Vojnić
Vojnić se nalazi oko 25 km od Karlovca, nedaleko od bosanskohercegovačke granice. Do 1997. godine Vojnić je bio dio Sisačko-moslavačke županije.
Na prostoru opštine Vojnić još u srednjem veku postojala je opština Kolarić u kojoj su svi stanovnici bili slobodni seljaci. Titulu im je podario ugarski kralj Bela IV. Od nastanka gradića Vojnića za vreme turskih ratova, Vojnić ulazi u sastav Vojne krajine. Imao je ulogu obrambenog grada prema Bosni kojeg su naselili Srbi u 17. vijeku.
Jača naseljavanja područja Vojnića izvršena su u vreme trećeg rata Austrije s Turskom, kada je posle Beogradskog mira (1739) Austrija izgubila predijele s desne strane Une. Tada je veliki broj srpskih porodica preselio u Baniju, ali ih je dosta stiglo i u predio Vojnića.
U Drugom svjetskom ratu, tokom vladavine NDH, veliki broj Srba je ubijen. Tako se između ostalog 17. aprila 1942. dogodio masakr u pravoslavnoj crkvi u Vojniću, kada je 64 osobe zaključano u crkvu koja je zatim spaljena. Takođe je 351 stanovnika Vojnića ubijeno u logoru Jasenovac.
Vojnić se od raspada Jugoslavije do avgusta 1995. godine nalazio u Republici Srpskoj Krajini. Tokom agresije na RSK u avgustu 1995. godine hrvatska vojska zauzela je Vojnić proteravajuči većinsko srpsko stanovništvo u gradu i okolini.
Ustaški zločini u Drugom svetskom ratu
U srezu Vojnić priređeno je nekoliko masovnih pokolja. Iz samog Vojnića više od 100 Srba ubijeno je samo jednog dana 29. jula 1941. na mestu zvanom „Zmijin jarak“ i to udarcima čekića. U ovom selu naročito je mnogo stradala opština Krnjak, gde je bilo nekoliko masovni pokolja. Samo krajem jula 1941. poubijano je oko 530 Srba iz ove opštine. Jednog dana u leto 1941. godine u Vojniću ustaše su pohapsile oko 400 ljudi strpale u kamione i odveli do šume zvane „Loskunja“, na putu Vojnić Tušilović. Pošto su ih izbacili iz kamiona, naredili su bolje obučenima da se svuku, pa su ih zatim pobili udarajući ih čekićem i krampom-budakom u glavu. „Nemoguće je opisati perom ili izreći ljudskim jezikom grozote i patnje tih mučenika. Sapsenje je bilo za onoga ko je dobio jači udarac u glavu od koga je odmah umro“. Najteže je bilo za one koji su bili teže ranjeni, jer su nekoliko dana strašno mučeni, a bili su čuvani da ne bi ko pokušao da ih oslobodi. Posle nekoliko dana neke su poubijali, a neke ostavili da ostanu u najtežim mukama. Tada su uspeli da se spasu sveštenik Janko Đ. Malobabić paroh u obližljoj Rjeci i još dva zemljoradnika, koji su pobegli u obližnju šumu.
Veliki broj ljudi, žena i dece ubijeno je iz sreza Vojnić, Vrginmost, Glina ubijeni su u selu Mehino Stijenje, kod Velike Kladuše u srezu Cazin. Po nekim izveštajima tamo je ubijeno između 10.000 i 12.000 Srba.
U blizini Vojnića u šumi zvanoj „Radonja“, u jednom jarku nađeno je oko 1.000 leševa ljudi, žena i dece. Naročito je padao u oči leš jedne mlade žene od 25 godina koji je leđima ležao na zemlji. Žena je nožem zaklana, obe su joj dojke nožem probodene, a na prsima joj je bio leš jednogodišnjeg muškog deteta“.“Ruke deteta bile su provučene kroz razrezane materine dojke“
U Vojniću je 1991. godine broj Srba iznosio 90%. Mnogi od njih su proterani u operaciji Oluja 1995. godine. Prvi od njih koji su se vratili 1997. dočekani su demonstracijama i antisrpskim grafitima. Situacija je danas bolja, i procjenjuje se da Srba ima oko 65%. U januaru 2007. godine postavljene su dvije ćirilične table i srpska trobojka na zgradu opštine.
Vojnić je prema popisu iz 2011. godine imao 1.221 stanovnika
Vikipedija
