakom prilikom, Austrija, Nemačka i Vatikan iskoristiti da čine zločine nad preostalim Srbima – pravoslavne veroispovesti. A tom zlu, eto, tvorci su i Srbi, poput Aleksandra Belića, koji se odrekao svog naučnog rada, da bi Hrvatima darovao slovenački jezik i srpski čakavski dijalekat.
S poštovanjem
Milorad Buha, predsednik Vlade
Prof. Rajko Ležaić, dipl. inž, predsednik Skupštine
Br. 13/17 – 13. I – 7525 (2017)
I SRBI TVORCI SVOG STRADANјA – III
Vlada i Skupština Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam skreću pažnju o strahovitom pokolјu Srba u Drugom svetskom ratu – što učiniše: Hrvati (katolici i muslimani), Nemci (i Austrijanci), Mađari, Šiptari i Bugari. To je obnovlјeni pokolј Srba, jer se takav desio i u Prvom svetskom ratu – što učiniše Austrougari, Nemci, Šiptari i Bugari. U svakom je pobijeno Srba više od jednog miliona. Uz to, Srbi su gubili istorijske zemalјe, od Srba su se stvarale nesrpske nacije, srpski jezik se označavao drugim imenima (makedonskim, hrvatskim, bošnjačkim, crnogorskim…), srpsko kulturno blago je proglašavano blagom drugih naroda, Srbi su prisilјavani da iz pravoslavne vere prelaze u katoličku i islamsku… Ove necivilizovane i genocidne mere nad Srbima su sprovedene odavno, a i u vreme razbijanja Jugoslavije od 1990. do 1999. godine. Sve je to programirano (stolećima) u kabinetima državnika Zapadne Evrope, Vatikana i Turske. Srpski državnici i srpski naučnici nisu bili svesni – da je reč o strategiji od koje spomenute države nikad ne odustaju, te nisu odgovarajuće postupali, da bi to sprečili ili, na neki način, izbegli. Srbi su se počinjali braniti kad je to bilo kasno, pa su sledili ogromni lјudski gubici, otimanje srpske zemlјe, uništavanje i prisvajanje srpske kulturne baštine, itd.
Srpski državnici i naučnici nisu shvatali da se protivsrpske mere pripremaju u toku mira, te su i sami (nesvesno) pomagali njihovo ostvarivanje. Tako su i sami bili tvorci svog stradanja. Zaklјučak o srpskoj tvorbi mera protiv sebe se prepoznaje i u činjenici, da su srpski državnici i naučnici odbacili upozorenje Save Tekelije s kraja 18. i početka 18. stoleća. Upozorio je da Austrija i Vatikan, preko tadašnjeg ilirskog pokreta, žele da pravoslavne Srbe katoliče i prevode u hrvatsku veštačku naciju. To mu je bilo potpuno jasno, jer je napisao knjigu o vatikansko-zapadnoevropskom programu pretvaranja Srba u veštačku rumunsku naciju, uz obavezno stvaranje veštačkog rumunskog jezika, što je obavlјeno od 16. do 19. stoleća. Sava Tekelija je bio jedan od najobrazovanijih lјudi u Austrijskom Carstvu – na razmeđi 18. i 19. stoleća. O pretvaranju Srba u Rumune je objavio članak i knjigu 1823. Knjigu mu je štampao na nemačkom jeziku u Haleu reformator srpskog jezika, Vuk Stefanović Karadžić. Bila je s izazovnim naslovom: Dokaz da Vlasi nisu rimlјanskog porekla.[1] Mada je naišao na kritiku i srpskih i rumunskih intelektualaca, Tekelija je ostao pri svom zaklјučku i 1827. je štampao drugo dopunjeno izdanje – na nemačkom i rumunskom jeziku. Prema prevodu književnika Stevana Bugarskog iz Temišvara, naslov knjige je: Dokazivanje da Vlasi nisu rimskog porekla i ono ne proizilazi iz njihovog talijansko-slovenskog jezika. Sa više dokaza obogaćeno i na vlaški jezik prevedeno od Save Tekelije. Protiv Tekelijinog zaklјučka, napisali su po knjigu rumunski književnici Damaskin Božinka i Eftimije Murgu. Srpski kritičari u 19. stoleću su, takođe, kritikovali Savu Tekeliju. Zato se ovo njegovo delo nije registrovalo u katalozima, te ni najobrazovaniji Srbi o njemu nisu ni čuli. O Savi Tekeliji je negativno pisao i istoričar Jovan Radonić.[2]
Ljuti na Tekeliju, što je za srednjevekovne Dačane u Rumuniji rekao da su Srbi (i što je predvideo da je hrvatski ilirski pokret u Austriji protivsrpski), protiv Tekelije će pisati, između ostalih, Jovan Skerlić i član Srpske akademije nauka i umetnosti – Aleksandar Forišković. Književni kritičar Jovan Skerlić će omalovažiti sve što je Tekelija napisao „… da li to spada u književnost…“, a Forišković će (1966), za Tekeliju, reći da je iz nižeg staleža, mada je Tekelija, po majci, bio plemić iz srednjevekovne Srbije, a mađarski plemić – u četvrtom kolenu:
„Dok se kockice mozaika pretežno slažu, izrasta pred nama figura džentrija, koji se iz petnih žila upinje da premosti jaz koji je vladao između šlјahte i magnata, te da se, ako ne za stalno, a ono barem privremeno, zadrži u velikaškoj sredini – kako bi i na njegovu šlјivarsku odoru palo ponešto od velmoškog sjaja i gospodstva“.[3]
Zbog upozorenja da će Austrija i Vatikan, stvaranjem od Srba hrvatske veštačke nacije, naneti Srbima veliko zlo, Sava Tekelija nije bio uvršten ni u srpsku književnost, te se o njemu učilo samo kao o dobrotvoru i osnivaču Matice srpske u Novom Sadu. Negativna ocena o Tekeliji uvažavanog srpskog književnog kritičara s kraja 19. i početka 20. stoleća, Jovana Skerlića, bila je presudna za takvu odluku.
A delo umnog Tekelije o Dačanima, kao srpskom (slovenskom) antičkom i srednjevekovnom plemenu i o pokušaju stvaranja od Srba veštačke hrvatske nacije trebalo se (moralo) izučavati – i u istoriji, i u filologiji, i u književnosti svih slovenskih država! Tako bi se osvestili i pokatoličeni Srbi i ne bi pristajali da budu prebačeni u hrvatsku naciju i da u oba svetska rata i u vreme razbijanja Jugoslavije (1990-1999) budu poluga za biološko uništavanje i progon preostalih Srba pravoslavne vere.
Austrijsko-vatikanski program prebacivanja pokatoličenih Srba u hrvatsku naciju je potpuno uspeo i mora se priznati, da su tome pomogli srpski državnici i naučnici, jer su tu genocidnu nameru protiv Srba prikrili. Učinio je to i Jovan Skerlić, i Jovan Radonić, i Aleksandar Forišković. Tako je lako uspelo prebacivanje stotinehilјada pokatoličkih Srba u hrvatsku naciju, a njih će, svakom prilikom, Austrija, Nemačka i Vatikan iskoristiti da čine zločine nad preostalim Srbima – pravoslavne veroispovesti. A tom zlu, eto, tvorci su i tri spomenuta srpska naučnika.
S poštovanjem
Milorad Buha, predsednik Vlade
Prof. Rajko Ležaić, dipl. inž, predsednik Skupštine
[1] Vuk St. Karadžić: Etnografski spisi, “Prosveta“, Beograd, 1972, str. 519.
[2] Vera Milosavlјević: Sava Tekelija i srpska misao – prva knjiga, IPA “Miroslav“, Beograd, 1998, str. 48 – 50.
[3] Isto.