Najveći Milojevićev greh je bio to što je proučavao istoriju Srba na način koji nije niko nije činio pre njega! Naime tragao je po arhivima Pekinga, Moskve, Rima, po arapskim bibliotekama, na mestima gde pre njega srpski ni evropski istoričari nisu.A grešan je bio jer nije hteo da se osloni na jedinu priznatu bečko-berlinsku istoriografsku školu poznatu po srbomržnji i falsifikatima. Ne samo kad je srpska istorija u pitanju već falsifikovanje celokupne istorije čovečanstva.
Milojević je rečeno u prethodnoj rečenici pokazao, postavio je osnove lingvističke teorije istoriografije. Zabranjenim činjenicama praktično obezbedio ogroman deo istorije koju smo proteklih vekova pa i decenija učili u školi i u koje danas verujemo.
Milojević je pronašao srpske spomenike po čitavoj Evro-Aziji, osvetlio istorijsko kretanje Srpskog naroda u kome je dolazak Slovena na Balkan u 7. veku postala najveća besmislica.
Milojević je za svaku svoju tvrdnju ostavio dokaz i naveo gde se on nalazi. Međutim od 1872. godine, do danas ni jedan srpski istoričar nije pokušao da proveri Milojevićeve arhivobiografske navode.
Skoro dva veka istoričari, pre svega srpski, stasavali su na bečko-berlinskoj školi istoriografije, sticali zvanja i zaposlenja. Ukoliko bi se upustili u proveravanje Milojevićevih navoda, verovatno bi ostali bez posla, možda i bez zvanja, a sasvim sigurno odbačeni na marginu na kojoj se svojevremeno našao i sam Milojević.
Telegram