Svetozar Pribićević
(Kostajnica, 26. oktobar 1875 – Prag 15. septembar 1936)
Srpski političar, ministar unutrašnjih poslova i ministar prosvete Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, od zagovornika jake centralne vlasti postao njen protivnik.
Pribićević je kao student u Zagrebu pripadao krugu napredne omladine. Svoje političke poglede izneo je 1897. u programskom članku Misao vodilja Srba i Hrvata (u almanahu Narodna misao) u kojem je zastupao gledište da su Srbi i Hrvati jedan narod.
Od 1902. je bio urednik Novog Srbobrana, organa Srpske samostalne stranke. Učestvovao je u osnivanju Hrvatsko-srpske koalicije (1905), i postao vođa njenog srpskog krila. Posle istupanja Franje Supila iz koalicije, Pribićević je bio njen stvarni šef.
Njegovom političkom ugledu nije previše naudilo suđenje trojici njegove braće, Marku, oficiru, Valerijanu (Vasi), profesoru i Adamu Pribićeviću u montiranom izdajničkom procesu (1908), koji se završio dugogodišnjim robijama za dvojicu braće. Vrlo brzo, 1910. ovaj proces je obustavljen, a učesnici pomilovani.
U vreme Prvog svetskog rata vodio je oportunističku politiku, ali se pred slom dvojne, Austro-Ugarske monarhije priključio Narodnom veću Srba, Hrvata i Slovenaca i postao njegov potpredsednik. Pribićević je igrao značajnu ulogu u danima stvaranja zajedničke jugoslovenske države.
Smatrajući da su Hrvati i Srbi jedan narod, svoju političku aktivnost usmeravao je na izgradnju jugoslovenskog unitarizma, i zalagao se za centralističko uređenje države. Na tim koncepcijama bio je jedan od osnivača Demokratske stranke (1919) zajedno sa Ljubom Davidovićem, Jašom Prodanovićem i drugima, i vodio odlučnu borbu protiv federalističkih snaga, posebno protiv Stjepana Radića i njegove Hrvatske republikanske seljačke stranke. U Kraljevini SHS bio je ministar unutrašnjih poslova (1919-1920) te ministar prosvete (1920-1922. i 1924-1925). Zbog neslaganja sa umerenijim delom vođstva Demokratske stranke istupio iz nje (1924) i sa 14 poslanika osnovao Samostalnu demokratsku stranku (SDS), koja je isticala svoj unitaristički i centralistički program.
Tada je sa Nikolom Pašićem osnovao vladu Nacionalnog bloka koja je branila centralistički Vidovdanski ustav. Kada je Pašić zaključio sporazum sa Stjepanom Radićem (1925), Pribićević je prešao u opoziciju. Smatrajući da je njegova podrška radikalima učvrstila srpsku dominaciju, on je posle skupštinskih izbora 1927. povezao svoju stranku s Radićevom Hrvatskom seljačkom strankom (koja je prešla u opoziciju) i s Radićem stvorio Seljačko-demokratsku koaliciju (SDK).
Tada je počela njegova postepena transformacija: od pobornika centralizma postao je njegov protivnik. U vreme Šestojanuarske diktature interniran je u Brus (Srbija), a zatim mu je zbog lošeg zdravlja dopušteno da ode u inostranstvo[1], gde je ostao do kraja života.
U emigraciji je napisao Diktatura kralja Aleksandra (La dictature du roi Alexande, Paris, 1933), svoj politički obračun sa kraljem Aleksandrom, u kojoj se izjasnio za federalno i republikansko ustrojstvo Jugoslavije. Svoje novo stajalište je izrazio u Pismu Srbima (1933), u kojem se zalagao za sporazum Srba i Hrvata na osnovu ravnopravnosti obaju naroda: „Svaki drugi put i rješenje značilo bi vječite trzavice, međusobne sukobe i ratove, koji bi se na kraju katastrofalno završili za oboje…“
Pred kraj života naglašavao je i potrebu stvaranja seljačko-radničkog pokreta.
Reference
1) Parlamentarizam u Srbiji
Spoljašnje veze
Desimir Tošić: Siloviti i namršteni Svetozar Pribićević („Danas“, 28. februar 2006.)
Adam Pribićević
(rođen u Kostajnici, 24. decembra 1880, a umro u Kanadi, izvršio je samoubistvo 7. februara 1957.)
Bio je srpski političar i publicista.Gimnaziju je završio u Sremskim Karlovcima, studije prava u Zagrebu. Političku delatnost započinje u Srpskoj samostalnoj stranci, piše u njenim listovima Srbobranu i „Srpskom kolu“.
Sledbenik Tomaša G. Masarika, po svojim političkim stavovima Adam Pribićević je sasvim blizak bratu Svetozaru Pribićeviću te s njim neprekidno tesno sarađuje stavljajući najjači akcenat na okupljanje i prosvećivanje seljaštva. Godine 1908. bio je optužen u veleizdajničkom procesu zbog veze s bratom Milanom Pribićevićem, oficirom i Valerijanom Pribićevićem, profesorom, za saradnju na izradi i sprovođenju revolucionarnog, kontra-hrvatskog programa. Zbog toga je s bratom Valerijanom (Vasom) osuđen na 12 godina teške tamnice. Godine 1910. proces je aboliran, a Pribićević oslobođen. U cilju razvoja sela, okupljanja i prosvećivanja seljaštva, osnovao je društvo za kulturno i ekonomsko unapređenje srpskog sela pod imenom Seljačko kolo.
Do izbijanja Prvog svetskog rata bio je urednik Srpskog kola; njegova misija u Beogradu 1913. i razgovori s Nikolom Pašićem prethodili su odluci Koalicije o kompromisu sa vladom u Budimpešti.
Posle izbijanja rata Pribićević je uhapšen i 1915. upućen na front u Galiciju. Posle 1918. neko vreme živi u Beogradu, gde izdaje „Narod“, „list za seljake“. Od 1924. živi u Vučitrnu, na Kosovu. Opredeljen za Samostalnu demokratsku stranku, javlja se u njenim listovima („Riječ“, i „Reč“) člancima o problematici sela i seljaštva.
Istrajao je do kraja uz brata Svetozara, a posle njegove smrti 1936, bio je izabran za predsednika SDS. Zahvalio se na predsedništvu stranke 1938. Od 1941. živeo u emigraciji, jedno vreme u Londonu, a zatim u Kanadi. U emigrantskim danima aktivno je radio u organizacijama Srba u dijaspori, a jedan je od osnivača Udruženja srpskih pisaca u inostranstvu 1951. godine.
Sa grupom autora 1950. godine upućuje generalnom sekretaru Ujedinjenih nacija promemoriju: Memorandum on Crimes of Genocide Committed against the Serbian People by the Government of the Independent State of Croatia during World War II.
Objavio je Naseljavanje Srba po Hrvatskoj i Dalmaciji i memoare Moj život i Od gospodina do seljaka. Izvršio je samoubistvo 7. februara 1957.[1] U memoarima „Moj život“ na 179.strani piše da je od Dučića dobio 100 dolara. Od 2008. godine ulica Nova 16. u Busijama, prigradskom naselju Beograda, nosi ime po Adamu Pribićeviću.