Br. 45/18 – 10. novembar 7527 (2018)
SRPSKA GLAGOLjICA U MOSKVI PREDSTAVLjENA ZA HRVATSKU
Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu je zaprepašćena činjenicom, da se povjest (istorija) evropskih naroda krivotvori i to uz puno angažovanje najviših državnika i najviših stručnjaka svetske kulturne baštine – u svakoj državi. Primer za to je i otvaranje Izložbe „Hrvatska glagoljica“ u Zagrebu, Hrvatska – od 6. do 15. novembra 7527 (2018) godine. Gradonačelnik Zagreba, Milan Bandić, boravio je ovih dana u Moskvi, gde ga je odlikovao ruski predsednik Vladimir V. Putin. Tom prilikom je Bandić obavestio ruske državnike o Izložbi „Hrvatska glagoljica“ u Zagrebu i niko nije, ni u Rusiji, ni u drugim zemljama, objavio istinu – da je reč o srpskom jeziku i srpskom pismu (glagoljici). Nažalost, savremena svetska nauka o srpskom jeziku ne sadrži istinu i ne beleži da je današnji službeni i književni jezik u Hrvatsko samo srpski jezik, kao što je to i u Bosni i Hercegovini i u Crnoj Gori (ne postoje jezici: hrvatski, crnogorski i bosanski). U Hrvatskoj je objavljeno i to da i u ruskim arhivama u Petrovgradu, u Rusiji, piše da je srpska glagoljice od 13. do 16. stoleća Nove ere – „glagoljica hrvatskog naroda“. Deo tog hrvatskog teksta navodimo:
„Hrvatska glagoljica u Rusiji
Jedna od 24 meni poznate države koje čuvaju rasutu hrvatsku glagoljičku bašćinu je i Rusija. Najbogatija i najvažnija zbirka hrvatskih glagoljičkih dokumenata i knjiga izvan domovine nalazi se u Petrovgradu. Radi se o znamenitoj Berčićevoj zbirci, koja sadrži pet glagoljičkih kodeksa, 154 fragmenata (ukupno 386 sačuvanih listova), pisana između 13. i 16. st., kao i 53 kurzivna glagoljička teksta nastala od 1460. do 18. st. Zbirka je rezultat dugogodišnjega strpljivog i mukotrpnog skupljanja zadarskog glagoljaša i akademika Ivana Berčića (1824.-1870.). Čuva se u svjetski poznatoj knjižnici Saltykov-Ščedrina (bivša Imperatorska javna knjižnica, sada Ruska nacionalna knjižnica, jedna od najvećih na svijetu). Zanimljivo je da ova glagoljička zbirka, koju je Ruska akademija otkupila odmah nakon Berčićeve smrti, sadrži ostatke ukupno 55 misala, 77 brevijara i 7 zbornika od 13. do 16. stoljeća. O toj zbirci je Svetlana Olegovna Vjalova iz Ruske Nacionalne knjižnice u Petrogradu priredila godine 2000. monografiju na ruskome jeziku (u dvije knjige: knjiga faksimila i opis fragmenata). Prof. Vjalova vodeći je stručnjak za Berčićevu zbirku, a bila je i gost na tribini Društva prijatelja glagoljice godine 1995. i 2001“.
A da je to nemoguće, nauka bi morala to da shvati, jer u Srednjem veku nije postojala hrvatska nacija. Nju su stvorile Austrija i Vatikan u 19. stoleću, tako što su Slovence u Zagoruju i Zagrebu primorali da se predstavljaju za Hrvate, a to su učinili i Srbima katolicima u Dubrovniku, Dalmaciji, Lici, Kordunu, Baniji, Slavoniji, Srebu i Baranji. Proglašavanje srpskog jezika hrvatskim je bilo jedna od ključnih austrijskih i vatikanskih poluga za stvaranje veštačke hrvatske nacije (naroda) – uglavnom od Slovenaca i Srba. U tom smislu je, 1843. godine, austrijski car naredio, da se slovenačko stanovništvo u Zagrebu i Zagorju daruje imenom hrvatskim. Odlučeno je i da se to narodno (nacionalno) ime mora proširiti van Zagreba i Zagorja i njime se imaju zvati svi Srbi katoličke vere. Time bi se znatno povećao broj pripadnika te hrvatske narodnosti, koji bi pomogli sprovođenje austrijskih kolonijalnih planova na Balkanu i u Panoniji – na srpskim zemljama. Pod tim se podrazumevalo komadanje i usmrćivanje pripadnika srpskog pravoslavnog naroda. Odmah po oglašavanju ove naredbe, slovenačka omladina je u Zagrebu i Zagorju počela da vatreno oglašava svoje novo nacionalno ime – “hrvatsko!“ Ovoj pojavi se začudio Rus, profesor istorije, dr Apolon Aleksandrovič Majkov, pisac zapažene knjige: „Istorija srpskog naroda“, koju je preveo na srpski jezik Đura Daničić, u 19. stoleću. Majkov je u ruskom listu: „Novoje vremja“, 1876, upozoravao školsku i univerzitetsku slovenačku mladež u Zagrebu i Zagorju:
„Hrvatska akademička omladina izjavljuje, kako ona zna, da u Bosni i Hercegoivni živi jedan narod, hrvatski. Ne, gospodo, vi to ne znate! Štaviše, vi ne znate, ni u ime kojeg naroda vi sami dajete izjavu svoju. Vašu današnju provinciju Hrvatsku, s glavnim gradom Zagrebom, povodom strašnih pustošenja – što ih sprovedoše Turci u minula vremena, naselili su došljaci iz Štajerske, Kranjske i Karantanije, tj. Slovenci, a ne Hrvati; vaš pomesni govor, to je narečje slovenačko! Znate li vi, da kad sebe nazivate hrvatskom omladinom, da se vi služite tim nazivom – ne po narodnom govoru i ne po narodnosti, već po nalozima austrijske vlade“.[1]
Poslednja rečenica Apolona Aleksandroviča Majkova, da omladina u Zagrebu mora da se odriče svoje slovenačke narodnosti i da je zamenjuje hrvatskom, svedočanstvo je o jasnim kolonijalnim učincima Austrije i Vatikana protiv slovenskih naroda. To je shvatio ovaj ruski povjesničar (istoričar) u 19. stoleću. Poput njega, i srpski književnik iz 19. stoleća, Laza Kostić, uočava vatikansko-austrijsku nameru o stvaranju hrvatske nacije (naroda) od Slovenaca i Srba, koja će biti zadužena da odbaci slovenački jezik iz službene upotrebe („kajkavski dijalekat“) i da koristi samo srpski jezik, koji će se zvati i hrvatskim jezikom. Ovu zločestu kolonijalnu nameru o stvaranju veštačke nacije (veštačkog naroda) od Slovenaca i Srba prihvatali su i neki od pripadnika srpskog naroda.
Austrijski popisi stanovništva u 19. satoleću, pokazuju da se katolici u Dubrovniku, Dalmaciji, Hercegovini i Bosni i drugim krajevima okupirane Republike Srpske Krajine nisu izjašnjavali za Hrvate, nego su upisivani kao SRBI KATOLIČKE VERE.
Ove istine, kako sam rekao, ne uvažavaju državnici i služžbeni naučnici evropskih zemalja, nego celu kulturnu baštinu i povjest (istorij) srpskog naroda pripisuju veštačkoj hrvatskoj naciji. Posebno je zanimljivo da oni danas ne poštuju ni naredbu predsednika Ruske Federacije, Medvedeva, koji je zahtevao da se krivotvorena povjest (istorija) ukloni iz naučnih, školskih i univerzitetskih knjiga, a da se napiše istinita istorija o narodima i njihovoj kulturnoj baštini.
Molimo sve dobaronamerne u Evropi i vanevropskim zemljama da sadržaj ovog saopštenja prevedu na druge jezike i o tome obaveste državnike, naučnike, književnike i novinare.
S poštovanjem.
Milorad Buha, predsednik Vlade
[1] Blagojević, Lazar, Ilišković, Rajko i Pavlović, Ilija: „O srbofobiji kroz vijekove“, SPKD „Prosvjeta“, Šamac, 2004, str. 78 (podvlačenje naše).