Br. 46/18 – 23. novembar 7527 (2018)
SRPSKA NEDORASLOST
Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu je, poslednjih godina, obaveštavala javnost – da se stolećima sprovodilo (i sprovodi) protivsrpsko delovanje država Zapadne Evrope i Turske, ali toj strahovitoj (genocidnoj) delatnosti se ne posvećuje pažnja u društvenim naukama, niti je to prisutno u školskim i univerzitetskim knjigama srpskih država. Naravno, reč je o pretvaranju Srba u druge narode i suzbijanje srpskih država na što manju teritoriju, uz što se i bogata srpska kulturna baština pripisuje tim novostvorenim veštačkim narodima: Bošnjacima, Hrvatima, Crnogorcima, Albancima, Makedoncima, itd, itd.
Kolika je nedoraslost srpskih državnika i naučnika očigledna, pokazuju podaci da se oni nisu posvetili ovoj protivsrpskoj delatnosti, mada je to bilo jednostavno i dalo bi pozitivne rezultate, te bi danas srpski narod bio očuvan i broj bi mu bio nekoliko puta veći od današnjeg. Broj Srba se nije smanjivao samo stvaranjem od njih drugih naroda, nego i ratovima, u kojima su okupatori i ti otuđeni Srbi (Hrvati, Bošnjaci, Crnogorci, Albanci…) ubijali milione Srba – u Prvom svetskom ratu preko milion i u Dugom svetskom ratu isto toliko!
A da su srpski državnici i naučnici u 19. i 20. stoleću sve ovo izučavali i stavljali u školske i univerzitetske knjige, osvestili bi mnoge otuđene Srbe i ubedili bi preostale da ne menjaju svoju pravoslavnu veru i svoju narodnu (nacionalnu) srpsku pripadnost..
Bilo je jednostavno uputiti stanovnike u protivsrpsko delovanje naučnim i školskim knjigama, ali to nije učinjeno. Evo dva primera koji su mogli da održe Srbe u jedinstvu – samo da su bili u naučnim i školskim knjigama. Reč je o izučavanju rasrbljivanja jednog nemačkog i jednog ruskog naučnika – oba rada su iz 19. stoleća, tako da su mogla biti veoma lekovita.
Austrijski istoričar, Nemac, Johan Hajnrih Šviker je štampao knjigu u Beču, 1874, s naslovom: ZUR GESCHICHTE DER KIRCHLICHEN UNION IN DER CROATISCHEN MILITARGRANZE, koju je preveo na srpski jezik Nikola Živković, a objavljena je od strane Eparhije šumadijske, u Kragujevcu, 1995. Knjiga na srpskom jeziku glasi: „Istorija unijaćenja Srba u Vojnoj Krajini“.
Unijaćenje znači da se pravoslavni Srbi odriču Srpske pravoslavne crkve i svoje hramove i crkve stavljaju pod upravu Rimokatoličke crkve (Vatikana) u Rimu. Naravno takvi Srbi su posle prevođeni u katoličku veru i najčešće su proglašavani pripadnicima hrvatske nacije. Šviker navodi takve primere na celoj teritoriji Vojne Krajine – od Arada u Rumuniji do Trsta u Italiji, a najviše podataka je dao iz Žumberka, uz granicu Hrvatske i Slovenije. Mada su Srbi u Vojnoj Krajini imali svoju samoupravu u Austriji i Austrougarskoj, svoj budžet, nadležnost za organizovanje krajiške vojske, itd, ipak su bili pod strašnim pritiskom Beča i Vatikana – da se katoliče i prelaze u hrvatsku naciju. Na takve protivsrpske postupke je reagovao srpski narod i tražio od pravoslavnih sveštenika da se žale austrijskoj carici, Mariji Tereziji. To Johan Hajnrih Šviker verno prikazuje:
„… Zato mole vladiku, da to sve iznese Njenom Veličanstvu, jer oni ne žele (Srbi) da priđu katoličkoj uniji, već im je namjera da ostanu u vjeri svojih predaka. Vladika Jakšić šalje žalbu Kraljici, moleći je da se pravoslavcima u Žumberku i na ratištima (ostali delovi Krajine, primedba MB) prizna sloboda savjesti i vjere. Česte pritužbe karlovačkog vladike nisu ostale bez odjeka na Dvoru. Međutim, Dvor više nije bio spreman da izađe u susret opravdanim žalbama pravoslavaca. Naprotiv, čitav žumberački problem je trebalo rješiti povoljno po stvar unije, ali sve se lukavije i uz manje buke. U tom smislu je Dvorsko ratno vijeće poslalo dvorskog savjetnika, barona Pletnera, Ilirskom dvorskom poslanstvu, gdje se razugoaralo o molbi Karlovačkog vladike u vezi s vršenjem popia,kako bi se utvrdio tačan broj pravoslavaca i unijata… Baronu Bartenštajnu, kao predsjedniku Ilirskog dvorskog poslanstva, bilo je jasno da taj prijedlog cilja samo na to – da se grofu Petaciju pruži više vremena za izvođenje svoje namjere…“
Naravno, navedeno „izvođenje svoje namjere“ svedoči o stavu Rimokatoličke crkve i austrijske carice – da se nastavi prebacivanje Srba u rimokatolički veru i da se proglase pripadnicima hrvatske nacije. Ova činjenica pokazuje da su svi pokatoličeni Srbi u Dalmaciji, na otocima, u Dubrovniku, Hercegovini, Bosni, Lici, Kordunu, Baniji, Žumberku, Slavoniji, Sremu, Baranji, Bačkoj, Banatu, itd. proglašeni Hrvatima.
Ove podatke iznosi austrijski istoričar, Nemac po narodnosti, a srpski državnici i naučnici, zbog svoje nedoraslosti, ne staviše ovu činjenicu u naučne, školske i univerzitetske knjige!!!
A srpski naučnici ne staviše u naučne i školske ni činjenicu da stanovnici Zagreba i Zagorja uopšte nisu Hrvati i da ne govore hrvatskim jezikom. I ta činjenica se pojavila u knjizi u 19. stoleću, a srpski državnici i naučnici to nestaviše (zbog svoje nedoraslosti) u naučne i škoske knjige!!! A pogledajmo kako je ruski istoričar jednostavno objasnio da su Zagrepčani i Zagorci pripadnici slovenačkih plemena i da govore slovenačkim jezikom.
Pojavi stvaranju veštačke hrvatske nacije i od Slovenaca se začudio Rus, profesor istorije, dr Apolon Aleksandrovič Majkov, pisac zapažene knjige: „Istorija srpskog naroda“, koju je preveo na srpski jezik Đura Daničić. Majkov je, pored navoda u svojoj knjizi, objavio i u ruskom listu: „Novoje vremja“, 1876, ovu istinu o stvaranju hrvatske nacije, koju je Austrija nameravala usmeravati protiv preostalih Srba, te je Majkov je upućivao omladincima u Zagrebu i Zagorju, da se osveste i da ne sprovode protivsrpsku i protivslovenačku nameru kolonijalne Austrije:
“Hrvatska akademička omladina izjavljuje, kako ona zna, da u Bosni i Hercegoivni živi jedan narod, hrvatski. Ne, gospodo, vi to ne znate! Štaviše, vi ne znate, ni u ime kojeg naroda vi sami dajete izjavu svoju. Vašu današnju provinciju Hrvatsku, s glavnim gradom Zagrebom, povodom strašnih pustošenja – što ih sprovedoše Turci u minula vremena, naselili su došljaci iz Štajerske, Kranjske i Karantanije, tj. Slovenci, a ne Hrvati; vaš pomesni govor, to je narečje slovenačko! Znate li vi, da kad sebe nazivate hrvatskom omladinom, da se vi služite tim nazivom – ne po narodnom govoru i ne po narodnosti, već po nalozima austrijske vlade“.[1]
I tako, bili smo u pravu kad smo rekli da su, poslednja dva stoleća, srpski državnici i naučnici bili nedorasli svojim obavezama. Da su ovi sadržaji bili u školskim knjigama, ne bi se od Srba stvorili toliki nesrpski narododi: Hrvati, Bošnjaci, Crnogorci, Albanci…
Naveli smo i Albance, koji su, ustvari, s nacionalnim imenom – Šiptari, ali su im Austrijanci i Vatikan dali ime Albanci, a Albanci su bili srpsko pleme u Italiji, što je napisao u svojoj knjizi «Enejida» rimski pesnik Vergilije. Austrijanci su Šiptarima dali ovo ime da bi se reklo – da Šiptari imaju vezu sa starom kulturnom baštinom predrimskog i rimskog perioda. Šiptari su bili na Kavkazu, u jednoj srpskoj (slovenskoj) državi i Arapi su ih islamizirali i doveli u Italiju i na grčke otoke u 8. stoleću, a srpski kralj Vojislav ih je naselio u delu današnje Albanije 1043. godine. Posle je Turska ponovo islamizirala Šiptare i Srbe u Albaniji i Makedoniji je, stolećima, prebacivala u šiptarsku naciju.
Da je i ova činjenica bila u srpskim naučnim i školskim knjigama, ne bi toliko broj Srba bio danas u okviru šiptarske (albanske) nacije, a verovatno ih je u njoj oko 80 procenata.
Molio vas, ove činjenice dostavite u Srbiji i stranim zemljama: državnicima, političkim partijama, akademijama, književnicima, novinarima, itd.
S poštovanjem,
Milorad Buha, predsednik Valde
[1] Blagojević, Lazar, Ilišković, Rajko i Pavlović, Ilija: „O srbofobiji kroz vijekove“, SPKD „Prosvjeta“, Šamac, 2004, str. 78 (podvlačenje naše).