Br. 2011/16 – 10. 12. 7525 (2016)
MAPA STVARANјA HRVATA – VII
Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam preporučuje knjigu „Krst na križu“, pisca Ratka Dmitrovića, glavnog i odgovornog urednika dnevnog lista „Novosti“ u Beogradu. Izdavač je NID Kompanija „Novosti“ ad, Beograd, 2016. godine.
Pisac je Srbin prognanik iz Zagreba, Hrvatska, te je lako zaklјučiti – da je ovo delo, neprocenjive naučne vrednosti, napisao pod utiskom strahovitog zločina genocida hrvatske države nad Srbima, Jevrejima i Romima, od 1941. do 1945, i njenom zločinu genocida nad Srbima od 1990. do 1995, kad je prognano 800.000 Srba iz Republike Srpske Krajine (Zone pod zaštitom UN) i Hrvatske. U knjigu je uneo nepobitne činjenice, da su Vatikan i Austrija (tokom vekovne austrijske okupacije srpskih zemalјa) imali strateško usmerenje, da se onemogući stvaranje srpske države na celokupnoj srpskoj etničkoj i istorijskoj zemlјi, da se broj Srba smanjuje – ratnim uništavanjem, prevođenjem iz pravoslavne vere u katoličku i pretvaranjem Srba u druge nesrpske narode, u prvom redu – u izmišlјene Hrvate.
Podatke o ovoj protivsrpskoj strategiji Vatikana i Austrije, Vlada RS Krajine redovno dostavlјa javnosti, te ćete videti – da je Ratko Dmitrović izvrsno predstavio način stvaranja veštačke hrvatske nacije (naroda), najviše od pokatoličenih Srba i slovenačkih plemena iz Zagraeba i Zagorja, ali i od pojedinaca, ili grupa nemačke, slovačke, češke i drugih narodnosti. Za ovo šesto predstavlјanje, objasnićemo kako su u Hrvatskoj proglašavani Hrvatima intelektualci svetskog glasa iz čistih srpskih porodica. Dmitrović je to lepo, a kratko, predstavio u članku „Mi Hrvati smo ionako sklepan narod“, str 239, o čemu smo obavestili javnost i strane ambasade u Beogradu. Ovaj put, biramo Dmitrovićev članak „Srpske snajke u životima dva najpoznatija Hrvata“, na strani 328. Reč je o suprugama predsednika Jugoslavije, Josipa Broza Tita, Hrvata i najpoznatijeg hrvatskog književnika, Miroslava Krleže. Predstavićemo samo suprugu Miroslava Krleže, jer se, i u njenom slučaju, prepoznaje stvaranje katoličkih Hrvata od pravoslavnih Srba. Ovaj put ćemo zanemariti slučaj Jovanke Budisavlјević, udate za Hrvata Josipa Broza Tita, jer ona, iz nijanse protivsrpske delatnosti Josipa Broza Tita, nije primorana da se pokatoliči i prozove Hrvaticom. Na katoličenje i hrvaćenje prisilјena je supruga Miroslava Krleže, Leposava Bela Kangrga, poreklom iz Like, kao i Jovanka Budisavlјević. Rođena je 1896, u Senju. Otac joj je bio poštanski radnik, Srbin pravoslavne vere – Milan Kangrga. Majka joj je bila Kata Vuksan, Hrvatica, katoličke vere, koja je prihvatila porodične pravoslave običaje i krstila je Leposavu Kangrgu, svoju kćerku, u srpskoj pravoslavnoj crkvi u Zagrebu, kad je Leposava imala dve godine i gde se porodica doselila, jer je Milan Kangrga premešten na radno mesto u Zagrebu. Međutim, ne zna se kako je to učinjeno, jer je, posle godinu dana, neko, u matičnim knjigama rođenih, u zagrebačkoj pravoslavnoj crkvi, izbrisao malu Leposavu Kangrgu. Posle toga je u katoličkoj crkvi zabeleženo, opet u Zagrebu, njeno katoličko krštenje. Na osnovu te registracije u katoličkim matičnim knjigama, Leposava se udaje za književnika Miroslava Krležu – 1919. godine. Venčani su u katoličkoj Crkvi Svetog Blaža, u Zagrebu. U to rano vreme dvadesetog stoleća, još nisu svi pokatoličeni Srbi prihvatali pripadnost hrvatskoj naciji, pa se Leposava predstavlјasa SRPKINјOM KATOLIČKE VERE. Da je, do tada, još bila Srpkinja, potvrđuje nam, u svom članku, Ratko Dmitrović:
„Da sve bude zamršenije, u sedmoj godini života kćerke, roditelјi upisuju malu Leposavu u prvi razred ‘Autonomne srpske pučke škole’ (ta zgrada i danas postoji u Zagrebu, na Preradovićevom trgu, u njoj je, do pre izvesnog vremena, bio bioskop ‘Zagreb’), što sugeriše zaklјučak, da je Leposava Kangrga pripadala tada, još uvek, postojećim Srbima katolicima. Malo kasnije, Milan i Kata čine još nešto, što je teško objasniti – menjaju ime detetu, odnosno, podnose zahtev, da se, u službene dokumente, uz ime Leposava – upiše i ime Bela… Zanimlјivo je, da da je Bela Kangrga bila sestra od strica Dušana Kangrge (Srbina), oca poznatog hrvatskog i jugoslovenskog filozofa, Milana Kangrge, pripadnika ‘Praksisa’, jednog od poslednjih marksista ovih prostora. Umro je u Zagrebu, 2008. godine“.
Dmitrović otkriva još jednu zavrzlamu u slučaju Leposave Kangrge, koja je istovetna potezima pri katoličenju i hrvaćenju mnogih pravoslavnih Srba. Kad se Leposav Bela večnavala s Krležom, upisano je u venčanom listu, da je ona ‘grko-istočnog verskog obreda’, što je bio izraz za Srbe – pripadnike pravoslavne vere. Dmitrović zaklјučuje, da je ranije registrovanje male Leposave u matičnim knjigama katoličke crkve u Zagrebu i brisanje njenog imena u srpskoj pravoslavnoj crkvi u Zagrebu – bio čist falsifikat, što je, potvđuje Dmitrović – „Za hrvatsku istoriografiju normalna pojava“. Da je ovaj zaklјučak pisca tačan, pokazuju zbivanja oko Miroslava i Bele Krleže u Drugom svetskom ratu, u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, u kojoj će, konačno, Leposava Bela Kangrga – Krleža biti upisana u matične knjige katoličke crkve, kao katolkinja i kao Hrvatica. Jer, da je tako upisana u detinjstvu, onda novo upisivanje ne bi trebalo. U knjizi piše:
„To se dogodilo, tačno, 24. juna 1941. godine. Postoji dokument! Ko je nagovorio Belu na katoličanstvo? Krleža? Okolnosti prožete strahom za goli život? Danas je poznato, da je najbolјi prijatelј Miroslava Krleže, sve vreme Drugog svetskog rata, bio doktor Đuro Vranešić, poglavnika Pavelića ministar i šef kabineta. Krleža će, krajem rata, reći, da bi ga Pavelić, verovatno, likvidirao, da nije bilo Vranešića, pa se može zaklјučiti, da je Bela, na nagovor Vranešića, uz saglasnost Krleže, prešla u katoličanstvo“.
Posle toga, navodi Dmitrović, Bela je, sve vreme rata, nastupala, kao najuspešnija glumica u „Hrvatskom narodnom pozorištu“, u Zagrebu.
Očigledan primer stvaranja hrvatske nacije, najčešće, od pravoslavnih Srba!
A srpski državnici, još nisu prohodali, da bi učinili korak ka vraćanju srpske kulturne baštine – prisvojene kao hrvatska, jer pozorišni, glumački, dosezi Leposave Kangrge – Krleže su dosezi u srpskoj kulturi!
Milorad Buha, premijer
Dipl. inž. Rajko Ležaić, predsednik Skupštine
Br. 2014/16 – 13. 12. 7525 (2016)
MAPA STVARANјA HRVATA – VIII
Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam preporučuje knjigu „Krst na križu“, pisca Ratka Dmitrovića, glavnog i odgovornog urednika dnevnog lista „Novosti“ u Beogradu. Izdavač je NID Kompanija „Novosti“ ad, Beograd, 2016. godine.
Pisac je Srbin prognan iz Zagreba, Hrvatska, te je lako zaklјučiti – da je ovo delo, neprocenjive naučne vrednosti, napisao pod utiskom strahovitog zločina genocida hrvatske države nad Srbima, Jevrejima i Romima, od 1941. do 1945, i njenom zločinu genocida nad Srbima od 1990. do 1995, kad je prognano 800.000 Srba iz Republike Srpske Krajine (Zone pod zaštitom UN) i Hrvatske. U knjigu je uneo nepobitne činjenice, da su Vatikan i Austrija (tokom vekovne austrijske okupacije srpskih zemalјa) imali strateško usmerenje, da se onemogući stvaranje srpske države na celokupnoj srpskoj etničkoj i istorijskoj zemlјi, da se broj Srba smanjuje – ratnim uništavanjem, prevođenjem iz pravoslavne vere u katoličku i pretvaranjem Srba u druge nesrpske narode, u prvom redu – u izmišlјene Hrvate. Podatke o ovoj protivsrpskoj strategiji Vatikana i Austrije, Vlada RS Krajine redovno dostavlјa javnosti, te ćete videti – da je Ratko Dmitrović izvrsno predstavio način stvaranja veštačke hrvatske nacije (naroda), najviše od pokatoličenih Srba i slovenačkih plemena iz Zagreba i Zagorja, ali i od pojedinaca, ili grupa nemačke, slovačke, češke i drugih narodnosti. Za ovo osmo predstavlјanje, prenećemo Vam objašnjenje R. Dmitroivća, kako je vićena srpskih etničkih i istorijskih zemalјa ustuplјena Hrvatima, te je stvorena državna teritorija veštačke hravatske nacije. Dmitrović je to lepo, a kratko, predstavio u članku „Argumenti profesora Dubravice“, str 260 (o čemu obaveštavamo javnost i strane ambasade u Beogradu). R. Dmitrović se opredelio, da ovo protivsrpsko delovanje objasni u vreme komunističke vlasti u Jugoslaviji, ne dotičući se i ranijeg oduzimanja srpskih zemalјa – radi stvaranja državne teritorije za Hrvate, što su činile Austrija, Austrougarska i Kralјevina Jugoslavija. Zanimlјivo je, da je knez Pavle Karađorđević, radi bratske sloge Hrvata i Srba, poklonio Hrvatima srpske zemlјe: Dubrovnik, Dalmaciju, Liku, Kordun, Baniju, Slavoniju i deo Srema. To će nastaviti i komunistički režim, na čijem čelu je bio Hrvat, Josip Broz Tito. Mada je Hrvatska u Drugom svetskom ratu obavila strahovito istreblјenje Srba, Roma i Jevreja, ona je postala posle 1945. privilegovana, jer joj se poklanjaju nove prostrane srpske etničke i istorijske zemlјe. Dmitrović to i ovako predstavlјa:
„Uostalom, nije tajna da je američki predsedni Ruzvelt, dobivši informacije kakva je suština Nezavisne Države Hrvatske (1941-1945) i koliko je Srba i Jevreja likvidirano u toj državi, predlagao da se Hrvati, kao narod, stave pod međunarodnu kontrolu. Odustao je od toga posle intervencije Čerčila, koji je, protežirajući Tita i njegov pokret, preneo neistinu svojih oficira iz Titovog štaba, da na tlu Hrvatske, odnosno Nezavisne Države Hrvatske, deluje snažan hrvatski antifašistički pokret, sa desetinama hilјada boraca. Čerčil je sakrio podatak, da su ti borci bili Srbi. Tako je savršeno odigrana igra hrvatskih, ali i srpskih komunista, jer kod srpskih komunista je uvek dominirala borba protiv svega što je srpsko! Uostalom, to je bio osnov programa Komunističke partije Jugoslavije… Milovan Đilas je velikodušno poklonio Baranju Hrvatskoj, iako, kako to tvrdi i hrvatski profesor Branko Dubravica, a ta oblast nikada nije pripadala Hrvatskoj. Đilas je tada nudio Hrvatima i celu Bačku, ali je realizaciju te ideje, u poslednji čas, sprečio Vicko Krstulović iz Splita. Đilas se i ranije istakao protivsrpski – i za vreme zasedanja Antifašističkog veća narodnog oslobođenja Jugoslavije, 1943. godine. Kad je Moša Pijade skrenuo pažnju, da bi i Srbi u Hrvatskoj, na prostoru Krajine, trebalo da dobiju svoju autonomiju, da i Hrvatska ima jednu autonomnu pokrajinu, Đilas je Pijadu nazvao srpskim nacionalistom“.
Srpski državnici nikad nisu pokrenuli pitanje vraćanja srpskih zemalјa iz Hrvatske, pa tako ni Istru, Zadar i nekoliko otoka u Jadranskom moru, koji su oduzeti od Italije, jer je na teritoriji gde je Italija bila okupator, od 1941. do 1943, hrvatska vojska obavila strahovite zločine nad Srbima, Jevrejima i Romima. Ali, umesto da te zemlјe oduzete od Italije budu u okviru srpskih pokrajina, one su dodelјene Hrvatskoj – koja je počinila zločine, zbog kojih su Italiji, kao savezniku Hrvatske, oduzete te zemlјe!. A srpski državnici, nikad nisu pokrenuli pitanja da im se vrate srpske teritorije – oduzete na ovih nekoliko načina.
Srpski državnici nikad da učine taj istorijski korak, jer, svi su izgledi, još nisu prohodali!
Milorad Buha, premijer
Dipl. inž. Rajko Ležaić, predsednik Skupštine
Br. 2016/16 – 14. 12. 7525 (2016)
MAPA STVARANјA HRVATA – IX
Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam preporučuje knjigu „Krst na križu“, pisca Ratka Dmitrovića, glavnog i odgovornog urednika dnevnog lista „Novosti“ u Beogradu. Izdavač je NID Kompanija „Novosti“ ad, Beograd, 2016. godine.
Pisac je Srbin prognan iz Zagreba, Hrvatska, te je lako zaklјučiti – da je ovo delo, neprocenjive naučne vrednosti, napisao pod utiskom strahovitog zločina genocida hrvatske države nad Srbima, Jevrejima i Romima, od 1941. do 1945, i njenom zločinu genocida nad Srbima od 1990. do 1995, kad je prognano 800.000 Srba iz Republike Srpske Krajine (Zone pod zaštitom UN) i Hrvatske. U knjigu je uneo nepobitne činjenice, da su Vatikan i Austrija (tokom vekovne austrijske okupacije srpskih zemalјa) imali strateško usmerenje, da se onemogući stvaranje srpske države na celokupnoj srpskoj etničkoj i istorijskoj zemlјi, da se broj Srba smanjuje – ratnim uništavanjem, prevođenjem iz pravoslavne vere u katoličku i pretvaranjem Srba u druge nesrpske narode, u prvom redu – u izmišlјene Hrvate. Podatke o ovoj protivsrpskoj strategiji Vatikana i Austrije, Vlada RS Krajine redovno dostavlјa javnosti, te ćete videti – da je Ratko Dmitrović izvrsno predstavio način stvaranja veštačke hrvatske nacije (naroda), najviše od pokatoličenih Srba i slovenačkih plemena iz Zagreba i Zagorja, ali i od pojedinaca, ili grupa nemačke, slovačke, češke i drugih narodnosti.
Za ovo deveto predstavlјanje, prenećemo Vam objašnjenje R. Dmitroivća – kako su čuveni sportisti Jugoslavije iz srpskih pravoslavnih porodica, proglašeni pripadnicima hrvatske nacije (naroda): Dražen i Aleksandar Petrović i Stojan Vranković (košarkaši). Sva trojica su bili prijatelјi i činili su istaknute igrače jugoslovenskoe košarkaške reprezentacije. No, to se prijatelјstvo raskinulo 1990. godine, kad su jugoslovenski košarkaši igrali u Argentini. Tad je na stadion ušao jedan Hrvaat i mahao je zastavom – koja je bila korišćena u fašističkoj državi Hrvatskoj od 1941. do 1945, kad su biološki istreblјivani Srbi, Jevreji i Romi.. Košarkaš Vlade Divac mu je oteo tu zastavi i bacio je. Od tog trenutka, na njega su se nalјutili saigrači i veliki prijatelјi: Dražen i Aleksandar Petrović i Stojan Vranković. Kasnije je (1993) Dražen poginuo u saobraćajnoj nesreći i Vlade Divac je, prilikom službene posete Hrvatskoj, otišao na njegov grob da položi venac. Posle toga je posetio pokojnikovog brata, Aleksandra Petrovića, gde je bio i Stojan Vranković, a i Aleksandrova majka Biserka. Divac je pokušao, da sazna zašto su ova dvojica na njega lјuti, ali razgovor nije usledio. Ova dvojica su mu samo rekla: „Kad prođe vreme – objasnićemo ti“. To je bilo sve, Vlado Divac je napustio Aleksandrov stan u Zagrebu.
Ratko Dmitrović nas upoznaje, da je porodica Aleksandra i Dražena čisto srpska pravoslavna iz Hercegovine i da njihov otac nosi i danas često srpsko ime – Jovan. I porodica Stojana Vrankovića je čista srpska pravoslavna iz Drniša, u Dalmaciji. Međutim, njihove majke su katolkinje Hrvatice, te su to oni iskoristili, da se predstavlјaju Hrvatima (zbog čega su slavlјeni u Hrvatskoj, i u njoj nisu imali nikakvih problema – zbog svoje stvarne pripadnosti srpskoj pravoslavnoj porodici). Stojan je, uzgred, promenio ime, jer je ono tipično pravoslavno, pa je uzeo ime Stojko. Dmitrović nas upoznaje, da je i jedan rođak Vlade Divca odselio iz Srbije u Dalmaciju, oženio se Hrvaticom i pristao da ga smatraju pripadnikom hrvatske nacije. Koliko su preobraćeni (konvertirani) Srbi protiv svog srpskog naroda, objašnjava nam R. Dmitrović postupkom Stojana Vrankovića, koji se veselio kad je Hrvatska prognala sve Srbe iz Republike Srpske Krajine (Zone pod zaštitom UN), odakle je i njegova porodica. Pogledajmo:
„Stojko Vranković nije Stojko, već je Stojan! Stojan mu je kršteno ime, a Stojkom su počeli da ga zovuiz razloga što se pre njega, valјda, nijedan Hrvat nije zvao – Stojan. Vranković je rođen u Drnišu, od oca Srbina i majke Hrvatice. Podigla ga je majka i to vaspitanje je bilo presudno. Stojan Vranković se izjašnjava kao Hrvat, bio je s Dinom Rađom na Kninskoj tvrđavi – kada je Tuđman, hrvatski predsednik, došao u ‘oslobođeni’ Knin, a njegovi zemlјaci iz Drniškog kraja tvrde, da je, u međuvremenu, zemne ostatke svog oca iskopao sa pravoslavnog groblјa i ponovo ih sahranio na katoličkom… Aleksandrov i Draženov otac je rođen u selu Zagora, Opština Trebinje, Republika Srpska. Samo nekoliko kilometara dalјe, nalazi se selo Bodiroge, iz kojeg korene vuče još jedan slavni košarkaš – Dejan Bodiroga. Inače, Bodirogini su u vrlo bliskom srodstvu s Petrovićima; ako je verovati Hercegovcima iz tog kraja, Dejanova baba i Draženov deda su bili rođeni brat i sestra, Srbi pravoslavne vere“.
I tako, hrvatski državnici čine sve – da i dalјe Srbe pretvaraju u pripadnike hrvatske nacije, a srpski državnici, nikad nisu pokrenuli pitanje, da se to davno okupatorsko umeće prestane sprovoditi i danas. Taj korak srpski državnici ne preduzimaju, jer, očigledno je – kako narod kaže, još nisu prohodali!
Milorad Buha, premijer
Dipl. inž. Rajko Ležaić, predsednik Skupštine
Br. 2019/16 – 18. 12. 7525 (2016)
MAPA STVARANјA HRVATA – X
Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu Vam preporučuje knjigu „Krst na križu“, pisca Ratka Dmitrovića, glavnog i odgovornog urednika dnevnog lista „Novosti“ u Beogradu. Izdavač je NID Kompanija „Novosti“ ad, Beograd, 2016. godine.
Pisac je Srbin prognan iz Zagreba, Hrvatska, te je lako zaklјučiti – da je ovo delo, neprocenjive naučne vrednosti, napisao pod utiskom strahovitog zločina genocida hrvatske države nad Srbima, Jevrejima i Romima, od 1941. do 1945, i njenom zločinu genocida nad Srbima od 1990. do 1995, kad je prognano 800.000 Srba iz Republike Srpske Krajine (Zone pod zaštitom UN) i Hrvatske. U knjigu je uneo nepobitne činjenice, da su Vatikan i Austrija (tokom vekovne austrijske okupacije srpskih zemalјa) imali strateško usmerenje, da se onemogući stvaranje srpske države na celokupnoj srpskoj etničkoj i istorijskoj zemlјi, da se broj Srba smanjuje – ratnim uništavanjem, prevođenjem iz pravoslavne vere u katoličku i pretvaranjem Srba u druge nesrpske narode, u prvom redu – u izmišlјene Hrvate. Podatke o ovoj protivsrpskoj strategiji Vatikana i Austrije, Vlada RS Krajine redovno dostavlјa javnosti, te ćete videti – da je Ratko Dmitrović izvrsno predstavio način stvaranja veštačke hrvatske nacije (naroda), najviše od pokatoličenih Srba i slovenačkih plemena iz Zagreba i Zagorja, ali i od pojedinaca, ili grupa nemačke, slovačke, češke i drugih narodnosti.
Za ovo deseto predstavlјanje, prenećemo Vam objašnjenje R. Dmitroivća – kako su austrijske i austrougarske vlasti preimenovale srpsko pismo i jezik u hrvatsko pismo i u hrvatski jezik, pravoslavne Srb, katoličenjem, proglašavali pripadnicima hrvatske nacije i na temelјima srpskih pravoslavnih crkava podizali katoličke crkve, u Hercegovini i Dalmaciji. Sve ovo se nalazi u kratkom članu ove knjige – na str. 159, pod naslovom „Milјenko Hrkač“. Milјenko Hrkač je bio iz pokatoličene srpske porodice iz Mokrog, nedaleko od Širokog Brijega i on je u bioskopu „20. oktobar“, u Beogradu, 13. jula 1968, kao hrvatski diverzant, postavio bombu, čija je eksplozija usmrtila jednog gledaoca i ranila 70, od kojih je devojka, Magdalena Novaković, ostala bez obe noge:
„Opština Široki Brijeg, uz još nekoliko hercegovačkih mesta, dala je najviše hrvatskih ustaških dobrovolјaca, a nakon što je okončan Drugi svetski rat, partizani su (antifašisti), u retkim trenucima iskrenosti, priznavali da su se, u 1944. godini, najžešće i najteže borbe vodile upravo u Hercegovina – sa hrvatskim ustašama. Tamo se niko nije predavao, a ginulo se uz povike: ‘Za poglavnika i Hrvatsku’… Savremeni hrvatski istoričari reći će, da je Široki Brijeg oduvek hrvatski, da je jedno od semeništa hrvatstva i katoličke vere u Hercegovini. Ako im zatražite dokaze za tako nešto, spomenuće vam ‘Kočarsku ploču’ (pisanu na starom srpskom jeziku),,, Samo beskrupolozni i svakog stida oslobođeni lјudi mogu, nakon spominjanja ‘Kočerinske ploče’, istrajavati u tvrdnji da je Široki Brijeg jedna od kolevki hrvatstva. Zašto? Zato što je ‘Ќočerinska ploča’, ustvari, nadgrobni spomenik porodice Milošević, tačnije Vignja Miloševića, srpskog velikaša i imućnog čoveka, koji je umro početkom 15. veka, 1404. godine. Tekst na toj ploči je napisan srpskom ćirilicom… Savremeni hrvatski istoričari reći će, da se tu radi o, zamislite, ‘hrvatskoj ćirilici’. Ako ih upozorite, da pričaju budalaštine, spustiće teoriju na niži stepenik i ‘priznati’ da se tu, ustvari, radi o ‘bosančici’- autentičnom ćiriličnom pismu samo Bosne i Hercegovine, čije ishodište, dodaju, valјa tražiti kod onih koji su po toj zemlјi ostavlјali nadgrobne stećke, ili krajputaše. Ovu teoriju je, nemajući druge, koristio i rahmetli Alija Izetbegović, kada se mučio da objasni poreklo bosanskih muslimana, a odbijajući da prizna njihov (a zatim i svoj) srpski koren. ‘Bosančicu’ je, kao sinonim za ćirilicu, krajem 19. veka, lansirao Benjamin Kalaj, austrijski upravnik Bosne, čovek koji je izmislio i Bošnjake (kao novu naciju). Kalaj je to činio s cilјem da Bosnu i Hercegovinu što više ‘oslobodi’ srpskog nasleđa i srpske istorije, u koju su Bosna i Hercegovina duboko urenjene. Inače, prva katolička crkva u Širokom Brijegu je podignuta tek 1871. godine (gradnja započeta 1846) na temelјima srpske pravoslavne bogomolјe, koju su porušili Turci…“
Dmitrović obaveštava, da je ovaj hrvatski diverzant, a bivši Srbin, Milјenko Hrkač, podmetač bombe u bioskopu, u Beogradu, uhvaćen i osuđen na smrt. Strelјan je 10. januara 1978. godine. Ono što je zanimlјivo, a o tome nas obaveštava Dmitrović, je činjenica, da i samo prezime ovog diverzanta – Hrkač, daje podatak o njegovoj pripadnosti srpskom narodu, jer su tim izrazom Austrijanci zvali samo pravoslavne Srbe, naravno podruglјivo. Evo tog Dmitrovićevog objašnjenja:
„Inače, prezime Hrkač, s verzijama: Rkać ili Hrkać, pogrdni je naziv za Srbe u Dalmaciji i Hercegovini. Hrkači iz Mokrog i Pribiovića, nedaleko od Širokog Brijega, nekada su, kao pravoslavni Srbi, slavili Krsnu Slavu – Đurđevdan“.
I ovo je dobar prilog za shvatanje kako je građena veštačka hrvatska nacija – u nejvećem broju od pravoslavnih Srba. I tako, hrvatski državnici čine sve – da i dalјe Srbe pretvaraju u pripadnike hrvatske nacije, a srpski državnici, nikad nisu pokrenuli pitanje, da se to davno okupatorsko umeće prestane sprovoditi i danas. Taj korak srpski državnici ne preduzimaju, jer, očigledno je – kako narod kaže, još nisu prohodali!
S oiptivanjen,
Milorad Buha, premijer
Dipl. inž. Rajko Ležaić, predsednik Skupštine