Politika,1927
Etnografski muzej u Beogradu
Semberska vjerovanja i običaji oko smrti
Zadušnice obeležavaju sećanje dana odvajanja duše od tela, člana Crkve. Zadušnice su u subotu pred Mitrovdan (8. XI) i u subotu pred mesoposnu nedelju (zadnja sedmica pred uskršnji post). Tada se ide na groblje, pale sveće na grobovima, nosi se hrana i piće, te se zajednički postavljaju sofre i zajednički jede. Tada se pominju mrtvi iz porodične “čitule” i prelivaju se grobovi. (Čitula se još “čita” kad je seoska Molitva i na slavu).
Kao predznaci smrti smatraju se: ako kokoš propjeva, ako psi zavijaju, ako goveda riču, ako konj legne pod jahačem, ako se kokoš poklopi kakvim sudom. U poslednjem slučaju, da bi se izbjegla nesreća, izmjeri se kokoš od mjesta gdje se poklopila do praga, i to od kljuna do repa. Ako na рrag dođe glava, odsjeku je; ako dođe rep, puste kokoš. Takođe se vjeruje, ako u kući umre dvoje u kraćem vremenskom razmaku, da će umrijeti i treće. Da bi se to izbjeglo, kada iznose iz kuće drugog mrtvaca, zakolju kokoš i njenu glavu stave u sanduk umrlog, kao zamenu za trećeg.
Postoji vjerovanje da će djetetu umrijet majka akо ono ubije žabu.
Na sve ove predznake naročito se pazi ako je u kući neko bolestan.
Teško oboljelu osobu rodbina često obilazi, a ako očekuju da će uskoro umreti, opraštaju se sa njim. Samrtnik ponekad sam traži da se “oprosti” sa rodbinom i prijateljima i ostavlja “zavjete”. Šta da se uradi posle njegove smrti, gde da ga sahrane, šta da mu obuku, šta da pripreme za sahranu, koga da obaveste i slično.
Samrtnika spuštaju sa kreveta nа pod “da umre na zemlji”, ili mu samo izvade perjani jastuk ispod glave i upale sveću.
Smrt se oglašava јаukom pred kućom odmah, ako je smrt nastupila po danu, a ako se to dogodilo noću, oglasi se čim svane. Radi obaveštavanja rodbine u drugim selima pošalju neku mladu osobu. “Na žalost” će doći iz svake kuće u zaseoku po neko, a susedi dolaze i da pomognu.
Svu vodu koja se zatekla u toj i susednim kućama u času smrti prospu jer se smatra nečistom. Dok se mrtvac ne sahrani, smatra se da u zaseoku ne valja ništa raditi, a naročito ne valja šiti, јеr će onom ko šije drhtati ruke.
Sve poslove oko sahrane umrlog: spremanje mrtvaca, pravljenje sanduka i krsta, kopanje rake, pripremanje hrane za daću i drugo, rade susedi i rodbina besplatno. Svima koji su bilo šta pomogli oko mrtvaca kasnije se daje dar, a muškarcima učesnicima u sahrani na polasku iz kuće (za sandukom) stavlja se peškir na desno rame.
Umrlog, zavisno od pola, kupa i oblači stariji čovek, odnosno žena. Mrtvac “mejt”, kupa se odmah kad nastupi smrt i oblači u novo odelo. Starije osobe јоš za života pripreme “ukopno” odelo (žene za tu priliku sačuvaju košulju u kojoj su se venčale), pokrov, peškire kojima će darovati “ukорnike”, sveće, komad crvene prede, kafu, šećer, pa čak i šibicu kojom će se sveća zapaliti. Aко umre siromah bez rodbine, susedi zajedno obave sve oko sahrane i daju mu “trećinu” (pomen).
Umrlom muškarcu obuku košulju, gaće, čarape, stave mu kapu na glavu. Umrloj ženi takođe obuku košulju, gaće i čarape i maramu, a kosu joj rasplelu i prekrste na grudima. Samo starije umrle osobe oblače na ovaj način. Mlađima oblače gradsko odelo i obuću nа noge. Na umrlom ništa ne vezuju i ne spliću.
Obučenog mrtvaca stavljaju u sanduk u koji su prethodno stavili “prtenu” (od konopljanog platna) i suknenu (vunenu) prostirku i jastuk pod glavu a na grudi mrtvaca krst od crvene -prede-, pored umrlog nešto novaca, a starijoj osobi cigarete i flašu rakije. Kada se mrtvac vozi na groblje, preko sanduka stave kaput umrlog, koji kasnije poklone osobi koja ga je kupala. Ispod sanduka stoje sveće u ćaši sa kukuruzom, a u neposrednoj blizini veliki drveni krst, obojen crvenom bojom. Crvena boja, boja života, javlja se u posmrtnim običajima u Semberiji više puta: Crvene boje je i krst na mrtvačevim gudima, u stvarima spremljenim za ukop uvek će se naći smotak crvene “pređe”, kojom će, sedam dana posle smrtnog slučaja, žene iz kuće vezati zbog žalosti raspletenu kosu “da se žalost okrene na radost”. Svi predmeti koji su bili u dodiru sa mrtvacem, odelo, posteljina, iznesu se iz kuće i pokvase i stave na ogradu najmanje do “trećine”, kada se mogu uneti u kuću. Najčešće, ipak sve to poklone onome ko je kupao umrlog. Slamu iz slamarice na kojoj je umrli ležao spale.
Umrlog “čuvaju”, sede kod njega ljudi i žene i ne ostavljaju ga nikad samog, ni danju ni noću.
Svi koji dođu na “žalost” donose rakiju, cigarete, cveće, jabuke, žene peškir ili maramicu, a poneko ostavi novac pored umrlog. Kada mu priđu, “celivaju ga”, ljube ga tri puta u lice ili u krst na njegovim grudima. Darovani novac ostaje u kući, a ostalo podele ženama koje su radile oko mrtvaca.
Smatralo se da će pokojnik koga pop nije opojao povampiriti, pa se sveštenik uvek pozivao na opelo. Verovalo se da se umrli ipak može povampiriti i dolaziti noću kući. Da bi to sprečili, smatrali su da treba zatvoriti prozor od kuće glogovim kocem, ili makar trnom.
Opelo se održava pred kućom, gde mrtvaca sa sandukom iznesu u dvorište. Posle održanog opela svi ponovo “celivaju” umrlog, i to najpre svi muškarci, zatim žene i na kraju najuža rodbina. U tom momentu naricanje dostiže kulminaciju. Jauču, “kukaju”, “nabrajaju” često u kraćim improvizovanim stihovima uglavnom žene, a i poneki muškarac. “Jauču” dok je mrtvac u kući, na sprovodu, a kasnije svako jutro po nekoliko dana posle sahrane, kao i kad odu na groblje. Svake subote do “godišnjice” rodbina je išla na groblje, a sada retko ko ide.
“Koljivo” se deli posle opela i po povratku sa groblja.
Ranije su na “sprovod” išli samo muškarci. Sada idu i žene. Ostatak običaja da na sprovod idu samo muškarci jest deljenje “dara”, stavljanja peškira svakom muškarcu učesniku u sahrani. Ako je umrla žena, njenom rodu daju se najveći i najlepši peškiri.
Pogrebna povorka zaustavlja se na svakoj raskrsnici. Sa prve raskrsnice vraća se kući većina učesnika, dok do groblja ide samo rodbina.
Umrlog voze na kolima, a samo vrlo ugledne ljude nose do groblja na rukama.
Po povratku sa groblia na prvoj vodi (to može biti i bara) peru ruke, a kuća umrlog kreči se sutradan po sahrani.
Po povratku sa groblja u kući umrlog daje se daća. Hrana za daću kuva se napolju, a postavljaju se uvek tri sofre. Ranije su za sve zadušne obede učesnici donosili svoje kašike. Viljuške se i sada ne upotrebljavaju, gusta hrana jede se prstima. Beskvasni hleb – pogača ne reže se, nego lomi. Od prve pogače izlomi se na sve tri sofre, i svako treba od nje da okusi. Broj pripremljenih pogača treba da bude neparan.
Za daće se kuva meso, krompir, kupus, pirinač, a ako je post papula, riba, krompir i pirinač.
Svakom umrlom, osim dece do 10 godina starosti, daju so do godine dana od smrti tri daće, “jedžeka” i to na dan sahrane, “trećina” (treći dan posle smrti) i “jedžek” (za godišnjicu, ali se može davati i posle devet meseci, a najkasnije do godinu dana od smrti). Godišnjica se daje ranije ako u kući predstoji neko veliko veselje: svadba, krštenje, useljenje u novu kuću. To se čini da se veselje ne provodi “rušno”, u žalosti.
Određenog dana kada se daju podušja na groblje ode nekoliko žena iz kuće. Tamo okade grob i pojedu jelo koje su ponele (kokoš, kuvana jaja, pogaču, koljivo) i popiju rakiju, a kod kuće se daju “sofre”, večera, na koje dolaze svi koji su bili na sahrani.
Sahrana i “trećina” mogu biti za vreme posta, a godišnjica je uvek mrsna i tada se kolje “dušni brav” (ovan, vo ili svinjče), za umrlog muškarca muškog pola, a za umrlu žensku osobu ženskog. Od džigerice i drugih iznutrica “dušnog brava” pravi se kavurma od koje svi prisutni treba da okuse, kao i od prve pogače.
Jela za sve “jedžeke” spremaju žene koje su spremale jela i za sahranu. Pre 1943. godine obavezno se spremao i bungur.
Žalost za umrlim, “ruši se”, izražavala je rodbina nošenjem “crnine”. Žene su nosile crnu maramu, a muškarci crnu pantljiku na rukavu i dok se nosila narodna nošnja, a i sada. Samo majka nе nosi crninu za malim umrlim detetom. Ko će nositi crninu za umrlim, zavisi od njegovog uzrasta. Tako za malom decom žale samo žene iz kuće, za starim osobama bliža rodbina, dok za osobama u punoj snazi, mladićima i ljudima u najboljim godinama nosi crninu najširi krug rodbine. I dužina žaljenja zavisi od uzrasta pokojnika, a traje obično godinu dana.
Pored nošenja crnine, dok se nosila narodna nošnja, izvrtalo se gornje odelo na naličje i tako nosilo. Nakit i ukrasi ne nоsе se dok se žali. Osim toga, muškarci su išli gologlavi na pogrebu i prvih 40 dana od smrti srodnika nisu se brijali, a žene su išle raspletene kose.
Smatra se da se i u najvećoj žalosti treba nasmejati, jеr se neće nasmejati ni u radosti onaj ko se u žalosti ne nasmeje.
Za vreme žalosti ne učestvuje se u veseljima. Slava se slavi, ali se ne peva i ne veseli. Svadba se u toj kući neće provoditi u toku te godine, a ako se devojka iz kuće “ukrade”, skinuće crnu maramu рrе nego što pođe i neće je više stavljati.Nedelju dana рrе godišnjice, “da se srete godina”, sve žene koje su se “rušile” na grobu umrlog skinu crne marame, razderu ih i ostave na grobu. Tako se radi i u Jadru, Mačvi i Pocerini.
Samo majka za odraslim sinom i starija udovica za mužem doživotno ne skida crnu maramu.
Groblja u semberskim selima i mitovi
Svako selo ima svoje groblje, “greblje”, a veća sela imaju i po dva ili tri groblja. U nekim selima zna se da su postojala i stara, davno napuštena groblja, koja ovde zovu “madžarska greblja” (Velino Selo, Triješnica). “Kužno” ili “astalučko” groblje (Donji Brodac i Dvorovi) jest staro groblje za koje se veruje da su u njemu sahranjeni umrli od kuge. Priča sе da su umrle od kuge na groblje vukli kukama. U selu Ostojićevu ima staro groblje za koje se ne zna ko је i kada u njemu sahranjivan. U Popovima postoji “pogibalačko” groblje, u koje se sahranjuju oni koji umru nasilnom smrću. Umrle nasilnom smrću nerado sahranjuju u groblju. Njih najpre ukopaju na mestu smrti, pa tek kasnije prenesu u groblje, jer postoji verovanje da će polje kroz koje se takav mrtvac pronese (idući na sahranu) uništiti grad i oluja. Postoji verovanje da “led tri godine tuče njivu kroz koju nose utopljenika”.
Do II svetskog rata umrle nasilnom smrću sahranjivali su van groblja. Sada se svi umrli sahranjuju u groblju, samo se nekrštena deca sahranjuju u cvetnjaku.
Za većinu grobalja ne zna se kada su nastala. Recentno groblje sela Kojčinovca nalazi se na srednjovekovnoj nekropoli, što se može zaključiti po dosada očuvanom stećku. Stećci su u Semberiji nađeni јоš u selima Batković i Dvorovi.
U vezi sa zasnivanjem groblja postoji verovanje da novo groblje treba da oboru dva brata blizanca sa dva vola blizanca, a da dve sestre donesu oračima večeru. Smatra se da mrtvac sahranjen u takvom groblju ne može da se povampiri. Priča se da su groblja sela Batković i Obarska oborana na takav način.
Groblja su zajednička za pojedine delove sela, celo selo ili dva susedna sela, što znači da je groblje zajedničko za više “famelija” (termin rod ne postoji u uobičajenom smislu), ali svaka “famelija” ima svoj deo groblja u kome se sahranjuju njeni članovi. Tako se u groblju sela Batković sahranjuju i Srbi i Karavlasi, ali svako ima svoj deo groblja. Starije osobe obično za života odrede na kome mestu u groblju žele da budu sahranjene, i taj zavet se obično ispunjava.
Grob je naziv za raku sa krstom i humkom. Već postojeći grob, ma koliko da je star, neće otvarati radi sahrane novog mrtvaca, ali, ako prilikom kopanja rake nađu kosti, pokupiće ih i bez ikakvog posebnog obreda staviti kod glave novog mrtvaca.
Raku kopaju srodnici ili susedi umrlog i tom prilikom važe opštepoznate zabrane: nije dobro da prilikom kopanja rаке potekne krv (da se neko ozledi), nije dobro da prazna raka pokisne ili prenoći, alat se ne dodaje iz ruke u ruku, nego se spusti na zemlju i sa zemlje uzima.
Raka je jednostavna, bez ikakvih obloga. Рrеkо sanduka naspe se zemlja u vidu humke, koja se odmah krstom obeleži.
Od kada se pamti, mrtvaca su uvek sahranjivali u sanduku.
Uz sanduk obično odmah naprave i drveni krst, koji oboje crvenom bojom. Drveni krstovi su velikih razmera, do 3 metra visine, često sa ponovljenim krstom na krsnicama. Krstovi su izrezbareni i na njima nema nikakvog teksta. Na groblju u Bijeljini drveni krstovi su jednostavni, oko 80 cm visoki i obojeni crnom ili žutom bojom. Grobovi ateista obeležavaju se drvenom piramidom. Krstove, odnosno piramide, okite peškirima (muški grob) ili maramama (ženski), cvećem i vencima. Preko humke prebace pokojnikov kaput, koji je za vreme sahrane stajao na sanduku, a takođe ostavljaju i motke od nosila. U toku godine, a i kasnije, na grob umrlog stavljaju i druge priloge: voće, cigarete, uoči Vaskrsa ostavljaju bojena jаја. Na dečije grobove ostavljaju kesice bombona, šećer, bočicu voćnog soka. Po isteku žalosti, žene iz rodbine umrlog ostavljaju сrnе marame. Sada je napušten običaj da na grobove rano preminulih osoba sade voćke, koje se i sada mogu videti kod nekih grobova.
Ko hoće i može u toku prve godine od smrti podiže umrlom trajniji spomenik. Ukoliko se dotle ne podigne, spomenik će se podići prilikom smrti nekog drugog člana porodice. Prilikom postavljanja spomenika na grob “kurbani se”: zakolje se kokoš i na grobu priredi zadušna gozba.
Najstariji datirani spomenici na grobljima semberskih sela potiču iz druge polovine XVIII veka. Stariji kameni spomenici su oblika krsta ili stele, koja takođe ima mali krst na vrhu. Krstovi su obično oko 60 cm visine, sa slabo naznačenim krsnicama, poneki imaju “jabuku” na krajevima krsnica. Ornament je, ukoliko ga ima, po pravilu varijacija krsta.
Natpisi, ukoliko ih uopšte ima, vrlo su lapidarni. Pored imena pokojnika, godine njegovog rođenja i smrti, zabeleženo je još najčešće i ko i kad podiže spomenik.
Kameni spomenici do početka XX veka su vrlo retki, što je i razumljivo. Podizanje kamenog spomenika iziskuje prilične materijalne troškove koje sebi mogu da dozvole samo imućni. S obzirom da su semberski seljaci tek osamdesetih godina XIX veka počeli da se oslobađaju kmetske zavisnosti, to se period ekonomskog jačanja sela poklapa sa periodom u kome se kameni spomenici češće postavljaju.
Izvor:InfoBijeljina.com
„Razvitak“ – Banja Luka, 1910.
„Golub“ 1882.
Radmila Kajmaković – Etnološka istraživanja u Semberiji
O izvornoj pjesmi Koprivne i Trebave
Oj narode, ispod Duge Njive…
Pored starih običaja, nošnje i narodne arhitekture, Koprivna ima još jedan biser koji odolijeva modernom vremenu – to je izvorna pjesma. Istina, to je pjesma koja se pjeva na cijeloj Trebavi, ali i na Ozrenu i u Posavini.
Naši stari pamte, a predanja govore da je u ovom kraju nekada bilo dosta gajdi i gusala. Gajde su isčezle negdje početkom 20. vijeka, a gusle su se održale i poslije II sv. rata.
Uz pomenute instrumente valja dodati šargiju i dvojnice, koji su se održali, pa i danas svojim zvukom oživljavaju uspomene. Tu je i violina koja je u ovim krajevima vjerovatno zamijenila gajde.
Šargija spada u žičane instrumente kod kojih se zvuk proizvodi trzalicom ili terzijanom. Sastavljena je iz dva drvena dijela, kutlače i repa. Obično je bez otvora,sa par malih rupica na dasci kutlače, uglavnom ima četiri žice pričvršćene čivijama na vrhu repa, na kojemu su obilježena polja (perdeta). Svira se uz samu šargiju, ili služi kao pratnja violini. Šargiji su posvećeni i mnogi stihovi:
-Oj šargijo, drvo javorovoko te sviro,
nikad ne bolovo!
-Šargijo sam tri godine dana
potrošio sepet terzijana.
-Šargijašu, tvoji terzijani
šargijaju bolje nego lani.
-Oj šargijo, moja vjerna drugo
dabogda mi svirala zadugo.
Dvojnice su se svirale najčešće solo i nekako su uglavnom vezane za čobansko zanimanje.
Ovi instrumenti su opšte poznati, ali ih način izvedbe kod ovdašnjih Srba čini karakterističnim i originalnim. Od šargije i violine je neodvojiva tipična trebavska pjesma. Njen nastanak i razvoj su veoma starog datuma. Spominju ih još pisani vizantijski izvori kada beleže dolazak, seobu slovenskih plemena na Balkan. Kroz dugo vreme do savremenosti oni imaju svoj prirodni razvoj kao i pjesme koje su na njima svirane. Danas ih nazivaju izvorna ili narodna muzika i pjesma.
Kod Trebavaca pjesma je nešto brža, razgovjetnija i otpjevana višim glasom, a bez orijentalnog patosa, koji je nanos i ostatak viševekovne turske okupacije. Na Trebavi se pjeva isključivo dvoglasno. Drugi glas bi nadvisivao prvi i završavao otegnutim jecanjem, dok bi se prvi završavao naglim padom tona.
Pjesme su ispjevane najčešće u desetercu. Kajde su različite, ali se ipak mogu podijeliti u tri vrste. Prve su, takozvane vezane, kao na primjer:
-Ašikuju Mićo i Anica,
ašikuju osam godinica,
kad deveta godina nastade
Mićo umre, Anica ostade…
Druga vrsta pjesama je u odvojenim stihovima:
-Osječani i Kožuhe ravne i Koprivna, to su sela fina.
-Oj Koprivno sa pet zaseoka, grudo zlata od stotinu oka.
-Oj narode, ispod Duge Njive, naša braća pod Ozrenom žive
-Doboj, Ozreni Trebava brate izvorna se pjeva, neka znate!
U treću grupu spadaju pjesme sa refrenima, što više karakteriše izvorno pjevanje novijeg vremena.
Pjesme su prigodnog karaktera, a nemali broj je ispjevan i o ljubavi. Odlikuju se blagom satirom iz seoskog života.
-Imam jednu namjeru odavno
svoju konu ljubit vodoravno.
-Sanjaj, dragi, na grudima mojim
ja se više nikoga ne bojim.
Današnje pjesme, gledane kao celina su nešto izmijenjene u odnosu na one iz starih vremena, kako u kajdi tako i u onome o čemu pjevaju, što je i razumljivo jer su se vremena promjenila. Žitelji Koprivne i cijele Trebave ostali su vjerni svojim izvornim pjesmama.
Značajno je i to, da se u susjednim predjelima (Ozren, Krnjin, Vučjak i Posavina) pjevalo slično ili potpuno isto, kako kod Srba, tako i kod Hrvata. Ponekad se, kao uspomena na gusle, njegovalo i pjevanje uz debelu žicu violine. Pjesme su izvođene solo, a bile su najčešće šaljivog sadržaja. Način izvođenja je isti kod žena i kod muškaraka, a nerijetko su pjevali i zajedno ili su se natpjevavali.
– Mala moja, na popravni pala
iz ljubavi ništa nije znala.
– Da sam, dragi, ja do toga došla,
sigurno bih sa peticom prošla.
– Čitala sam članak u Areni
da su momci po sniženoj cijeni.
– Piše, mala, u Oslobođenju
čitav članak o tvome poštenju.
– Došo lola, ništa ne govori,
samo gleda kako lampa gori.
– Mala moja, bila si mi mila
dok se nisi lagat naučila.
Dakle, izvorna pjesma, ona vesela djevojačka i momačka, jedno je divno i neprebolno sjećanje ljudima sa Trebave, ma gdje oni živjeli, sjećanje koje umire pjevajući.
KUD Trebava -Vojo Stjepanović
Igra kolo na čekiću
Malo se zna da Semberija ima svoje autohtono muziciranje – pjesme i igre – bez uticaja melosa drugih, okolnih područja: Srbije, Bosne, Slavonije, Krajine, Hercegovine i Srema.Od šezdesetak evidentiranih narodnih kola koja se igraju u semberskoj ravnici skoro je polovina nastala baš ovdje i nose imena po nekim ravničarskim toponima, jer ravnicu hoće pjesma i uz šargiju, uz dvojnice i gusle.Ravnicu hoće i pjesma utroje, učetvoro i upetoro. Hoće je i pjesma s prstom u uvu, jer se tako dalje i jače čuje, ali i pjesme sa prostranih njiva, sa bostaništa, povrtnjaka, livada, pašnjaka, utrina, sa ispašišta i molitvišta – hoće je i pjesma i sa rijeka Save i Drine.U Semberiju kajda kajdu uvijek stiže, pa se u njoj prepliću i nižu, nadvisuju i roje, ore se i pjevuše. Tako se i sada ore pjesme u Vršanima, Novom, Trnjacima, Kojčinovcu, Crnjelovu, Dvorovima, Brodcu, Suvom Polju…Ore se i muške i ženske pjesme. Djevojke iz Amajlija pjesmu mole da na vjetru stigne do njihovih momaka na rijeci Savi i da im poruči da ne piju njenu vodu, jer su je zatrovale vile.
Momci iz Novog pjesmom, opet, mole svoju rijeku Savu da im ne oda tajne. Njima pjesma pomaže da olakšaju dušu, pa zato pokatkad podvrisnu kao gladni kurjaci, pociknu i stave prst u uvo i zapjevaju, a na vratovima im nabreknu vene kao guje.
Pjesma hoće i čestite starine obučene u „bijele rubine“, sa opancima i dugim šarenim čarapama na nogama, prslukom na grudima i šubarom od jagnjeće kože na glavi. Manirom dobrih domaćina starci pjevaju o vrelim djevojačkim prsima, o momačkoj fruli, o konjima vranim, o…
Pjevaju starci, ali ih i mladi podržavaju, pa zapjevaju stare pjesme, za sada nevješto, ali sve češće.Ore se tako pjesme, i stare i nove, ali je najjača ona: „Što je sela odavde do Srema – od mojega ljepšeg nema“. U Semberiji su nastale i pjesme o djevojci ruži bijeloj, o Leli karameli, o čobanici ljepotici, o kolu i šargiji, o Crnjelovu – selu rodnom, o nevjesti i djeveru, o žutan-travi u Glogovcu…U semberskoj ravnici se pjeva i kada se ore i sije, sadi i rasađuje, zaliva i plijevi, kada Sava plavi i kada sunce prži. Pjeva se i kada rodi i kada omane, kada se ide na sijelo, ali i na počinak:
-„Oj, đevojko, s kim si noćas zaspala?“
Ravnicu hoće i kolo, pa je mnogo narodnih igara nastalo baš tu. Neka su zaboravljena, ali su obnavljanjem kulturno-umjetničkih društava po selima, ponovo zaigrana.
U Semberiji se igraju stara kola, neka vjerovatno potiču i krajeva odakle su prije više od dvjesta godina stigli preci današnjih Semberaca, uglavnom iz Hercegovine. Kola u ravnici igraju se po broju koraka, a tako se i zovu: dvojac, trojac, četvorak i šestorak. Neke igre imena su dobila po selima – batkovljanka, magnojevčanka, modranka, seljančica, kruščica i slično.
Igraju se i kola uz pjesmu, pa ih najčešće nazivaju po prvim stihovima u pjesmi – „Mala bašta“, „Oj curice“, „Igra kolo na čekiću“, „Ruzmarin“, „Derdanka“… Ima i običajnih kola koja se igraju o pojedinim vjerskim praznicima: Lazarevoj suboti, Petrovdanu, Đurđevdanu i drugim.Neka narodna kola u Semberiji dobila su imena po onima koji su ga prvi poveli ili najljepšem kolovođi – Pantino kolo, Đurđijino kolo, Vukino kolo… Mjesta u selima gdje su igrana kola i sada se nazivaju kolišta, a ponegdje molitvištvima, vašarištima i igrištima. Tačno se zna gdje su kolišta u Donjem Crnjelovu, Kojčinovcu, Golom Brdu, Modranu, Donjoj Čađavici, Ljeljenči, Zagonima, Glogovcu, Meterizima, Balatunu, Popovima, Velinom Selu, Dvorovima, Međašima…
Kola su se igrala i drugim mjestima u selima: u prostranim dvorištima, velikim drvenim magazama, pod trešnjama, u jabučiku, pod hrastovima, na raskrsnicama, u topolicima, u crkvenim portama i na livadama, a vrijeme je učinilo da su kola kasnije igrana u čitaonicama, u domovima kulture i školskim učionicama – a onda stala. Zamalo, pa zauvijek.
Na sreću, zahvaljujući nostalgičarima i ljubiteljima starina kola su „oživljena“, pa se ponovo igraju. Novoformirana kulturno-umjetnička društva na repertoaru imaju po pet ili šest autohtonih, semberskih kola, koja su „ravnopravna“ sa igrama iz Šumadije, Pomoravlja, istočne Srbije, Vranja i drugih krajeva poznatim po folklornom stvaralaštvu.
Oni koji znaju pokrete i note stručno su ih zapisali da se i tako trajno sačuvaju od zaborava. Uz kola očuvane su i narodne nošnje.
Tako i pjesma i igra vole ravnicu između dvije rijeke. Voli i ona njih. Tako je to u Semberiji od davnina davnih, od kada su u njeno prostranstvo stigli Hercegovci sa dugim šarenim čarapama i opancima bez potpetice, ali i Vrhovci sa dugim bijelim vunenim dokoljenicama iz ljute Krajine. Prvi su zaigrali kolo ravničarsko i podviknuli – „Oj, ha!“.
Dva i po vijeka poslije njih ponovo se razliježe – „Oj, ha!“, ali na drugi, ravničarski način.
Za TV BN Tihomir Nestorović
Prenijeto sa: Info Bijeljina
Svetlana Spajić – Oj jabuko zeleniko
SKC „Vuk Karadžić“ Bačka Topola – Srpske pjesme i igre iz Bos.Posavine
SKUD „Lazarica“ Stanari (Doboj) – Igre iz Stanarskog kraja