Br. 74/17 – 11. IX – 7525 (2017)
SRPSKI KRALjEVI PRE NEMANјE
Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu Vas upoznaje s povjesnom (istorijskom) istinom o srpskom (slovenačkom) starosedelaštvu na Helmu (Balkanu) i o srpskoj državi od 490. godine, s prestonicom u Skadru. O ovoj državi i mnogo istorijskih dela iz prethodnih stoleća, ali u Srbiji i ostalim slovenskim državama je povjesna (istorijska) nauka upisala da su Sloveni stigli na balkan tek u 7. stoleću Nove ere i da su se opismenili i pokrnjstili tek u 9. stoleću nove ere. Ovaj falsifikat o Srbima i ostalim Slovenima su plasirale germanske i romanske države, u saradnji s Vatikanom, a, nažalost, to i danas prihvataju za istinu slovenske državne i naučne ustanove. Na tako besmisleni stav upućuje i najavlјeni specijalni dodatak u dnevnom listu „Politika“, u Beogradu, koji će biti objavlјen u četvrtak, 14. septembra 2017. godine, pod naslovom: „Osam vekova od krunisanja prvog srpskog kralјa – Stefana Nemanje“. Reč je o 12. stoleću Nove ere, a Srbija je osnovana u petom stoleću Nove ere i do Nemanje su njome vladala 42 kralјa!
Ako cenjeno i najstarije srpsko dnevno glasilo „Politika“ podleže kolonijalnom falsifikatu – da je Nemanja prvi kralј Srbije, onda možemo da se upitamo: šta je sa srpskim i slovenskim državnicima i naučnicima?! Protiv ovog kolonijalnog falsifikata se oglasilo Društvo srpske zajednice u Ljublјani, Miklošičeva 96. Urednik Nikola Milovančević je objavio u „Časopisu za kulturu i društveni život“, br. 20, u Ljublјani, 2012. godine, na strani 59, članak. „Slovo prote, književnika i narodnog vođe, Nikle Begovića u Crkvi u Marindolu, 1868. godine“ – podatak da su Iliri u Antici bili srpsko pleme. Prota Nikola Beogović svedoči da su Srbe, u prvom stoleću, pokrstili: apostoli: Sveti Pavle i Sveti Andrej, a da je i Sveti Petar posećivao srpske zemlјe na Helmu (Balkanu). To znači, da su posle raspada Rimske imperije, oni (Srbi) mogli u 5. stoleću osnovati državu srpskog naroda, s prestonicom u Skadru, a nikako neki drugi narod. Evo dela iz njegove besede u Marindolu, 1868. godine:
„… Tako je bogme. Pa, to podudaranje poslovice srbske s riječima ‘Svetog pisma’ mora nas dovesti na tu misao – da su Srblјi prastari narod i vjerno gojenče samoga Boga! I kako bi to moglo drukče biti? Stare knjige svjedoče staru istinu. Stanimo malo, pa da pogledamo u povjesnicu apostolsku. Tu ćemo viditi jasno – da je Apostol Pavo dolazio u Ilirik i pisao tuda svoja pisma u slavne gradove! I za Apostola Petra – drže neki da je tuda putovao. Možda. No, to je za nas svejedno – za nas važi ova apostolska podloga, samo toliko, što uz nju dolazimo do uvjerenja, da su i slovjenski narodi (Srblјi) istinom jevanđeoskom još tada prosvjetlјeni bili, jer su Slovjeni od iskona živili po Iliriku… A, i osim toga, znademo mi još i ovo: da je, naime, Sveti Apostol Andrija – prvi učenik Hristov – donesao Slovjenima na sjeveru blagodeti svete vjere Hristove“ (pokrstio Srbe u današnjoj Bugarskoj i Srbiji, a i Ruse u današnjoj Ukrajini).
O srpskoj državi od 490. do 1171. godine, pisao je Srbin katolik i katolički sveštenik, fra Andrija Kačić Miošić, u svom delu „Razgovor ugodni naroda slovinskoga“, u kojoj spominje 42 srpska vladara pre Stefana Nemanje. On se nije (u 18. stoleću) povodio za, već tada prisutnim, antisrpskim namerama Vatikana i Austrije, te je zapisao – da su Iliri Antike samo Srbi (Sloveni), te da su mnoge pape i rimski carevi u Antici i ranom Srednjem veku Sloveni s Balkana (Srbi). Zanimlјivo je, da je ovo delo fra Andrije Kačića Miošića bilo u nastavnom programu i srednjih škola i fakulteta i da se niko nije obazirao na to da ono osporava germansko-vatikansku podvalu da su Srbi došli na Balkan iz Rusije u 7. stoleću Nove ere?!
Ove činjenice o Srbiji od 5. stoleća Nove ere, spominju i mnogi naučnici iz evropskih zemalјa prethodnih stoleća, a te sadržaje je uneo u svoje knjige akademik Jovan I. Deretić. On je Skadar označava za prestonicu Srbije od 490. do 1171. godine, pa čak i u periodu pre Rimske Imperije. Ovaj istraživač je našao dokumenata u inostranstvu, u kojima je to zabeleženo, a ovde ćemo navesti deo istorije Srbije pre Nemanje, u vreme srpskih kralјeva Vojislava i Bodina. J. Deretić tvrdi da niko od naših istraživača nije imao prilike da se tim dokumentima o Srbiji, koja se nalaze u arhivama drugih zemalјa, služi. Na osnovu njih, Jovan I. Deretić piše: “Srpski koreni su u Podunavlјu, ali srce Srbije je u Skadru. Taj stari grad, čije ime potiče neposredno od srpskog imena (pominje se kao: Sarba, Sarda, Sorda, Skorda, Sardonik, Sadar i Skadar), bio je najduže, oko dvanaest vekova, prestonica Srbije. Toliko dugo je ‘ponosni grad Sardonik’, kako ga naziva Stefan Prvovenčani, sa zaleđem, bio centar srpske države”.[1] J. I. Deretić opisuje Srbiju u vreme kralјa Dobroslava Prvog Vojislava (1024-1065), kojom prilikom potvrđuje da je Skadar prestonica Srbije (a ne Duklјe, ili Zete): “Kralјević Dobroslav je odrastao u Raškoj i bio je izuzetno obdaren, kako telesno, tako i umno. Iako je po godinama bio još dete, delovao je kao zreo čovek. Kada je došao u Skadar 1024. godine, Srbi su odmah pobili sve vizantijske činovnike i posadu, pa ga proglasili za kralјa. Čim je vizantijski car Vasilije doznao šta se desilo u Srbiji, digao je veliku vojsku i pošao da lično povrati pređašnje stanje. Vizantija je, u to vreme, bila vrlo moćna, najmoćnija od vremena cara Justinijana. Mladi kralј Dobroslav je izišao sa vojskom pred Vasilija i porazio ga 1025, u velikoj bici kod Bara…. Bitka je odlučena zahvalјujući smeloj taktici mladog kralјa… Zbog ove i drugih bitaka, Srbi su svog mudrog vojskovođu, kralјa Dobroslava, nazvali – Vojislav”.[2] Bar što se tiče prestonice Srbije, naši istoričari nisu morali da čekaju ova nepoznata dokumenta, na osnovu kojih J. I. Deretić ispisuje malo drukčiju istoriju od one koju smo učili. Mogli su da pročitaju, na nekoliko mesta, isti podatak (Skadar – prestonica Srbije) u “Letopisu popa Duklјanina!”, s čim ćemo se upoznati iz knjige Nikole Banaševića o ovom srednjevekovnom spisu: “… Nešto docnije, biće govora o zloglasnoj kralјici Jakvinti, ženi kralјa Bodina, a ovde ću samo podsetiti da je ona u Kotoru pripremila otrovni napitak, koji je poslala, preko svojih lјudi, u Skadar – da se dadne kralјu Vladimiru Trećem, da bi, njegovom smrću, osigurala presto svome sinu Đorđu”. U istoj knjizi, srećemo drugi navod o Skadru kao prestonici Srbije: “…Bojeći se da Branislav ili njegovi sinovi ne preuzmu kralјevstvo posle smrti svoga muža, Jakvinta je počela smišlјati kako će ih pogubiti. Obradovala se kada je jednog dana Branislav sa bratom Gradislavom i sinom Predihnom došao kralјu u Skadar”. Evo još jedne potvrde: “…Kralј Bodin uđe u Dubrovnik, sagradi tvrđavu, a zatim se vrati u Skadar, gde je umro”.[3]
Vlada RS Krajine u progonstvu se zahvalјuje uredniku Nikoli Milovančevu i Društvu srpske zajednice u Ljublјani na knjigama istine i nada se – da će to podstaknuti državne i naučne ustanove u Srbiji, da istinu o prošlosti Srba i rasrblјavanju unesu u školske i naučne knjige, jer je to samo korak dekolonizacije – što je predviđeno i rezolucijama Ujedinjenih nacija. S takvom obavezom prema prošlosti svog naroda, neće se moći pojavlјivati u javnim glasilima ono što „Politika“ najavlјuje u budućem članku – da je Nemanja prvi srpski kralј.
S poštovanjem,
Milorad Buha, predsednik Vlade
[1] “Antička Srbija”, dr Jovan I. Deretić, Beogrd, 2000, “Sardonija”.
[2] Isto.
[3] “Letopis popa Duklјanina”, Nikola Banašević, Beograd, SKZ, 1971, strane: 231, 257, 258.