Br. 1996/16 – 27. novembar 7525 (2016)
MAPA STVARANјA HRVATA – I
Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam preporučuje knjigu „Krst na križu“, pisca Ratka Dmitrovića, glavnog i odgovornog urednika dnevnog lista „Novosti“ u Beogradu. Izdavač je NID Kompanija „Novosti“ ad, Beograd, 2016. godine.
Pisac je Srbin prognanik iz Zagreba, Hrvatska, te je lako zaklјučiti – da je ovo delo, neprocenjive naučne vrednosti, napisao pod utiskom strahovitog zločina genocida hrvatske države nad Srbima, Jevrejima i Romima, od 1941. do 1945, i njenom zločinu genocida nad Srbima od 1990. do 1995, kad je prognano 800.000 Srba iz Republike Srpske Krajine (Zone pod zaštitom UN) i Hrvatske. U knjigu je uneo nepobitne činjenice, da su Vatikan i Austrija (tokom vekovne austrijske okupacije srpskih zemalјa) imali strateško usmerenje, da se onemogući stvaranje srpske države, da se broj Srba smanjuje – ratnim uništavanjem, prevođenjem iz pravoslavne vere u katoličku i pretvaranjem Srba u druge nesrpske narode, u prvom redu – u izmišlјene Hrvate. Podatke o ovoj protivsrpskoj strategiji Vatikana i Austrije će Vlada RS Krajine to redovno predstavlјati, te ćete videti – da je Ratko Mitrović izvrsno predstavio način stvaranja veštačke hrvatske nacije (naroda), u prvom redu od pokatoličenih Srba i slovenačkih plemena iz Zagreba i Zagorja, ali i od pojedinaca, ili grupa nemačke, slovačke, češke i ddrugih narodnosti. Za ovo prvo predstavlјanje, poslužiće nam članak iz knjige „HRVATI TUĐEG POREKLA“, s 388. strane knjige.
Dmitrović objašnjava, da je austrijska vlast u 18. i 19. stoleću upućivala pripadnike svoje (nemačke) nacije, da se predstavlјaju kao Hrvati, da bi se pokatoličeni Srbi i Slovenci u Zagorju pridobijali da i oni lakše pristaju na novo narodnosno ime – hrvatsko, jer su ovi angažovani Nemci bili visoki intelektualci, državni rukovodioci, ili visokodostojnici Rimokatoličke crkve – lјudi od ugleda. Svojim ugledom su uticali na Slovence i Srbe da prihvataju hrvatsku narodnosnu pripadnost, a mnogi su zato obezbeđivali i razne privilegije. Pored Nemaca, bilo je ovakvih aktivista i iz drugih naroda: Francuza, Slovaka, Jevreji, Čeha… Tako su navodni značajni hrvatski državnici, vojskovođe i umetnici, uglavnom bili Nemci, Francuzi, Česi, Slovaci, Jevreji…
Dmitrović nas upućuje na sledeće „hrvatske“ velikane:
Nadbiskup, Juraj Štrosmajer se najuočlјivije predstavlјao za Hrvata, a porodica mu je nemačka, iz Gornje Austrije.
Ljudevit Gaj se smatra jednim od najvećih „hrvatskih“ intelektualaca, a otac mu je Francuz, a majka Nemica – poreklom iz Burgundije.
Stanko Vraz je jedan od najodanijih saradnika Ljudevita Gaja, a čisti je Nemac. Zvao se Jakob Fras, rođen u Šatajerskoj.
Dimitrije Demetar zauzima istaknuto mesto u navodnom hrvatskom kulturnom preporodu 19. stoleća, a njegova porodica je došla iz Grčke – grčko-cincarskog porekla.
Vatroslav Lisinski je najveći „hrvatski“ muzičar 19. stoleća, rođen je kao Nemac – zvao se Ignac Fuš.
Ivan Zajc, pisac najčuvenije „hrvatske“ opere: „Nikola Šubić Zrinjski“, rođen je u Rijeci, a porodica mu je češko-jevrejska i imala je prezime Zautz.
August Šenoa je najveći „hrvatski“ romanopisac 19. stoleća – napisao je čuvene romane: „Čuvaj se senjske ruke“ i „Zlatarevo zlato“ – otac mu je Nemac, a majka Čehinja.
Pavao Vitezović, takođe, čuveni „hrvatski“ pisac je Nemac, čija porodica je stigla u Senj iz Alzasa.
Vlaho Bukovac se smatra jednim od najvećih „hrvatskih“ umetnika 19. stoleća, a rođen je kao Biagio Faggioni, Italijan.
Ivan Goran Kovačić, pisac poeme „Jama“ je čist Jevrejin.
Oto Rajzinger, najveći „hrvatski“ karikaturista je Nemac iz Austrije.
Lavoslav Ružička, najveći „hrvatski“ naučnik, dobitnik Nobelove nagrade za hemiju, porodica mu je došla iz inostranstva u Vukovar, ali se ne zna odakle. Verovatno je u pitanju porodica iz neke slovenske nacije – ruske, polјske, čehške, slovačke…
Eduard Slavolјub Penkalo – tvorac penkala nije Hrvat. Porodica mu se doselila u Zagreb iz Liptovskog Mikulaša u Slovačkoj.
Glumci: Martin Sagner – Dudek, Smilјka Bencet – Regica, Mladen Šerment, Rikard Brzeska, Marija Geml, Joža Šeb… bili su, svi, Nemci, ili Česi.
Pozorišni i TV stvaraoci: Ivan Hetrih, Sanda Langerholc, Vanja Drač, Marija Kohn, Josip Maroti, Magda Fodor, Zvonimir Činko, Sven Lasta… bili su, Nemci, Česi,ili Slovaci.
Ante Starčević, ideološki stvaralac Hrvatske i žestoki protivnik Srba je bio čist Srbin. Otac mu je bio tek pokatoličeni pravosaavni Srbin, a majka ga je rodila kao pravoslavna vernica.
Josip Frank je bio naslednik Ante Starčevića, rođen u Osijeku, u jevrejskoj porodici.
Andrija Hebrang, čuveni partizan u Drugom svaetskom ratu, bio je Nemac. Majka mu se zvala Štraser.
Franjo Tuđman je iz nemačke porodice, tvrdi Dmitrović i dodaje da je istovetnog poreklo i Ivan Šibl, i Vladimir Šeks, i Ivan Šuker, i Damir Polančec, i Božidar Kalmeta, i Radovan Fuks, i Želјko Rajner.
Vladimir Bakarić – pisac Dmitrović navodi, da je imao strano poreklo, ali da je to Bakarić uspaešno skrio.
Nije retkost da u neku zemlјu dođe stranac i da u njoj stvara umetnička i druga dela, ali u slučaju Hrvatske je to nešto posebno – ti stranci nisu stvarali na hrvatskom jeziku svoja dela, nego na srpskom. Tako i srpski književni jezik, kao i nacionalno poreklo navedenih velikana, zauzima istaknuto mesto na MAPI STVARANјA HRVATA.
S POŠTOVANјEM,
Milorad Buha, premijer
Dipl. inž Rajko Ležaić, Predsednik Skupštine
Br. 1998/16 – 28. novembar 7525 (2016)
MAPA STVARANјA HRVATA – II
Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam preporučuje knjigu „Krst na križu“, pisca Ratka Dmitrovića, glavnog i odgovornog urednika dnevnog lista „Novosti“ u Beogradu. Izdavač je NID Kompanija „Novosti“ ad, Beograd, 2016. godine.
Pisac je Srbin prognanik iz Zagreba, Hrvatska, te je lako zaklјučiti – da je ovo delo, neprocenjive naučne vrednosti, napisao pod utiskom strahovitog zločina genocida hrvatske države nad Srbima, Jevrejima i Romima, od 1941. do 1945, i njenom zločinu genocida nad Srbima od 1990. do 1995, kad je prognano 800.000 Srba iz Republike Srpske Krajine (Zone pod zaštitom UN) i Hrvatske. U knjigu je uneo nepobitne činjenice, da su Vatikan i Austrija (tokom vekovne austrijske okupacije srpskih zemalјa) imali strateško usmerenje, da se onemogući stvaranje srpske države, da se broj Srba smanjuje – ratnim uništavanjem, prevođenjem iz pravoslavne vere u katoličku i pretvaranjem Srba u druge nesrpske narode, u prvom redu – u izmišlјene Hrvate. Podatke o ovoj protivsrpskoj strategiji Vatikana i Austrije će Vlada RS Krajine to redovno predstavlјati, te ćete videti – da je Ratko Mitrović izvrsno predstavio način stvaranja veštačke hrvatske nacije (naroda), u prvom redu od pokatoličenih Srba i slovenačkih plemena iz Zagraeba i Zagorja, ali i od pojedinaca, ili grupa nemačke, slovačke, češke i drugih narodnosti. Za ovo drugo predstavlјanje, poslužiće nam članak iz knjige „KOJI JE MESIĆ PRAVI MESIĆ“, s 242. strane knjige. Dmitrović navodi podatak, da je srpska pravoslavna porodica Mesić stigla iz Banata u Zapadnu Slavoniju, a u Banatu se i danas nalazi pravolslavni Manastir „Mesić“ kod Vršca. Tragovi o pravoslavnim Mesićima postoje i iz 18. stoleća – jedna je porodica bila u Lici, a služio je pravoslavni pop Mesić i u srpskoj pravoslavnoj crkvi u Pakracu.
Dmitrović nagoveštava da su osobe koje pređu iz jedne vere u drugu, ili iz jedne nacije u drugu, s psihičkim tegobama, te takve patnje i Stjepana Stipe Mesića (nedavnog predsednika Hrvatske), ovako prikazuje:
„Da li je moguće, da neko u samo jednom životu (isklјučujem teoriju reinkarnacije) bude fašista i antifašista, internacionalista i žestoki nacionalista, pobornik totalitarizma, ali i demokratije, rigidni partokrata i liberal, borac protiv prava manjina, pa, kasnije, borac za prava istih tih manjina… Zdrav razum kaže, da to nije moguće, ili je moguće pod uslovom da čovek ima psihičke, a iz toga i sve ostale problem. Takve osobe su na marginama društva, socijalno izolovane, predmet ismejavanja, ili žalјenja. Stjepan Stipe Mesić je živi dokaz, da je navedena postavka ipak oboriva, odnosno, da gore opisani lјudi mogu da budu – ne samo društveno uvaženi, već da njihov uspon, u ovom slučaju politički, može da ide do samog vrha; do mesta predsednika države. U ovom slučaju hrvatske države“.
Dmitrović navodi, da je otac Stjepana Mesića, Josip, već bio u katoličkoj veri, ali se drugi put oženio pravoslavnom Srpkinjom, kad mu je umrla prva supruga, Stipina majka. Stipe je imao tada 17 meseci i o njemu je maćeha, Mileva Jović, vodila brigu i zdravo ga je negovoala. O periodu Mesićevog detinjstva, Dmitrović navodi:
„I tu dolzimo do jednog interesantnog podatka, potpuno nepoznatog široj javnosti. Naime, još uvek ima živih Slavonaca koji svedoče o tome, da je Mileva Jović, kasnije Mesić, malog Stjepana krstila u pravoslavnoom manastiru „Svetog Nikole“, u Orahovici. Taj manastir iz 16. veka, smešten podno planine Papuk, okružen s jedne strane šumom, s druge livadama, i danas predstavlјa duhovno vrelo ono malo Srba, koliko je ostalo na tom prostoru, nakon svega što im se dogodilo u dve samostalne hrvatske države, onoj Pavelićevo i ovoj Tuđmanovoj i Mesićevoj“.
Ovde treba da imamo u vidu, da do ovog krštenja ne bi moglo doći, da se s tim nije složio i Stipin otac, katolik Josip, koji je, verovatno, popustio pred svojim sećanjem, da su mu preci bili pravoslavni Srbi. No, Stjepan je u zrelim godinama postupio drukčije, vatreno je prihvatio pripadnost hrvatskoj veštačkoj naciji i protivsrpski program fašističke Hrvatske iz Drugog svetskog rata. To Dmitrović slikovito objašnjava:
„Ovde se mora spomenuti i Mesićev govor 1992. godine u Sidneju, pred tamošnjom ustaškom emigracijom, kada je kazao – da su Hrvati, kao narod, u Drugom svetskom ratu dva puta pobedili. Jednom, kada su 10. aprila 1941. proglasili Nezavisnu Državu Hrvatsku, koju su, naglasio je Mesić, priznale sile Osovine, i drugi put – kad se hrvatski narod, posle tog rata, opet našao među pobednicima“.
Dmitrović navodi i slučaje ubijanja četvoro Srba u Zapadnoj Slavoniji 1991. i 1992. i samo napominje da je to čudno, jer su ove osobe znale da je Stjepan Stipe Mesić kršten u srpskom pravoslavnom manastiru. No, Stipe Mesić je imao problem i s činjenicom, da mu je supruga pravoslavna Srpkinja, Milka Dudunić. O tome Dmitrović zapisuje:
„Problemi su nastali u vreme razbijanja Jugoslavije. Tada je Tuđman, uz ostale fašističke izjave, javno obznanio – da njegova žena, Ankica, ‘srećom, nije ni Židovka, ni Srpkinja’. Uviđajući koliko je to važno u novoj Hrvatskoj, Stjepan Mesić je izjavio, da mu je supruga Ukrajinka. Oni u Slabinji nisu mogli da veruju šta čuju. Kakva crna Ukrajinka? Svi Dudunići su Srbi, a veći deo te nekada velike porodice okončao je u logoru smrti u Jasenovcu. Iz Slabinje je u Jasenovcu smrt našlo gotovo pola sela, a među stradalima čak i 88 dece. Troje Dudunića, starosti od četiri do sedam godina, ubijeno je u Jasenovcu: Miloš – 7 godinea, Petar – 6 godina, i Nada – samo tri godine“.
S poštovanjem,
Milorad Buha, premijer
Dipl. inž Rajko Ležaić, Predsednik Skupštine
Br. 1999/16 – 29. novembar 7525 (2016)
MAPA STVARANјA HRVATA – III
Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam preporučuje knjigu „Krst na križu“, pisca Ratka Dmitrovića, glavnog i odgovornog urednika dnevnog lista „Novosti“ u Beogradu. Izdavač je NID Kompanija „Novosti“ ad, Beograd, 2016. godine.
Pisac je Srbin prognanik iz Zagreba, Hrvatska, te je lako zaklјučiti – da je ovo delo, neprocenjive naučne vrednosti, napisao pod utiskom strahovitog zločina genocida hrvatske države nad Srbima, Jevrejima i Romima, od 1941. do 1945, i njenom zločinu genocida nad Srbima od 1990. do 1995, kad je prognano 800.000 Srba iz Republike Srpske Krajine (Zone pod zaštitom UN) i Hrvatske. U knjigu je uneo nepobitne činjenice, da su Vatikan i Austrija (tokom vekovne austrijske okupacije srpskih zemalјa) imali strateško usmerenje, da se onemogući stvaranje srpske države, da se broj Srba smanjuje – ratnim uništavanjem, prevođenjem iz pravoslavne vere u katoličku i pretvaranjem Srba u druge nesrpske narode, u prvom redu – u izmišlјene Hrvate. Podatke o ovoj protivsrpskoj strategiji Vatikana i Austrije će Vlada RS Krajine to redovno predstavlјati, te ćete videti – da je Ratko Mitrović izvrsno predstavio način stvaranja veštačke hrvatske nacije (naroda), najviše od pokatoličenih Srba i slovenačkih plemena iz Zagraeba i Zagorja, ali i od pojedinaca, ili grupa nemačke, slovačke, češke i drugih narodnosti. Za ovo treće predstavlјanje, poslužiće nam članak iz knjige „ZABORAVLjENA PRIČA HRVATA I SRBINA – DAVORA PERINOVIĆA“, s 58. strane knjige. Dmitrović navodi podatak, da su u Drugom svetskom ratu najogorčeniji hrvatski fašistički vojnici (s obavezom da istrebe pravoslavne Srbe, Rome i Jevreje), bili iz Hercegovine, koji su sebe zvali Hrvatima, a očevi i dedovi su im bili Srbi pravoslavne vere, koje su Vatikan i Austrija primorali da pređu u katoličku veru – najviše u 19. stoleću Nove ere. No, porodica glavnog junaka, Davora Perinovića, se tome oduprla i ostala je u pravoslavnoj veri. Tako je Davor Perinović ostao Srbin i kršten je u srpskoj pravoslavnoj crkvi. Međutim, njegova majka je bila iz porodice koja je u 19. stoleću prebačena iz pravoslavne u katoličku veru i primorana da se predstavlјa za pripadnika hrvatske veštačke nacije. E, taj preobraćenički (konvertitski) poziv se urezao u misao i pravoslavnog Srbina, Davora Perinovića, pa se vatreno priklonio hrvatskoj veštačkoj naciji i postao jedan od organizatora Hrvatske demokratske zajdnice (HDZ) u Bosni i Hercegovini. Pred razbijanje Jugoslavije, 1990, postao je najpopularniji hrvatski vođa i u Bosni i Hercegovini i u Zagrebu i u ostalim hrvatskim gradovima. To je strašno uplašilo Franju Tuđmana, jer je bilo očigledno – da će na čelo HDZ stati Srbin – Davor Perinović. I zato što su najmasovniji i najenergičniji pobornici protivsrpske hrvatske države u Zagrebu bili Hercegovci, zemlјaci i poznanici Davora Perinovića. I Tuđman se snašao, pribavio je krštenicu iz pravoslavne crkve Davora Perinovića i pokazao ju je na skupu vođa HDZ u Zagrebu, navodeći da je reč o Srbinu, kojem nema mesta u hrvatskoj političkoj stranci i ustanovama hrvatske države. To je bio šok za mnoge Hercegovce, katolike, navodne Hrvate. Evo kako je Dmitrović opisao smenjivanje Davora Perinovića iz rukovodstva HDZ:
„Vrh HDZ-a je smenjivao Perinovića zbog toga što je ovaj odbijao naređenja iz Zagreba. Pre sastanka na Velesajmu u Zagrebu, Tuđman je, u dva navrata, na tlu BiH, organizovao smenu Perinovića, ali nije uspeo. Povređene sujete, sa osećanjem da gubi poziciju i uticaj u Bosni, posebno u Hercegovini, Tuđman izmešta hadezeovsku bazu i prenosi je iz Sarajeva u Zagreb, ubeđen da će se tu, u kakvoj-takvoj demokratskoj atmosferi, obračunati sa Perinovićem – ali nije išlo. Negde iza jedan po ponoći, na sednici HDZ-a u Zagrebu, Tuđman, sav crven u licu, svestan da Hrvati pristigli iz Bosne i dalјe odbijaju mogućnost smene svog predsednika, a prožet strahom – da mu takva situacija može ugroziti neprikosnovenu poziciju, ugled i autoritet u stranci koju je osnovao, Franjo Tuđman uzima reč, izlazi za govornicu i podiže jedan papir, govoreći: ‘Ovo je krštenica Davora Perinovića, on je pravoslavac, kršten je u Srpskoj pravoslavnoj crkvi i svako ko i dalјe bude podržavao Perinovića i glasao za njega, taj glasa za pravoslavlјe, glasa za Srbe. Takvi će biti zapamćeni kao izdajnici hrvatskog naroda i treba da vode računa o svojoj dalјoj sudbini’, gotovo je zaurlao Tuđman. To je slomilo otpor Perunovićevih lјudi, i on je smenjen“:
Perinović je, posle više godina, obavestio Dmitrovića o posledicama svoje smene, jer su hercegovački katolici, navodni Hrvati, počeli da kopaju po matičnim knjigama u pravoslavnim crkvama i svi su našli – da su im nedavni preci, kršteni, venčavani i sahranjivani kao pripadnici srpskog roda. Nekoliko njih se odreklo hrvatskog imena i napustilo je HDZ, ali većina to nije učinila i ostali su deo hrvatske veštačke nacije. U vezi sa ovim, Perinović je obavestio Dmitrovića i ovako:
„Perinović je tada, ali i deset godina kasnije, u jednom opširnom intervjuu za sarajevski magazin ‘Dani’, zatražio od hrvatskih nacionalista da angažuju arheologe po svojoj volјi i da nađu jednu, BAR JEDNU, katoličku crkvu na području Zapadne Hercegovine, koja je starija od 150 godina. ‘NEĆETE JE NAĆI, JER JE TAMOŠNјE KATOLIČANSTVO USPOSTAVLjENO NA TEMELjIMA PRAVOSLAVLjA’, tvrdio je Perinović“.
Zanimlјiv je i podatak, da je ovaj slučaj Davora Perinovića uznemirio jednog žestokog Hrvata u Zagrebu, koji je priznao da nije Hrvat, nego da je Srbin. Dmitrović nije upisao njegovo ime, ali je lepo, baš srpski, objasnio njegovo nacionalno osvešćenje i vraćanje iz hrvatstva u Srpstvo. Evo tog podatka u knjizi R. Dmitrovića:
„Kasnog proleća 2010, jedan ugledni i javnosti poznati zagrebački ‘Hrvat’ je ugostio svog prijatelјa sa studija (delili su sobu u studentskom domu), koga nije video godinama. Slučajan susret u centru grada, piće u hotelu ‘Dubrovnik’, razmena telefona i poziv u kućnu posetu, doveli su do obnavlјanja prijatelјstva i razgovora – kao u vreme mladosti… Domaćin je, u jednom trenutku, svog gosta (znajući da je Srbin) upitao – koju krsnu slavu slavi. Ovaj je odgovorio ‘Svetog Jovana’. A ‘Hrvat’ je dodao da njegova porodica slavi Đurđevdan. Srbin je ostao bez reči, pribrao se i rekao mu: ‘Pa vi Hrvati nemate slavu’. Domaćin je odgovorio: ‘Da, nemamo, ali moji preci su bili Srbi. Ja i danas ovde u stanu imam ikonu SVETOG ĐORĐA, koju mi je, pred smrt, dao otac i koju ću ja dati svom sinu, kad osetim – da mi se bliži kraj“.
Ovaj „Hrvat“ je, takođe, iz Zapadne Hercegovine. Osvestio ga je slučaj Davora Perinovića, pa shvata da mu se, bar potomstvo, mora vratiti svom srpskom rodu!
S poštovanjem,
Milorad Buha, premijer i Dipl. inž Rajko Ležaić, Predsednik Skupštine
Br. 2001/16 – 1. decembar 7525 (2016)
MAPA STVARANјA HRVATA – IV
Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam preporučuje knjigu „Krst na križu“, pisca Ratka Dmitrovića, glavnog i odgovornog urednika dnevnog lista „Novosti“ u Beogradu. Izdavač je NID Kompanija „Novosti“ ad, Beograd, 2016. godine.
Pisac je Srbin prognanik iz Zagreba, Hrvatska, te je lako zaklјučiti – da je ovo delo, neprocenjive naučne vrednosti, napisao pod utiskom strahovitog zločina genocida hrvatske države nad Srbima, Jevrejima i Romima, od 1941. do 1945, i njenom zločinu genocida nad Srbima od 1990. do 1995, kad je prognano 800.000 Srba iz Republike Srpske Krajine (Zone pod zaštitom UN) i Hrvatske. U knjigu je uneo nepobitne činjenice, da su Vatikan i Austrija (tokom vekovne austrijske okupacije srpskih zemalјa) imali strateško usmerenje, da se onemogući stvaranje srpske države, da se broj Srba smanjuje – ratnim uništavanjem, prevođenjem iz pravoslavne vere u katoličku i pretvaranjem Srba u druge nesrpske narode, u prvom redu – u izmišlјene Hrvate. Podatke o ovoj protivsrpskoj strategiji Vatikana i Austrije će Vlada RS Krajine redovno predstavlјati, te ćete videti – da je Ratko Mitrović izvrsno predstavio način stvaranja veštačke hrvatske nacije (naroda), najviše od pokatoličenih Srba i slovenačkih plemena iz Zagraeba i Zagorja, ali i od pojedinaca, ili grupa nemačke, slovačke, češke i drugih narodnosti. Za ovo četvrto predstavlјanje, poslužiće nam članak iz knjige: „DVA NADGROBNA SPOMENIKA VLADIMIRA BEARE“, s 253. strane knjige. Dmitrović nas upoznaje, da je pravoslavni Srbin i najbolјi fudbalski golman sveta, Vladimir Beara, posmrtno proglašen „hrvatskim športašem“, mada su mu roditelјi pravoslavni Srbi, pa i drugi rođaci iz sela Zelova, iznad Splita, samo 14 km od dalmatinskog Sinja. Kad je FIFA proglasila najbolјeg golmana sveta – Rusa, Lava Jašina, ovaj je pošteno izjavio: „Ipak je od mene bolјi golman Vladimir Beara, iz Jugoslavije“.
Dmitrović je svojom knjigom ostavio neprocenjivu vrednost, jer bez toga, verovatno, nova srpska pokolјenja bi zaboravial, da je Vladimir Beara, fudbalski golman splitskog „Hajduka“ i beogradske „Crvene zvezde“, bio čist pravoslavni Srbin, a bili bi obmanuti i verovala bi hrvatskom državnom tumačenju – da je Vladimir Beara Hrvat i katolik. Dmitrović ukratko opisuje život ovog slavnog srpskog sportiste – u petnaestoj godini se priklјučio partizanima, a posle rata je počeo da brani za splitski „Hajduk“. Međutim, v tada, vlasti u Splitu ga nisu podnosile, jer se predstavlјao za Srbina pravoslavne vere. Počeli su u „Hajduku“ da ga prisilјavaju da se predstavlјa Hrvatom. Da bi izbegao to mučenje, prijavio se fudbalskom klubu „Dinamo“ u Zagrebu i molio da pređe u „Dinamo“. Međutim, iz Splita su javili u Zagreb, da je Beara okoreli Srbin, te su mu dinamovci rekli, da ga neće primiti u svoj klub. Posle toga se ponudio „Crvenoj ѕveѕdi“ u Beogradu, gde je primlјen – s oduševlјenjem. Međutim, posle golmanske karijere, počeo je da doživlјava teške trenutke u Splitu, kad se tamo vratio iz inostranstva, gde je trenirao neke klubove. Opet su ga prisilјavali da kaѕe da je Hrvat, pa je u toj muci na nekoliko dokumenata, u rubrici gde se tražila nacionalna pripadnost, upisivao – „Hrvat“. Time se oslobađao čestih maltretiranja. I to maltretiranje se može pratiti i u 1990. godini, kad je Split posetio novi hrvatski predsednik, Franjo Tuđman. On je posle Drugog svetskog rata bio predsednik FK „Partizan“ u Beogradu, pa je tada poznavao Vladimira Bearu. Javio je Tuđman Splićanima, da svečanom susretu prisustvuje i Vladimir Beara. Beara se spremio stigao pred zgradu gde je gostovao Tuđman, ali mu je portir rekao, da on nije gost, jer su vlasti precrtale njegovo ime u spisku gostiju.
I u takvim mukama, Vladimir Beara se nije odricao Srpstva i svoje pravoslavne vere, odlučio je da bude sahranjen u dvorištu pravoslavne crkve, u selu gde se rodio, ali to hrvatske vlasti izigraše na neverovatan način, koji nam izsnosi Ratko Dmitroivć:
„Vladimir Beara je sahranjen 13. avgusta 2014. godine, na Gradskom groblјu u Splitu, po katoličkom obredu, uz pogrebnu službu trojice fratara. Skoro godinu dana kasnije, zahvalјujući „Večernjim novostim“, srpska i hrvatska javnost saznaju, da je Beara, deset godina pre svoje smrti, zakupio grobnicu u porti crkve „Svetog Ilije“ u Zelovu, gde su sahranjeni njegovi preci i podigao je spomenik, na kojem su ćirilicom ispasana imena – Vladimir Beara i Jadranka Beara Ceca. Nјegova poslednja želјa, za koju su znali – protojerej-stavrofor Nikola Škorić i protojerej Sslavolјub Knežević, pravoslavni sveštenici Arhijerejskog namesnitva splitskog, nije ispoštovana. Grobnica Vladimira Beare u rodnom Zelovu je – PRAZNA“.
Vidite da naslov ove naše serije podataka „Mapa stvaranja Hrvata“, nije nelogična, jer se u slučaju Vladimira Beare vidi, da hrvatska država i mrtve pravoslavne Srbe proglašava pripadnicima hrvatske nacije. A mora se primetiti, zar visokodostojnici Rimokatoličke crkve u Hrvatskoj i papa u Rimu neće da se izvinu za ovako genocidan postupak svojih svećenika – prebacivanje silom lјudi iz jedne vere u drugu, i iz jedne nacije u drugu je zločin genocida, po dokumentima Ujedinjenih nacija.
S poštovanjem,
Milorad Buha, premijer
Dipl. inž Rajko Ležaić, Predsednik Skupštine
Br. 2002/16 – 3. decembar 7525 (2016)
MAPA STVARANјA HRVATA – V
Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam preporučuje knjigu „Krst na križu“, pisca Ratka Dmitrovića, glavnog i odgovornog urednika dnevnog lista „Novosti“ u Beogradu. Izdavač je NID Kompanija „Novosti“ ad, Beograd, 2016. godine.
Pisac je Srbin prognanik iz Zagreba, Hrvatska, te je lako zaklјučiti – da je ovo delo, neprocenjive naučne vrednosti, napisao pod utiskom strahovitog zločina genocida hrvatske države nad Srbima, Jevrejima i Romima, od 1941. do 1945, i njenom zločinu genocida nad Srbima od 1990. do 1995, kad je prognano 800.000 Srba iz Republike Srpske Krajine (Zone pod zaštitom UN) i Hrvatske. U knjigu je uneo nepobitne činjenice, da su Vatikan i Austrija (tokom vekovne austrijske okupacije srpskih zemalјa) imali strateško usmerenje, da se onemogući stvaranje srpske države, da se broj Srba smanjuje – ratnim uništavanjem, prevođenjem iz pravoslavne vere u katoličku i pretvaranjem Srba u druge nesrpske narode, u prvom redu – u izmišlјene Hrvate. Podatke o ovoj protivsrpskoj strategiji Vatikana i Austrije će Vlada RS Krajine redovno dostavlјati, te ćete videti – da je Ratko Dmitrović izvrsno predstavio način stvaranja veštačke hrvatske nacije (naroda), najviše od pokatoličenih Srba i slovenačkih plemena iz Zagraeba i Zagorja, ali i od pojedinaca, ili grupa nemačke, slovačke, češke i drugih narodnosti. Za ovo peto predstavlјanje, objasnićemo kako jedan „Hrvat“, a ustvari pokatoličeni Srbin, krivotvori u svojoj knjizi – da su tri sela u Dalmaciji s hrvatskim stanovništvom, a sve porodice u njima imaju samo najtipičnija srpska prezimena, te da je srpski junak iz 17. stoleća u Dalmaciji, Stojan Janković, čisti Hrvat. Reč je o članku u Dmitrovićevoj knjizi: „Muka s prezimenom MITROVIĆ“, na strani 102. Opisuje knjigu „Povijest Hrvata Krmpota, Medivđe i Zelengrada“, pisca Ivana Mitrovića. Ratko Dmitrović je to pohrvaćivanje pravoslavnih Srba posle katoličenja izvrsno predstavio na sudbini ova tri stara srpska sela u Dalmaciji:
„Postoji jedna katergorija građana Hrvatske, koja ‘vuče srpski problem’ iz prošlosti. U pitanju su gorlјivi Hrvati, žestoki nacionalisti, sa svojim sumnjivim prezimenima, na primer: Jović, Stanković, Bošković, Stojanović, Mijatović, Simić, Petković, Zečević… a takvih u Hrvatskoj, posebno u Dalmaciji i Hercegovini, ima na hilјade. Kako s takvim prezimenom ubediti nekoga ko vas poznaje, da niste Srbin? Jedan iz ove grupacije, izvesni Ivan Mitrović, napisao je knjigu o ovim prezimenima. Sam naslov i prosečno upućenima u problematiku nagoveštava sadržaj knjige, koja – kako je rečeno na njenom prestavlјanju ‘plijeni svojom ozbilјnom povijesnom potragom’. Knjiga je napisana s cilјem, da se sumnjiva prezimena, i istorija, isto tako, umota u crven-belu kockastu plahtu (hrvatsku)“.
Dmitrović ovde navodi, pored pokatoličavanja ovih sela u vreme austrijske okupacije, i podatak da Ivan Mitrović piše, da je otac čuvenog srpskog junaka, Stojana Jankkovića – Janko Mitrović, takođe, bio Hrvat, te da su, tako, Hrvati i Stojan Jankković i njegov brat Ilija, vođa srpskog protivturskog ustanka 1683, te i treći brat Zaviša Janković. Ništa ne pomaže hrvatskom piscu Ivanu Mitroviću, što je u svim dokumentima zapisano, da je Stojan Janković bio Srbin pravoslavne vere, da je podigao pravoslavnu crkvu „Svetog Đorđa“ u Islamu Grčkomi, a taj svetac je bio zaštitnik Stojanove porodice, kojem je on posvetio svoju Krsnu Slavu. Hrvatskom piscu ne pomaže ništa ni to, što su potomci Stojana Jankovića i danas Srbi pravoslavne vere, među kojima je i čuveni pisac, Vladan Desnica.
I ovaj put vam skrećemo pažnju da naslov naše serije podataka „Mapa stvaranja Hrvata“, nije nelogična, jer se državnici i zvanični stručnjaci društvenih nauka i književnosti u Hrvatskoj, ne ustručavaju ubrajati u Hrvate i takvu porodicu kakva je Stojana Jankovića, o kojoj se nalazi bezbroj dokumenata u arhivi u Zadru, a u njima su i podaci o Srbinu Stojanu Jankoviću i Srbima u Dalmaciji, gde nije bilo Hrvata u njegovo doba, nego će Hrvata tamo biti tek mletačkom i austrijskom prisilom da pravoslavni Srbi prelaze u katoličanstvo i da se moraju predstavlјati za pripadnike hrvatskog naroda. Istina o Srbima ne vredi ništa u Hrvatskoj i Vatikanu, te će Ratko Dmitrović dobro zaklјučiti:
„U današnjoj Hrvatskoj, sve ove istine nemaju gotovo nikakav značaj. Hrvatska službena istorija je prepuna falsifikata, koji su u toj zemlјi odavno prihvaćeni – KAO SUPTILNA ISTINA“.
S poštovanjem,
Milorad Buha, premijer
Dipl. inž Rajko Ležaić, Predsednik Skupštine
Br. 2009/16 – 8. XII 7525 (2016)
MAPA STVARANјA HRVATA – VI
Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam preporučuje knjigu „Krst na križu“, pisca Ratka Dmitrovića, glavnog i odgovornog urednika dnevnog lista „Novosti“ u Beogradu. Izdavač je NID Kompanija „Novosti“ ad, Beograd, 2016. godine.
Pisac je Srbin prognanik iz Zagreba, Hrvatska, te je lako zaklјučiti – da je ovo delo, neprocenjive naučne vrednosti, napisao pod utiskom strahovitog zločina genocida hrvatske države nad Srbima, Jevrejima i Romima, od 1941. do 1945, i njenom zločinu genocida nad Srbima od 1990. do 1995, kad je prognano 800.000 Srba iz Republike Srpske Krajine (Zone pod zaštitom UN) i Hrvatske. U knjigu je uneo nepobitne činjenice, da su Vatikan i Austrija (tokom vekovne austrijske okupacije srpskih zemalјa) imali strateško usmerenje, da se onemogući stvaranje srpske države na celokupnoj srpskoj etničkoj i istorijskoj zemlјi, da se broj Srba smanjuje – ratnim uništavanjem, prevođenjem iz pravoslavne vere u katoličku i pretvaranjem Srba u druge nesrpske narode, u prvom redu – u izmišlјene Hrvate. Podatke o ovoj protivsrpskoj strategiji Vatikana i Austrije, Vlada RS Krajine redovno dostavlјa javnosti, te ćete videti – da je Ratko Dmitrović izvrsno predstavio način stvaranja veštačke hrvatske nacije (naroda), najviše od pokatoličenih Srba i slovenačkih plemena iz Zagraeba i Zagorja, ali i od pojedinaca, ili grupa nemačke, slovačke, češke i drugih narodnosti. Za ovo šesto predstavlјanje, objasnićemo kako su u Hrvatskoj proglašavani Hrvatima intelektualci svetskog glasa iz čistih srpskih porodica. Dmitrović je to lepo, a kratko, predstavio u članku „Mi Hrvati smo ionako sklepan narod“, str 239.
Dmitrović je počeo prikaz proglašavanjem srpskih naučnika Hrvatima, navodeći izjavu najpoznatijeg hrvatskog pozorišnog reditelјa, Božidara Violića, koji je, između ostalog, shvatio gramatičke nepravilnosti u srpskom službenom jeziku u Hrvatskoj, gde je proglašen „hrvatskim jezikom“ – s nagrđenom gramatikom. Pošto su tako iskvarenim jezikom nastupali i njegovi glumci u pozorištu, nalјutio se i izgovorio: „MI HRVATI SMO, IONAKO, SKLEPAN NAROD“. Pored prisvajanja srpskog jezika, Hrvatska prisvaja i srpsku kulturnu baštinu, a najveće srpske naučnike i umetnike proglašava Hrvatima, o čemu je dao i navedenu izjavu Božidar Violić. Dmitrović navodi „pohrvaćene“ srpske naučnike:
1) Milojko Vučelić (u Americi – Majk), koji je jedan od najvažnijih tvoraca svemirskog američkog broda „Apolo“, koji se spustio na Mesec. Porodica mu je srpska i poreklom iz Kolašina, u Crnoj Gori. Naselila se u 18. stoleću u selo Dubrave kod Ogulina, ali je zadržala spsku pripadnost i pravoslavnu veru. Hrvati ne navode njegovo rođeno ime – Milojko, jer nijedan zvanični Hrvat nema to ime, pa ga stalno oslovlјavaju engleskim imenom – Majk.
2) Srbin Ruđer Bošković je proglašen „najznačajnijim hrvatskim znanstvenikom“, a on je Srbin iz Hercegovine. Otac mu je Nikola Bošković iz Orahovog Dola, kraj Trebinja u Hercegovini, a majka Italijanka iz Dubrovnika – PavlaBetere, čija je majka Srpkinja iz Beograda (što je otkrio novinar NIN-a, Dragan Jovanović). Ruđer Bošković je živeo u 18. stoleću i pisao je na srpskom jeziku i nikad nije ni čuo za hrvatski jezi, niti za hrvatsku naciju, koju su Vatikan i Austrija počeli tada tek stvarati. Ruđer Bošković je bio redovan član Petrovske akademije nauka i umetnosti u Sankt Peterburgu, Rusija.
3) General austrijske vojske i veliki srpski pesnik Petar Preradović, rođen u srpskoj svešteničkoj porodici u Bjelovaru, proglašen je Hrvatom. A potomak rođene sestre Petra Preradovića je Srpkinja i čuveni pravnik u Beogradu, Smilјa Avramov.
4) Dmitrović navodi i ovaj postupak Hrvatske, koji je naširoko poznat – da je i Srbin Nikola Tesla hrvatske narodnosti, mada je i on, kao i Petar Preradović, rođen u srpskoj svešteničkoj porodici u Lici (Republici Srpskoj Krajini). U Zagrebu je izmišlјeno i naširoko objavlјivano, da je Nikola Tesla rekao: „Jednako se ponosim svojim srpskim rodom i hrvatskom domovinom“. Ova rečenica je nešto blaža od one u kojoj se kaže da je Nikola Tesla – „Hrvat po nacionalnosti“.
5) Dmitrović napominje, da je teško nabrojati sve srpske velikane nauke i kulture, koji su u Zagrebu proglašeni Hrvatima, pa je nabrojao još samo nekolicinu: Grigor Vitez, Vladan Desnica, Baltazar Bogišić, Pero Budman, Marko Murat, Ivo Vojinović, itd, itd.
Na kraju članka, Ratko Dmitrović navodi, da Italija zahteva od Hrvatske, da prestane Italijane proglašavati Hrvatima:
„… Do koje mere kod Hrvata ide to sklepavanje naroda, kako reče Hrvat – Božidar Violić, najbolјe ilustruje slučaj MARKA POLA, svetski čuvenog putnika i istraživača.Početkom devedesetih godina, u Zagrebu su i njega upisali u Hrvate, zato što je rođen na Korčuli, koja je danas u Hrvatskoj. Taj cirkus je presekao italijanski ambasador u Zagrebu, nazvao je Tuđmanov kabinet i poručio, da Hrvatska te nacionalne transfere možda može da radi sa Srbima, ali da Italijane zaboravi. Marka Pola, KAO HRVATA, nikad više u Zagrebu nisu spomenuli“.
Jednostavan korak italijanskih državnika. Traže da Hrvatska ne zove Italijane Hrvatima, a srpski državnici taj korak još ne umeju da naprave. Naš narod bi rekao – Nisu još prohodali!
S poštovanjem,
Milorad Buha, premijer
Dipl. inž Rajko Ležaić, Predsednik Skupštine